Σύντομος βίος, γεμάτος αποθέωση και συντριβή

Σύντομος βίος, γεμάτος αποθέωση και συντριβή

3' 51" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Από την πρώτη σκηνή της ταινίας γίνεται σαφές αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει. Η 16χρονη Τζούντι Γκάρλαντ με τις χαρακτηριστικές κοτσίδες της Ντόροθι «ζει» στο σκηνικό του «Μάγου του Οζ», αλλά η βαθύτερη ανάγκη της είναι να φύγει, να απελευθερωθεί. Ο ογκώδης παραγωγός (πρόκειται για τον Λούις Μάγερ, συνιδρυτή της Metro Goldwyn Mayer) φροντίζει να τη συνετίσει. Ο σεναριακός διάλογος που ακολουθεί διαγράφει, επί της ουσίας, προφητικά σχεδόν, και τη ζωή της, μέσα σε ένα σύστημα συνθλιπτικό όσο και συναρπαστικό: «Τι βλέπεις πίσω απ’ αυτόν τον τοίχο; Περίγραψέ το. Εχεις φαντασία, εμπρός», την παροτρύνει ο Μάγερ, ο οποίος δε χάνει ευκαιρία να πιάνει το στήθος της.

Δεν περιμένει απάντηση: «Εγώ βλέπω μια μικρή πόλη στις μεσοδυτικές πολιτείες. Κάμποσες εκκλησίες. Και κάποια μέρη για να πηγαίνουν να μεθούν οι αγρότες. Ισως ένα κομμωτήριο, για να χτενίζονται οι γυναίκες τους στις γιορτές. Αυτοί οι άνθρωποι μας στέλνουν τα κέρδη μας, τις αμοιβές σου. Κάνω ταινίες, αλλά είναι δική σου δουλειά να δίνεις όνειρα σ’ αυτούς τους ανθρώπους (…). Σε καθεμία από αυτές τις πόλεις, πίστεψέ με, υπάρχει μια κοπέλα πιο όμορφη από σένα. Ισως η μύτη της είναι λιγάκι πιο λεπτή στη γέφυρα. Εχει καλύτερα δόντια από σένα. Ή είναι πιο ψηλή ή πιο λεπτή. Μόνο που εσύ έχεις κάτι που δεν έχουν αυτά τα όμορφα κορίτσια… Εχεις αυτή τη φωνή. Και ίσως μπορεί να σε πάει στη Χώρα του Οζ… σε ένα μέρος που δεν θα μπορέσουν ποτέ να πάνε αυτά. Κι όμως, μου λένε ότι είσαι δυστυχισμένη». «Οχι δυστυχισμένη, κύριε. Απλώς θα ήθελα λίγο χρόνο ακόμα», αρθρώνει φοβισμένη η Τζούντι. «Χρόνο; Για ποιον λόγο;», τη διακόπτει εκείνος με κυνισμό. «Δεν ξέρω. Ισως για να πάω σινεμά, όπως πάνε αυτά τα άλλα κορίτσια».

Αλλά η δική της πραγματικότητα δεν αφήνει περιθώρια για επιθυμίες. «Το θέμα είναι πως αυτά τα κορίτσια θα γίνουν ταμίες… γυναίκες αγροτών και δασκάλες δημοτικού. Και το δέρμα τους θα γίνει τραχύ από τις δουλειές του σπιτιού. Αυτό θέλεις, Τζούντι; Εδώ, με εμάς, με την οικογένειά σου… μ’ αυτή τη φωνή, θα βγάλεις ένα εκατομμύριο πριν κλείσεις τα 20. Αυτά τα συνηθισμένα παιδιά τα αγαπούν όλοι, με τον τρόπο τους. Καταλαβαίνω πως σε ελκύει, πού και πού, η μικρή ζωή τους. Οχι πολύ επικίνδυνη, όχι πολύ συναρπαστική. Αν θες πραγματικά να πας κοντά τους, εσύ αποφασίζεις. Θα δώσουμε τα χέρια και θα βγεις έξω από τις πύλες μας. Σου εγγυώμαι, είναι όλα εκεί, η υπόλοιπη Αμερική. Περιμένει να σε καταπιεί και να σε ξεχάσει τελείως. Σαν σταγόνα βροχής στον Ειρηνικό. Ποιος νοιάζεται; Ποιος το προσέχει καν;». Τι απαντάει σε αυτόν τον καταιγισμό ένα 16χρονο κορίτσι; «Φυσικά και θέλω να μείνω στο στούντιο».

