Οι υδάτινοι χρόνοι μιας ωραίας γυναίκας

Οι υδάτινοι χρόνοι μιας ωραίας γυναίκας

2' 15" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οσο καιρό ο κύριος Γκρι παρακολουθούσε το «Game of Thrones», ένιωθε αιχμαλωτισμένος από τη μορφή της Σέρσεϊ. Της εκδικητικής όσο και πληγωμένης βασίλισσας, που ερωτεύεται τον αδελφό της, στην αγκαλιά του οποίου πεθαίνει.

Ομως, δεν ήταν τόσο ο χαρακτήρας της Σέρσεϊ που τον γοήτευε, όσο η ίδια η γυναίκα που την ερμήνευε: η Αγγλίδα ηθοποιός Λίνα Χίντι. Την οποία αγνοούσε.

Ή έτσι νόμιζε. Την είχε ξαναδεί τη Λίνα. Πολλά χρόνια πριν, όταν ήταν νεαρό κορίτσι. Ηταν το 1992 και στην ταινία «Υδάτινη χώρα», την κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματος του Αγγλου συγγραφέα Γκρέιαμ Σουίφτ.

Η Λίνα δεν ήταν πρωταγωνίστρια – ήταν πολύ νέα τότε, μόλις δεκαεννιά χρόνων. Πρωταγωνιστές ήταν ο Τζέρεμι Αϊρονς, ο Ιθαν Χοκ και η Σινέαντ Κιούζακ. Η Λίνα, όμως, έπαιζε κομβικό ρόλο: ερμήνευε τη Μαίρη, τον νεανικό –και ισόβιο εντέλει– έρωτα του κεντρικού χαρακτήρα, του Τομ Κρικ. Σειρά τραυματικών εμπειριών της Μαίρης στο Φενς, έναν στοιχειωμένο τόπο της νοτιοανατολικής Αγγλίας, όπου το νερό βρίσκεται σε αέναη διαπάλη με τη γη, τον καιρό του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, θα τη σημαδέψει διά βίου, όπως και τον Τομ.

Οι υδάτινοι χρόνοι μιας ωραίας γυναίκας-1

Η Λίνα Χίντι ως Μαίρη στην «Υδάτινη χώρα», την κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Γκρέιαμ Σουίφτ. 

Κοιτώντας μία τη Σέρσεϊ και μία τη Μαίρη, ο κύριος Γκρι είδε τα αποτυπώματα του χρόνου στη μορφή μιας ωραίας γυναίκας. Αρχικά, δεν μπόρεσε να ενώσει τις δύο, απομακρυσμένες μέσα στον χρόνο, εικόνες της ίδιας γυναίκας. Κι ωστόσο, χωρίς να το ξέρει, κάτι μέσα του την είχε αναγνωρίσει. Αλλιώς δεν θα την αναζητούσε. Η περιέργεια μέσα του είχε μιαν άλλη χροιά. Αυτή του χαμένου –ανολοκλήρωτου– έρωτα, που έρχεται και σε βρίσκει εκεί που δεν το περιμένεις.

Δεν είναι όμως ποτέ μονάχα η μορφή. Είναι κάτι ευρύτερο. Είναι όλα όσα εκφράζει η Μαίρη σε κάθε της χειρονομία, με κάθε της βλέμμα. Ωριμος άνδρας πια ο Τομ, καθηγητής Ιστορίας, αντιμετωπίζει τη χλεύη των φοιτητών του. «Η Ιστορία τελειώνει», του λένε. Ο Τομ βρίσκεται πια στο περιθώριο – και η Μαίρη μοιάζει να χάνει τα λογικά της για κάτι που της συνέβη στο Φενς το 1944. Οπως και το φιλμ, έτσι και το βιβλίο, το διατρέχει μια πικρή αίσθηση τέλους. Τέλος των τραυμάτων, τέλος των αισθημάτων, τέλος των αισθήσεων, κλείσιμο ενός κύκλου ή πολύ περισσότερων.

«Ναι, το τέλος του κόσμου φαίνεται να ’ρχεται, ίσως για τα καλά ετούτη τη φορά», λέει ο Τομ στους φοιτητές του. «Αλλά το συναίσθημα τούτο δεν είναι καινούργιο. Κι οι ερημίτες Σάξονες το είχαν αισθανθεί. Τότε που χτίσαν τις πυραμίδες για να αποδείξουν πως δεν ήταν αλήθεια. Κι ο πατέρας μου το αισθάνθηκε μέσα στις λάσπες του Υπρ. Κι ο παππούς μου το αισθάνθηκε και το ’πνιξε με καταστροφική μπίρα. Και η Μαίρη το αισθάνθηκε… Είναι το παμπάλαιο συναίσθημα πως τίποτα δεν αξίζει στον κόσμο».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή