Η εμμονή ★★★
ΘΡΙΛΕΡ (2018)
Σκηνοθεσία: Αντουάν Ρεμπόλ
Ερμηνείες: Μαρίνα Φόι, Ολιβιέ Γκουρμέ, Λορέν Λούκας
Από όλα τα υποείδη της ταινίας αγωνίας, το δικαστικό θρίλερ είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον και ταυτόχρονα «δύσκολο»· με την έννοια πως το σασπένς και η ένταση πρέπει να αποδοθούν σε πολύ συγκεκριμένους χώρους και καθαρά μέσα από το σενάριο. Από ένταση πάντως το φιλμ του Αντουάν Ρεμπόλ, που κυκλοφορεί αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες, διαθέτει μπόλικη και μάλιστα αυθεντική, αφού μεταφέρει στην οθόνη μια πραγματική ιστορία.
Αυτή είναι η παράξενη υπόθεση με επίκεντρο τον Ζακ Βιγκέρ, έναν πατέρα τριών παιδιών, ο οποίος κατηγορείται για τον φόνο της γυναίκας του, που εξαφανίστηκε μυστηριωδώς. Καθώς τα πάντα είναι έτοιμα να κριθούν στο εφετείο, η Νόρα (είναι το φανταστικό πρόσωπο της ταινίας), μια χωρισμένη μητέρα και ένορκος στην πρώτη δίκη, αποφασίζει να βοηθήσει τον Ζακ, προσλαμβάνοντας έναν διακεκριμένο δικηγόρο (Ολιβιέ Γκουρμέ). Η ίδια δεν έχει καμιά αμφιβολία για την αθωότητά του. Οσο όμως η δίκη προχωράει, η Νόρα εμπλέκεται όλο και πιο πολύ, συλλέγοντας στοιχεία και καταλήγοντας τελικά να αναπτύξει μια επικίνδυνη εμμονή.
Ο Ρεμπόλ χρησιμοποιεί το κλασικό σχήμα της κλιμάκωσης προκειμένου να ταιριάξει την επινοημένη ηρωίδα του με τα αληθινά γεγονότα και να μετακινήσει το δραματικό βάρος στον ψυχολογικό – ανθρώπινο τομέα. Σε αυτό βέβαια τον βοηθάει πολύ η εξαιρετική ερμηνεία της Μαρίνα Φόι («The Workshop»), η οποία σχεδόν γερνάει μπροστά στα μάτια μας καθώς αφοσιώνεται τόσο στη δίκη –η δουλειά της είναι να ακούει και να ταξινομεί ατελείωτες ώρες τηλεφωνικών κλήσεων– που παραμελεί όλη την υπόλοιπη ζωή της. Ο Ολιβιέ Γκουρμέ από την πλευρά του, στον ρόλο του δικηγόρου, προσφέρει μερικές απολαυστικές στιγμές μέσα στο δικαστήριο με την επιβλητική παρουσία του.
Στην ταινία φυσικά, βασικό θέμα παραμένει εκείνο της δικαιοσύνης. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης το περιγράφει ως εξής: «Γοητευμένος από την παράξενη αυτή υπόθεση, παρακολούθησα δύο δίκες του Ζακ Βιγκέρ. Και στα έδρανα του κακουργιοδικείου γνώρισα τα παιδιά του Ζακ και της Σούζι, τα οποία είχαν μεγαλώσει ακούγοντας, επί δέκα χρόνια, πως “η μαμά εξαφανίστηκε και ο μπαμπάς κατηγορείται πως την σκότωσε”. Ξαφνικά ανακάλυψα τον τρόπο απονομής της δικαιοσύνης στη χώρα μου, αλλά και τον πόνο μιας οικογένειας καταδικασμένης στην αβεβαιότητα. Κατά τη γνώμη μου, ο κινηματογράφος οφείλει μεταξύ άλλων να δίνει και μια άλλη προοπτική. Να αφηγηθεί αυτή τη δίκη και να φωτίσει από κοντά τη διαδικασία της Δικαιοσύνης».
HOME CINEMA
Η αθέατη πλευρά ενός «επαναστάτη» ράπερ
Τράβις Σκοτ: Μαμά, πετάω ★★★
ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ (2019)
Σκηνοθεσία: White Trash Tyler
Εμφανίζεται ο Τράβις Σκοτ
Μια πολύ ζωντανή και αποκαλυπτική ματιά στον κόσμο μιας από τις δημοφιλείς –και επικερδέστερες– σύγχρονες μουσικές βιομηχανίες μάς προσφέρει το ντοκιμαντέρ του Netflix. Αφηγούμενο την ιστορία του ράπερ Τράβις Σκοτ, μιλάει επί της ουσίας για ολόκληρη τη mainstream σκηνή του χιπ χοπ, η οποία με αφετηρία την Αμερική έχει πια κατακτήσει τον κόσμο.
Ο Τράβις ήταν απλώς ένα μαύρο παιδί από το Χιούστον, με περισσότερη αγάπη για το τοπικό λούνα παρκ παρά για το σχολείο. Η έφεσή του, ωστόσο, στις ρίμες και κυρίως το ακαταμάχητο, δυναμικό του στυλ γρήγορα τον ανέδειξαν στους ανερχόμενους ραπ καλλιτέχνες. Στο ντοκιμαντέρ παρακολουθούμε όλη αυτή την πορεία με διαρκή μπρος – πίσω στον χρόνο και έμφαση στο 2017, οπότε ο Τράβις εκτοξεύεται με την κυκλοφορία του άλμπουμ «Astroworld».
Αφηγούμενο την ιστορία του ράπερ Τράβις Σκοτ, το ντοκιμαντέρ εστιάζει σε ολόκληρη τη mainstream σκηνή του χιπ χοπ.
Βαπτισμένος από το πάρκο των παιδικών του χρόνων, ο δίσκος ανεβαίνει κατευθείαν στο Νο 1, ενώ οι συναυλίες του Σκοτ προκαλούν πλέον φρενίτιδα. Μεγάλο μέρος του φιλμ άλλωστε είναι αφιερωμένο σε αυτές. Οπου κι αν εμφανίζεται, από τη γειτονιά του στο Χιούστον μέχρι το Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν της Νέας Υόρκης, τον τελικό του Σούπερμπολ και το Γιοχάνεσμπουργκ, ο Τράβις προκαλεί εκδηλώσεις λατρείας που μόνο με τα ροκ είδωλα του παρελθόντος μπορούν να συγκριθούν. Κι εκείνος, από την πλευρά του, ανταποδίδει με τόνους ενέργειας και «πολεμικής» διάθεσης επί σκηνής. Σε πολλές περιπτώσεις, θεατές στις συναυλίες του τραυματίζονται ή λιποθυμούν και τουλάχιστον μία φορά ο ίδιος συλλαμβάνεται στη διάρκεια του λάιβ για υποκίνηση… ταραχών.
Στην πραγματικότητα, όμως, όλα είναι μέρος του παιχνιδιού. Εδω δεν έχουμε κάποιου είδους καλλιτέχνες του περιθωρίου που καταγγέλλουν το «σύστημα», αλλά ζάπλουτους νεαρούς που κυκλοφορούν με Λαμποργκίνι και επιδεικνύουν όπλα και πανάκριβα κοσμήματα. Το πόση αυθεντικότητα εμπεριέχουν όλα αυτά είναι συζητήσιμο, όμως αυτό δεν φαίνεται καθόλου να νοιάζει το κοινό που αποθεώνει.