Ευτυχία ★★½
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ (2019)
Σκηνοθεσία: Αγγελος Φραντζής
Ερμηνείες: Κάτια Γκουλιώνη, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης
Ο πιο γνωστός για τις «καλλιτεχνικές» του ταινίες, Αγγελος Φραντζής («Ακίνητο ποτάμι»), αναλαμβάνει εδώ επικεφαλής μιας μεγάλης –για τα ελληνικά δεδομένα– και mainstream παραγωγής, η οποία εξιστορεί τη ζωή της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου.
Ο ίδιος κάνει πιθανότατα ένα βήμα πίσω στη δημιουργική του παρόρμηση, καταφέρνοντας ωστόσο να φτιάξει ένα αξιοπρεπές φιλμ που θα αγαπηθεί από το κοινό. Τον ρόλο της σπουδαίας Ελληνίδας στιχουργού αναλαμβάνουν διαδοχικά η Κάτια Γκουλιώνη («Πολυξένη») και η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, καλύπτοντας έτσι το σύνολο της ενήλικης ζωής της.
Η αφήγηση ξεκινά από τη φλεγόμενη Σμύρνη, όπου η Ευτυχία μαζί με τη μάνα και τις δύο μικρές της κόρες ξεφεύγει από τον σκοτωμό και επιβιβάζεται στο πλοίο για τον Πειραιά.
Εκεί την περιμένει ο κατά πολύ μεγαλύτερος σύζυγός της, ωστόσο το ελεύθερο πνεύμα της κοπέλας σύντομα θα την οδηγήσει μακριά του, στα θεατρικά μπουλούκια της εποχής. Επόμενο μεγάλο γεγονός ο γάμος με τον Γιώργο Παπαγιαννόπουλο (Π. Δαδακαρίδης) αλλά και η συνεργασία με μεγάλα μουσικά ονόματα της εποχής, στους οποίους δίνει στίχους.
Οσο για τον βίο, συνεχίζεται ταραχώδης, γεμάτος πάθη αλλά και προσωπικές τραγωδίες.
Το σενάριο της Κατερίνας Μπέη συμπλέκει τη γραμμική ιστορία της Ευτυχίας με μια σκηνή μελλοντική, όπου η πρωταγωνίστρια εμφανίζεται σε μεγάλη ηλικία να απολαμβάνει μια αφιερωματική μουσική βραδιά προς τιμήν της.
Μέσα σε όλα υπάρχουν βέβαια αρκετές υπερβολές και κάποιες γραφικότητες, ωστόσο η αρτιότητα των περισσότερων ερμηνειών βοηθά να ξεπεραστούν. Ιδιαίτερα η Κ. Γκουλιώνη καταφέρνει να αποδώσει μια γυναίκα που σχεδόν δονείται από ένταση: με το αρειμάνιο κάπνισμα, τον τζόγο και φυσικά τα μοναδικά τραγούδια της.
Star Wars: Skywalker
Η άνοδος ★★
ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ (2019)
Σκηνοθεσία: Τζ. Τζ. Εϊμπραμς
Ερμηνείες: Ντέιζι Ρίντλεϊ, Ανταμ Ντράιβερ, Οσκαρ Αϊζακ
Η τρίτη τριλογία του «Πολέμου των Αστρων», διά χειρός Ντίσνεϊ αυτή τη φορά και όχι του δημιουργού της, Τζορτζ Λούκας, ολοκληρώνεται με τρόπο που εκφράζει περισσότερο τη λογική του παγκόσμιου κινηματογραφικού κολοσσού. Ο Τζ. Τζ. Εϊμπραμς, ο οποίος σκηνοθέτησε το όμορφο πρώτο μέρος της επανεκκίνησης –για να το διαδεχθεί το εξίσου καλό δεύτερο του Ρίαν Τζόνσον– τίθεται εδώ ξανά επικεφαλής, ωστόσο μοιάζει περισσότερο να διεκπεραιώνει και λιγότερο να δημιουργεί. Στα της υπόθεσης, το καινούργιο «Star Wars» δίνει τέλος στον πιο πρόσφατο πόλεμο μεταξύ των ιπποτών Τζεντάι και των σκοτεινών Σιθ, οδηγώντας τους πρωταγωνιστές σε μια τελική αναμέτρηση, περισσότερο με τους εαυτούς τους αλλά και με το παρελθόν.
