Στα βήματα του μεγάλου Νουρέγιεφ

Στα βήματα του μεγάλου Νουρέγιεφ

3' 27" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Νουρέγιεφ:

Το λευκό κοράκι ★★½

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ (2018)

Σκηνοθεσία: Ρέιφ Φάινς

Ερμηνείες: Ολεγκ Ιβένκο,

Ρέιφ Φάινς, Αντέλ Εξαρχόπουλος

Ο γνωστός Βρετανός ηθοποιός Ρέιφ Φάινς περνάει ξανά πίσω από την κάμερα, αυτή τη φορά για να βιογραφήσει ένα θρύλο. Ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ θεωρείται ο κορυφαίος χορευτής όλων των εποχών, με το όνομά του να έχει μείνει παροιμιώδες και να χρησιμοποιείται ακόμη και σε περιστάσεις πέραν της τέχνης που δόξασε. Εκτός από τον χορό, ωστόσο, η ιστορία του Νουρέγιεφ έχει μέσα της και τη μεγάλη κόντρα Ανατολής και Δύσης, η οποία τροφοδότησε επί δεκαετίες τον Ψυχρό Πόλεμο.

Ο Ντέιβιντ Χέαρ («Οι ώρες», «Σφραγισμένα χείλη») αναλαμβάνει το σενάριο, το οποίο δεν καλύπτει ολόκληρη τη ζωή του χορευτή αλλά επικεντρώνεται κυρίως στην περίοδο της απόφασής του να εγκαταλείψει τη Σοβιετική Ενωση για τη Δύση. Ταυτόχρονα, με ένα πλήθος από φλας μπακ, παρακολουθούμε όσα συνέβησαν για να φτάσουμε ώς εκεί. Από τη γέννηση πάνω σε ένα κινούμενο τρένο μέχρι τη σκληρή εκπαίδευση και την πρώτη αναγνώριση, βλέπουμε ένα σπάνιο ταλέντο να γεννιέται και να καλλιεργείται. Το πρώτο μεγάλο ταξίδι εκτός Ρωσίας, για μια σειρά παραστάσεων στο Παρίσι, θα λειτουργήσει σαν καταλύτης ώστε το μονίμως ανήσυχο πνεύμα του να ζητήσει απελευθέρωση.

Ο πρωτοεμφανιζόμενος Ουκρανός χορευτής Ολεγκ Ιβένκο κάνει καλή δουλειά στον κεντρικό ρόλο, ενσαρκώνοντας τη λαμπερή αλλά και δύστροπη προσωπικότητα του Νουρέγιεφ. Γύρω του έχει τον ίδιο τον Φάινς, στον ρόλο του δασκάλου, αλλά και την Αντέλ Εξαρχόπουλος, η οποία υποδύεται μια δυτική κοπέλα που ο Ρούντολφ γνωρίζει στο Παρίσι.

Γενικώς η λογική του φιλμ είναι να κατασκευάσει έναν Νουρέγιεφ έτοιμο για τη φυγή που βλέπουμε στο τελευταίο κομμάτι. Στην πορεία, βλέπουμε έναν νεαρό που νιώθει καταπιεσμένος τόσο καλλιτεχνικά –αν και συμμετέχει σε έναν από τους σπουδαιότερους θιάσους στον κόσμο– όσο και σεξουαλικά, με την ομοφυλοφιλική του φύση να εκδηλώνεται και ίσως να τον φέρνει επίσης σε δύσκολη θέση.

Η σωστή… γλώσσα

Το καλό είναι πως όλα τα προαναφερθέντα συμβαίνουν στη σωστή… γλώσσα: οι Ρώσοι μιλούν ρωσικά, οι Γάλλοι γαλλικά κ.ο.κ., ο ρεαλισμός που δεν είναι καθόλου δεδομένος σε τέτοιες βιογραφίες λειτουργεί σίγουρα ευεργετικά. Παρ’ όλα αυτά, σχεδόν ποτέ δεν φτάνουμε σε σημείο «βρασμού». Μπορεί η ταινία να οδηγείται πράγματι σε μια κάποια κορύφωση προς το φινάλε, ωστόσο μεγαλύτερη ένταση έχουν οι σκηνές όπου ο χορευτής περνάει ώρες ολόκληρες στο Λούβρο ή στο Ερμιτάζ, αποκαλύπτοντας τη βαθιά καλλιτεχνική ευαισθησία του. 