Ετσι κι έγινε. Εμεινε. Τα υπόλοιπα ήταν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου, ενός θαύματος, που ήταν το χάρισμα μιας μοναδικής φωνής, το οποίο την ίδια στιγμή ήταν και κατάρα. Αυτό αφηγείται ο σκηνοθέτης Ρούπερτ Γκουλντ που εστιάζει την ταινία του «Τζούντι» στον τελευταίο χρόνο της ζωής της Γκάρλαντ, τον χειμώνα του 1968. Εχουν περάσει 30 χρόνια από τον «Μάγο του Οζ», η Τζούντι Γκάρλαντ είναι πλέον θρύλος της σοουμπίζ και φθάνει στο Λονδίνο για μια σειρά sold out εμφανίσεων στο διάσημο κέντρο διασκέδασης «The Talk of the Town».

Στην ερμηνεία της Ρενέ Ζελβέγκερ εγγράφεται κάθε κραδασμός, η ελάχιστη εσωτερική σύσπαση, τόσο ώστε δύσκολα μιλάς για ρόλο. Το αποτέλεσμα θα μπορούσε να περιγραφεί και σαν μετενσάρκωση. Και δεν οφείλεται στην ομοιότητα που έχει επιχειρηθεί με το μακιγιάζ· η σχέση-ταύτιση είναι υπαρξιακή. Το σταρ σύστεμ είναι σαν βαμπίρ. Για να επιβιώσει, πρέπει να τραφεί.

Δυστυχισμένη

Στο σώμα και στην παρουσία της Ρενέ Ζελβέγκερ-Τζούντι Γκάρλαντ έχουν εγγραφεί η διαρκής κατάχρηση ουσιών (βαρβιτουρικών, υπέφερε από βασανιστικές αϋπνίες), οι μακρές περίοδοι κατάθλιψης, οι πέντε γάμοι, τα τρία παιδιά (το ένα είναι η Λάιζα Μινέλι), οι μάχες της για την κηδεμονία των δύο μικρότερων. Μια ζωή δυστυχισμένη, ηρωική και άδικη. Ο Ρούπερτ Γκουλντ την αποδελτιώνει και «στέλνει» στην Γκάρλαντ μια λατρευτική  επιστολή, «κάπου, απ’ το ουράνιο τόξο πιο μακριά…». 

Ο σύντομος βίος της (πέθανε 47 χρόνων, το 1969, έξι μήνες μετά τις εμφανίσεις στο Λονδίνο), γεμάτος αυταπάτες, αποθέωση και συντριβή, έχει πολλές εκδοχές, σχεδόν ανεξάντλητες, γι’ αυτό θα συνεχίσει να τροφοδοτεί την τέχνη και τη φαντασία των θεατών. Η μία εκδοχή είναι της ίδιας, που δηλώνει: «Είμαι η Τζούντι Γκάρλαντ για μία ώρα το βράδυ. Τον υπόλοιπο χρόνο είμαι με την οικογένειά μου». Η άλλη είναι της Ρενέ Ζελβέγκερ, που όταν ρωτήθηκε τι την εντυπωσίασε περισσότερο στην Γκάρλαντ, απάντησε: «Οτι συνέχιζε να προχωράει. Δεν παραιτήθηκε.

Οπως και η φωνή της εξακολουθούσε να έχει την ίδια δύναμη, ώς το τέλος». Η τρίτη, της κόρης της Λόρνα Λαφτ, που όταν της ζήτησαν να πει τι θυμάται από τη μητέρα της, σκέφτηκε έναν ήχο: το γέλιο της.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή