Ποτέ δεν είναι αργά κύριε καθηγητά ★★★
ΔΡΑΜΑ (2018)
Σκηνοθεσία: Γουέιν Ρόμπερτς
Ερμηνείες: Τζόνι Ντεπ, Ρόζμαρι
ντε Γουίτ, Οντίσα Γιανγκ
Ο σχετικά άγνωστος (έχει κάνει μόνο μία ακόμα ταινία) σκηνοθέτης-σεναριογράφος Γουέιν Ρόμπερτς συνεργάζεται με τον «πολύ» Τζόνι Ντεπ σε ένα φιλμ που εξερευνά το θέμα του τέλους/θανάτου με ευαισθησία και μπόλικο μαύρο χιούμορ. Ο Ρίτσαρντ, καθηγητής πανεπιστημίου και πατέρας μιας κόρης, θα διαγνωστεί με καρκίνο τελικού σταδίου και αντί για άσκοπες θεραπείες, αποφασίζει να περάσει όσο χρόνο του απομένει μακριά από τις κοινωνικές συμβάσεις και τους κανόνες που καθόρισαν την υπόλοιπη ζωή του: πίνει μέχρι λιποθυμίας, καπνίζει, κάνει απερίσκεπτο σεξ, γενικώς ξεσαλώνει.
Το κυριότερο ωστόσο είναι πως στην πορεία ανακαλύπτει την πραγματική σημασία πραγμάτων και προσώπων γύρω του, που μέχρι πρότινος στην ουσία αγνοούσε.
Το ταξίδι του Ρίτσαρντ, αν και στην πραγματικότητα μοναχικό, δεν είναι άνευ σημασίας. Ξεφεύγοντας πια από τις συμβατικές του υποχρεώσεις, ο καθηγητής λογοτεχνίας ξεκινά την… επανάσταση από την ίδια την δουλειά του: με συνοπτικές διαδικασίες ξεσκαρτάρει το τμήμα των φοιτητών του, κρατώντας μόνο εκείνους που πραγματικά αγαπούν το αντικείμενο και ξεκινώντας μαζί τους ένα καινούργιο κύκλο μαθημάτων. Η υποκρισία αποτελεί πια παρελθόν, ενώ η ίδια συνταγή εφαρμόζεται και μέσα στη δυσλειτουργική του οικογένεια.
Ο από καιρό φανερά βαριεστημένος (υποκριτικά) Τζόνι Ντεπ βρίσκεται εδώ στο στοιχείο του, ερμηνεύοντας με μεθυσμένη θλίψη τον κεντρικό χαρακτήρα, ο οποίος αρχίζει να εκτοξεύει τις αλήθειες (του) δίχως να λογαριάζει τις συνέπειες για πρώτη φορά στη ζωή του. Προτρέπει τους φοιτητές του να είναι αυθόρμητοι και να ακολουθούν τα ένστικτά τους, πριν τους πάρει μαζί του για να τα πιουν στο τοπικό μπαρ. Ταυτόχρονα, αντιμετωπίζει την απιστία της γυναίκας του με τον πιο κουλ τρόπο που μπορεί κανείς να φανταστεί.
Υπογράφοντας ένα καλογραμμένο και μαζί αστείο σενάριο, ο Ρόμπερτς καταφέρνει να προσεγγίσει ένα κατά τα άλλα «βαρύ» θέμα με ανάλαφρο τρόπο. Μερικές σεκάνς μάλιστα είναι πραγματικά ξεκαρδιστικές· θυμίζοντας αρκετά και το επιτυχημένο «The Bucket List» με τους Τζακ Νίκολσον και Μόργκαν Φρίμαν, ο Αμερικανός σκηνοθέτης κρατά τον γλυκόπικρο τόνο μέχρι το τέλος, θυμίζοντας πως στο ταξίδι της ζωής τίποτε δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο.
Δυστυχώς απουσιάζατε ★★★½
ΔΡΑΜΑ (2019)
Σκηνοθεσία: Κεν Λόουτς
Ερμηνείες: Κρις Χίτσεν, Ντέμπι Χάνιγουντ, Νίκι Μάρσαλ
Μετά το «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ», ο Κεν Λόουτς επιστρέφει με άλλο ένα, ακόμη καλύτερο, φιλμ πάνω στη φαινομενικά «αόρατη» αλλά πολύ υπαρκτή και πολυπληθή εργατική τάξη της Βρετανίας. Βγαίνοντας από την ιδιαίτερη γυάλα του Λονδίνου, ο Λόουτς τοποθετεί την ιστορία του στο Νιούκαστλ, στους κόλπους μιας οικογένειας της εργατικής τάξης. Θέλοντας να κάνει ένα βήμα προς τα εμπρός, ο πατέρας, Ρίκι, αποφασίζει να δουλέψει ως αυτοαπασχολούμενος μεταφορέας, με τη σύζυγό του, Αμπι, να τον στηρίζει με όλες της τις δυνάμεις. Σύντομα ωστόσο θα ανακαλύψουν πως το μοντέρνο εργασιακό περιβάλλον μοιάζει περισσότερο με ζούγκλα ενός άγριου ανταγωνισμού, που εξαντλεί τον άνθρωπο με αντάλλαγμα πενιχρά οφέλη.
Ο Λόουτς και ο μόνιμος σεναριογράφος του, Πολ Λάβερτι, μεταχειρίζονται με μαεστρία τον σκληρό ρεαλισμό, αλλά και το μαύρο χιούμορ, προκειμένου να θίξουν σημαντικά θέματα, τα οποία ελάχιστο χώρο καλύπτουν στη δημόσια συζήτηση. Η σύγχρονη βαρβαρότητα των συμβολαίων μηδενικών ωρών (zero hour contracts) πέφτει πάνω σε μια κατά τα άλλα αγαπημένη οικογένεια, απειλώντας να τη διαλύσει. Για εκείνους το Brexit είναι μια μακρινή απειλή, αυτό που προέχει είναι απλώς μια πιο ανθρώπινη καθημερινότητα. Για άλλη μια φορά ο Λόουτς επιχειρεί να μεταφέρει τον μικρόκοσμο του προσωπικού στην αλήθεια του συλλογικού και –παρά τις κάποιες υπερβολές του– τα καταφέρνει θριαμβευτικά.
Η δύναμη της αλήθειας★★★
Σκηνοθεσία: Σεργκέι Λοσνίτσα
Ερμηνείες: Ταμάρα Γιατσένκο, Λουντμίλα Σμοροντίνα, Μπόρις Καμόρζιν
Παγωμένη εμπόλεμη Ουκρανία
Ο Ουκρανός σκηνοθέτης Σεργκέι Λοσνίτσα («Το πρόσωπο της ομίχλης») περιγράφει κινηματογραφικά τα όσα τραγικά συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στα ανατολικά της χώρας του, αποσπώντας και το βραβείο σκηνοθεσίας στο τμήμα «Ενα κάποιο βλέμμα» των Καννών. Μέσα από 13 διαφορετικά επεισόδια που τοποθετούνται στην εμπόλεμη περιοχή του Ντονμπάς, παρακολουθούμε τις συγκρούσεις μεταξύ ουκρανικού στρατού και φιλορώσων αυτονομιστών αλλά και την καθημερινότητα των απλών κατοίκων που προσπαθούν να συνεχίσουν τις ζωές τους. Αν και αισθητικά μοιάζει πολύ με δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ, το φιλμ καταφέρνει να μεταφέρει τη συναισθηματική φόρτιση των ανθρώπων της περιοχής. Πότε με σατιρική διάθεση και πότε με παγωμένο –σαν το αφιλόξενο τοπίο– ρεαλισμό, ο Λοσνίτσα προσπαθεί να καλύψει όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές αλλά και την πανταχού παρούσα τραγικότητα του πολέμου.
Κλέφτης αλόγων ★★½
Σκηνοθεσία: Χανς Πέτερ Μόλαντ
Ερμηνείες: Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Τομπάιας Σάντελμαν, Ντανίκα Κούρσιτς
Το ξύπνημα της μνήμης
Το φιλμ, που βραβεύθηκε στο περασμένο Φεστιβάλ Βερολίνου για την καλλιτεχνική του αρτιότητα, αποτελεί μια σπουδή πάνω στη μνήμη, καθώς και στο ψυχικό τραύμα της νιότης που ακολουθεί τον άνθρωπο. Ο Στέλαν Σκάρσγκαρντ υποδύεται έναν χήρο άνδρα, ο οποίος επιστρέφει στην απομονωμένη αγροικία όπου πέρασε το καθοριστικό για τη ζωή του καλοκαίρι του 1948. Εκεί, η συνάντηση με έναν παλιό γείτονα θα του ξυπνήσει έντονες αναμνήσεις από εκείνη την εποχή, καθώς και από την ιδιαίτερη σχέση με τον πατέρα του. Κινηματογραφώντας εξαιρετικά το άγριο βουνίσιο τοπίο πλάι στο ποτάμι, ο Χανς Πέτερ Μόλαντ δημιουργεί ένα ταιριαστό παράλληλο μεταξύ της φύσης και των ανθρώπινων τραγικών ιστοριών που εκτυλίσσονται στη σκιά της. Η αλήθεια είναι πως αυτές οι τελευταίες είναι κάπως αποσπασματικές και υπερβολικά συνειρμικές, όμως η ατμόσφαιρά τους έχει αξία από μόνη της.