Home Cinema: Μια μηχανή «κατασκευάζει» τον άνθρωπο

Είμαι η Μητέρα ★★★

ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ (2019)

Σκηνοθεσία: Γκραντ Σπατόρε

Ερμηνείες: Χίλαρι Σουάνκ,

Κλάρα Ρούγκαρτ, Ρόουζ Μπερν

Το σκηνικό το έχουμε δει (στις παραλλαγές του) αρκετές φορές, από τον «Εξολοθρευτή» μέχρι το «Matrix» και το «Ι, Robot»: έπειτα από χρόνια τεχνολογικής προόδου ο άνθρωπος καταφέρνει τελικά να δημιουργήσει τεχνητά νοήμονες μηχανές υψηλού επιπέδου, μόνο και μόνο για να γνωρίσει ο ίδιος την καταστροφή. Η διαφορά με τη νέα ταινία του Netflix είναι πως εδώ το ρομπότ παίρνει, αρχικά τουλάχιστον, τον απόλυτο ανθρώπινο ρόλο, εκείνον της μητέρας.

Κάπου στο ζοφερό μέλλον η ανθρωπότητα έχει εξαφανιστεί εντελώς λόγω κάποιας μυστηριώδους μόλυνσης της ατμόσφαιρας. Σε μια υπόγεια εγκατάσταση, ωστόσο, χιλιάδες ανθρώπινα έμβρυα βρίσκονται αποθηκευμένα, με σκοπό προφανώς την αναγέννησή μας. Πράγματι ένα ρομπότ με το όνομα Μητέρα ξεκινά να μεγαλώνει ένα κοριτσάκι – το φροντίζει, το προστατεύει, το εκπαιδεύει με κάθε διαθέσιμη ανθρώπινη γνώση. Οταν, ωστόσο, η Κόρη φτάνει στην εφηβεία, στην πόρτα της εγκατάστασης φτάνει μια τραυματισμένη γυναίκα (Χίλαρι Σουάνκ) ανατρέποντας όσα η κοπέλα είχε μάθει να πιστεύει. Περισσότερο και από τις προαναφερθείσες δυστοπίες του μέλλοντος, το «Είμαι η Μητέρα» μοιάζει με το γοητευτικό «Ex Machina» του Ρόμπερτ Γκάρλαντ. Με το μεγαλύτερο μέρος τού φιλμ να διαδραματίζεται μέσα στους κλειστούς χώρους του καταφυγίου και μεταξύ κοπέλας και ρομπότ, η ατμόσφαιρα λειτουργεί ώστε να επικεντρωθούμε στο αλληγορικό μέρος της ιστορίας και στην ενδιαφέρουσα αντιστροφή των ρόλων. Εδώ η μηχανή επί της ουσίας «κατασκευάζει» τον άνθρωπο, διαμορφώνει τις γνώσεις και τον χαρακτήρα του. Η πραγματική γυναίκα-μητέρα από την άλλη, που ενσαρκώνεται από τον χαρακτήρα της Σουάνκ είναι αυτή που περιπλέκει τα πράγματα, υπενθυμίζοντας πως η ανθρώπινη φύση δύσκολα χωρά σε ψηφιακά προγράμματα.

Ολα αυτά παρουσιάζονται και σχολιάζονται (διακριτικά), χωρίς πάντως να οδηγούν και στην ανάλογη κορύφωση. Το μάλλον αμήχανο παρά αινιγματικό φινάλε είναι το μόνο σοβαρό ψεγάδι, σε ένα κατά τα άλλα έξυπνο και καλοφτιαγμένο θρίλερ φαντασίας. 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή