Εκδικητές:
η τελευταία πράξη ***
ΔΡΑΣΗΣ (2019)
Σκηνοθεσία: Αντονι και Τζο Ρούσο
Ερμηνείες: Ρόμπερτ Ντ. Τζούνιορ, Σκάρλετ Γιόχανσον, Μπρι Λάρσον, Κρις Εβανς
Το τέλος που όλοι περίμεναν από τη στιγμή που είδαν το πρώτο μέρος, είναι εδώ και είναι αναμφισβήτητα εντυπωσιακό. Και πολύ δύσκολα θα συνέβαινε αλλιώς, μιας και οι συντελεστές του «Endgame» είχαν (ολοφάνερα) στη διάθεσή τους το μεγαλύτερο κινηματογραφικό μπάτζετ της ιστορίας. Και αυτό βέβαια δεν είναι παράξενο, αφού η ταινία τους θα βρεθεί σχεδόν σίγουρα στην κορυφή του box office όλων των εποχών, φέρνοντας πολλαπλάσια κέρδη στα ταμεία. Πρόκειται, όμως, τελικά για κανονικό σινεμά ή για μηχανή παραγωγής οικονομικών ρεκόρ;
Η απάντηση είναι –ευτυχώς– θετική και δίνεται στο πρώτο κομμάτι της ταινίας, το οποίο είναι και το καλύτερο από άποψη αφηγηματικής συνοχής και νοήματος. Εκεί, την επαύριο των τρομερών γεγονότων της πρώτης ταινίας –για όσους δεν θυμούνται, ο πανίσχυρος Thanos έχει εξολοθρεύσει τον μισό πληθυσμό του σύμπαντος–, ο ανθρώπινος πολιτισμός βρίσκεται σε πλήρη παρακμή. Μια αναπάντεχη επιστροφή, ωστόσο, παρακινεί τους εναπομείναντες «Εκδικητές» να συγκεντρωθούν ξανά για να παίξουν μια τελευταία ζαριά, μήπως και αντιστρέψουν την καταστροφή.
Το καλό είναι πως η ταινία παίρνει τον χρόνο της ώστε να δημιουργήσει την κατάλληλη ατμόσφαιρα, πριν μας ρίξει με τα μούτρα στην καταιγιστική δράση. Οχι πως το πρώτο μέρος είναι αργό, απλώς μας επιτρέπει, ίσως για πρώτη φορά στη συγκεκριμένη σειρά ταινιών, να δούμε την πιο ανθρώπινη πλευρά των χαρακτήρων. Από εκεί και έπειτα, φυσικά, έχουμε κλασική συνταγή Marvel. Περιπετειώδεις σεκάνς, επικές μάχες, αρκετό χιούμορ –ειδικά ο Thor είναι ξεκαρδιστικός– αλλά και μπόλικη συγκίνηση που πάει με την τραγικότητα των στιγμών.
Ωκεανός ειδικών εφέ
Πρέπει, πάντως, να ειπωθεί πως οι ενδιαφέρουσες φιλοσοφικές προεκτάσεις της προηγούμενης ταινίας δεν υπάρχουν εδώ. Επιπλέον, ο θεατής είναι δύσκολο να ταυτιστεί με οτιδήποτε, όταν βρίσκεται να κολυμπά μέσα σε έναν ωκεανό ειδικών εφέ. Δεν μιλάμε πια για ομάδες, αλλά μάλλον για στρατούς που δούλεψαν γι’ αυτόν τον σκοπό και είναι αληθινό επίτευγμα των ηθοποιών που κατάφεραν να παραγάγουν αποτέλεσμα, περνώντας εμφανώς τη συντριπτικά περισσότερη ώρα των γυρισμάτων μπροστά από τις πράσινες οθόνες του CGI. Ολα αυτά βεβαίως ελάχιστα ενδιαφέρουν όσους αυτές τις μέρες γεμίζουν τις αίθουσες για να δουν το φινάλε. Τα ποπ φαινόμενα, άλλωστε, σπάνια ερμηνεύονται επαρκώς ή και εκτιμώνται πραγματικά, στον καιρό τους.
Home Cinema: Καταδιώκοντας τους διαβόητους Μπόνι και Κλάιντ
Τελική ενέδρα
ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ (2019)
Σκηνοθεσία: Tζον Λι Χάνκοκ
Ερμηνείες: Κέβιν Κόστνερ, Γούντι Χάρελσον, Τόμας Μαν, Κάθι Μπέιτς
Δύο σπουδαίοι βετεράνοι του Χόλιγουντ (Κέβιν Κόστνερ, Γούντι Χάρελσον) ενώνουν τις ερμηνευτικές δυνάμεις τους σε ένα αστυνομικό θρίλερ, το οποίο εμπλουτίζεται με στοιχεία γουέστερν αλλά και ταινίας δρόμου. Εχει δε ως σημείο αναφοράς την αληθινή ιστορία των θρυλικών Μπόνι και Κλάιντ, ιδωμένη όμως αυτή τη φορά από τη σκοπιά των ανθρώπων που τους κυνήγησαν. Βρισκόμαστε στο Τέξας του 1934 και η συμμορία του τρομερού ανδρόγυνου ξεφεύγει τη σύλληψη αφήνοντας πίσω της ματωμένο χνάρι. Οι απανωτές ληστείες και οι δολοφονίες αστυνομικών τούς έχει βάλει πια στο στόχαστρο ενός μεγάλου ανθρωποκυνηγητού, στο οποίο συμμετέχει και το νεοϊδρυθέν FBI. Αυτοί ωστόσο που θα κληθούν να δώσουν τη λύση είναι δυο παλιοί ρέιντζερς του Νότου.
Ο σκηνοθέτης Τζον Λι Χάνκοκ («Αλαμο») δημιουργεί ατμόσφαιρα δανειζόμενος άφθονα στοιχεία από σειρές όπως το «True Detective» και εκμεταλλευόμενος τα εντυπωσιακά, άνυδρα τοπία του Τέξας. Ο στυλιζαρισμένος ρεαλισμός του δεν είναι πάντα αποδοτικός, ωστόσο ο ίδιος ποντάρει (και σωστά) περισσότερο στα σκαμμένα πρόσωπα των πρωταγωνιστών. Οι Κόστνερ και Χάρελσον είναι πειστικοί στον ρόλο των παραδοσιακών πιστολάδων που κάνουν τη δουλειά με τον «παλιό τρόπο», έχοντας και μερικές σκοτεινές ιστορίες στο παρελθόν τους.
Από την άλλη, το φιλμ επιχειρεί να φωτίσει κάπως και την πλευρά των παρανόμων, οι οποίοι είχαν μεγάλη (θετική) απήχηση στον ντόπιο πληθυσμό. «Με ρώτησε ο αστυνομικός γιατί ο γιος μου έκλεψε την κότα. Δεν ξέρω, ίσως πεινούσε. Ισως όλοι πεινούσαμε», αναφέρει κάποια στιγμή ο πατέρας του Κλάιντ. Στο φόντο άλλωστε της καταδίωξης βλέπουμε μια Αμερική να υποφέρει, με τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης και της εσωτερικής μετανάστευσης να είναι φανερές σε πολλά πλάνα. Η όποια κοινωνική ή φιλοσοφική παρατήρηση πάντως εδώ μένει στην επιφάνεια, χάριν του σασπένς και της δράσης, στα οποία μας έχουν συνηθίσει οι περισσότερες από τις παραγωγές του Netflix.