Zombieland: διπλή βολή ★★½
Σκηνοθεσία: Ρούμπεν Φλάισερ
Ερμηνείες: Γούντι Χάρελσον, Τζέσι Αϊζενμπεργκ, Εμα Στόουν
Επιστροφή στη μάχη
Δέκα χρόνια μετά το πρώτο, υπερεπιτυχημένο και πλέον καλτ μέρος της ζόμπι κωμωδίας του, ο Ρούμπεν Φλάισερ επανέρχεται με το σίκουελ, καλώντας στη μάχη όλη την παρέα των πρωταγωνιστών του. Γούντι Χάρελσον, Εμα Στόουν και Τζέσι Αϊζενμπεργκ είναι πλέον βετεράνοι της χώρας των νεκροζώντανων, με το νέο σπίτι τους να είναι πια ο… Λευκός Οίκος. Οπως φυσικά είναι αναμενόμενο, η ειρήνη και η μακαριότητα δεν θα κρατήσουν για πολύ και οι τρεις τους θα βρεθούν ξανά στους γεμάτους ζόμπι δρόμους, σε μια καινούργια περιπέτεια. Οπως και στην πρώτη ταινία, έτσι κι εδώ η χιουμοριστική προσέγγιση δημιουργεί ένα διασκεδαστικό και γεμάτο δράση σύνολο, που σε αφήνει με σχεδόν μόνιμο χαμόγελο στα χείλη. Η σπιρτάδα, ωστόσο, και η αίσθηση του πρωτότυπου δεν είναι η ίδια, ενώ ακόμα και τα καλύτερα αστεία γίνονται κάπως ανιαρά με την επανάληψη.
Εμείς…
Σε πλήρη εξέλιξη βρίσκεται το 60ό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το οποίο και φέτος φιλοξενεί επιφανείς καλεσμένους από την παγκόσμια κινηματογραφική σκηνή. Ο πιο ιδιαίτερος από αυτούς είναι αναμφίβολα ο λεγόμενος «Πάπας του Trash», Τζον Γουότερς, ο οποίος σήμερα παραδίδει και ένα masterclass στις 12 μ.μ., στην αίθουσα «Τζον Κασσαβέτης» του λιμανιού. Υπενθυμίζεται πως ο ίδιος έχει καταρτίσει ένα δικό του πρόγραμμα ταινιών για τους επισκέπτες του φετινού φεστιβάλ, ενώ στη λήξη του θα παραλάβει και τον τιμητικό Χρυσό Αλέξανδρο. Επιπλέον, αξίζει να σημειωθεί πως σήμερα, στις 5.15 μ.μ., στην ίδια αίθουσα, θα προβληθεί «Ο κήπος του Θεού» (1994), ταινία την οποία έχει σκηνοθετήσει ο Τάκης Σπυριδάκης, ως φόρος τιμής στον προσφάτως εκλιπόντα Ελληνα ηθοποιό.
…και οι άλλοι
Φαίνεται πως τα σύγχρονα ειδικά εφέ, εκτός από την ικανότητα να πλάθουν φανταστικούς κόσμους, είναι ικανά να… ανασταίνουν και νεκρούς. Στη συγκεκριμένη περίπτωση τον θρυλικό Τζέιμς Ντιν, ο οποίος ανακοινώθηκε πως θα «πρωταγωνιστήσει» σε μια επερχόμενη ταινία, τοποθετημένη στον πόλεμο του Βιετνάμ. Χρησιμοποιώντας υλικό από τις ταινίες του αλλά και από φωτογραφίες, οι καλλιτέχνες των εφέ θα δημιουργήσουν έναν ψηφιακό, αλλά απόλυτα ρεαλιστικό, Τζέιμς Ντιν, έχοντας και τη σχετική άδεια από την οικογένειά του. Εξήντα πέντε χρόνια μετά το μοιραίο αυτοκινητικό του ατύχημα, ο «Επαναστάτης χωρίς αιτία» έρχεται και πάλι στην οθόνη.