Πάνω στον ενθουσιασμό για την πρωτοφανή επιτυχία των 10 οσκαρικών υποψηφιοτήτων του Γιώργου Λάνθιμου, που προσγειώθηκαν την Τρίτη στην ειδησεογραφία, σίγουρα παραλείψαμε να σχολιάσουμε άλλα ενδιαφέροντα των ανακοινώσεων. Και πρώτα από όλα το γεγονός πως πάμε για μια αρκετά ενδιαφέρουσα και σε αρκετές κατηγορίες απρόβλεπτη απονομή, σε ένα μήνα από τώρα. Είναι βέβαια όμορφο για εμάς που μια από τις πιο αμφίρροπες κατηγορίες αφορά τον Ελληνα κινηματογραφιστή· το σπουδαίο βραβείο της καλύτερης σκηνοθεσίας θα παιχθεί μάλλον ανάμεσα σε εκείνον και τον Αλφόνσο Κουαρόν. Μπορεί ο Λάνθιμος να το πάρει; Οξύμωρο ακούγεται, αλλά οι πιθανότητές του αυξάνονται κατά πολύ αν το «Ρόμα» του Μεξικανού αναδειχθεί ως καλύτερη ταινία.
Γενικώς η «πολιτική» και η μοιρασιά των Οσκαρ, που έχει περάσει σε άλλο επίπεδο τα τελευταία χρόνια, αναμένεται να κυριαρχήσει και φέτος. Ακριβώς για αυτό και οι προβλέψεις είναι παράτολμες. Αν μιλήσουμε πάντως για… επιθυμίες –και έχοντας δει τις περισσότερες από τις ταινίες– θα θέλαμε να επιβραβευθεί ο Ράμι Μάλεκ για την απίθανη μεταμόρφωση σε Φρέντι Μέρκιουρι. Και η Εϊμι Ανταμς («Vice») να πάρει το Οσκαρ που αξίζει εδώ και χρόνια. Τέλος, κάτι περί ατομικής επιτυχίας. Φυσικά και οι υποψηφιότητες του Γιώργου Λάνθιμου ανήκουν στον ίδιο και στους συνεργάτες του, όχι στην Ελλάδα. Είναι ωστόσο εξίσου προφανές πως εκείνος μεγάλωσε, μορφώθηκε και πρωτοέκανε καλό σινεμά, επηρεασμένος βασικά από τις προσλαμβάνουσες της χώρας στην οποία έζησε επί 40 χρόνια. Μπορεί το ελληνικό σινεμά να μην του πρόσφερε τη στέγη κάποιας κινηματογραφικής «σχολής», σίγουρα όμως έπαιξε ρόλο στην εξέλιξή του ως δημιουργού και ως ανθρώπου. Δεν είναι κακό, ούτε υπερβολικό, αυτό να αναγνωρίζεται.