Γενικώς ο όρος «παρελθόν» αναβλύζει από κάθε πόρο του φιλμ: Τα πάντα, από την κεντρική πλοκή μέχρι τα αστεία, είναι μια επίκληση σε πράγματα που ήδη γνωρίζουμε, ένα διαρκές κλείσιμο του ματιού, που ωστόσο φανερώνει περισσότερο προχειρότητα και βιασύνη παρά γνήσιο ρομαντισμό και νοσταλγία. Προφανώς δεν χρειάζεται να πούμε ότι οι σκηνές δράσης είναι εντυπωσιακές ή τα εφέ εξαιρετικά πλούσια· από την άλλη, εκείνο που λείπει μέσα σε όλα αυτά είναι η πραγματική μαγεία του «Πολέμου των Αστρων», το παραμύθι που βρίσκει νέους τρόπους να μας συναρπάσει.
Φυσικά, υπάρχουν και θετικά. Η Ρέι, για παράδειγμα, ο χαρακτήρας που υποδύεται η Ντέιζι Ρίντλεϊ, εξελίσσεται με ενδιαφέροντα και αρκετά αναπάντεχο τρόπο, μέχρι τουλάχιστον το πολύ προβλέψιμο φινάλε. Οπως και μερικές σκηνές που δείχνουν τη δεξιοτεχνία του Εϊμπραμς στην οργάνωση της δράσης· η τελευταία, πάντως, κατακλύζει τα πάντα στη διάρκεια των δυόμισι ωρών. Το αποτέλεσμα θα ήταν πιθανότατα καλύτερο αν, ως θεατές, είχαμε την ευκαιρία να πάρουμε και μιαν ανάσα.
Μετά τον γάμο ★★½
Σκηνοθεσία: Μπαρτ Φρόιντλιχ
Ερμηνείες: Μισέλ Ουίλιαμς, Τζούλιαν Μουρ
Φιλανθρωπία με δράματα
Η Μισέλ Ουίλιαμς ενώνει τις δυνάμεις της με την Τζούλιαν Μουρ σε ένα οικογενειακό δράμα βασισμένο στις ανατροπές. Η Ιζαμπελ, μια Αμερικανίδα η οποία «τρέχει» ένα ορφανοτροφείο στην πάμπτωχη Καλκούτα, ταξιδεύει στην Νέα Υόρκη προκειμένου να γνωρίσει μια νέα πιθανή χρηματοδότρια. Αυτή είναι η Τερίσα, επιτυχημένη επιχειρηματίας, που ετοιμάζεται να παντρέψει την κόρη της. Τα πράγματα ωστόσο δεν είναι όπως φαίνονται, με τις δύο γυναίκες να έχουν περισσότερα κοινά από όσα είχαμε αρχικά υποψιαστεί. Το φιλμ ξετυλίγει όμορφα τα μυστικά του, δίχως όμως να διαθέτει το απαραίτητο δραματουργικό βάθος για να τα εμπλουτίσει. Οι δύο πρωταγωνίστριες είναι εξαιρετικές όπως πάντα, το ίδιο και ο Μπίλι Κράνταπ.
Τρεις αδερφές ★★★
Σκηνοθεσία: Εμίν Αλπέρ
Ερμηνείες: Τσεμρέ Εμπουζίγια, Ετσε Γιουκσέλ
Τσέχοφ στην Ανατολία
Ο Τούρκος Εμίν Αλπέρ («Πέρα απ’ τους λόφους») διασκευάζει το κλασικό θεατρικό του Τσέχοφ, μεταφέροντας την υπόθεση σε κάποιο φτωχό χωριό της Ανατολίας. Εκεί, τρεις αδελφές, που τις είχαν στείλει παρακόρες σε πλούσιες οικογένειες στην πόλη, επιστρέφουν κάτω από τη στέγη του αυστηρού πατέρα τους. Σταδιακά θα προσπαθήσουν να επανεκκινήσουν τη ζωή τους, μπλέκοντας ωστόσο τελικά σε καινούργιο τέλμα. Σε έναν τόπο που θυμίζει άλλες εποχές, οι άνθρωποι μοιάζουν δέσμιοι της φτώχειας και των προκαταλήψεων. Ενας άλλος κόσμος, σχεδόν παραμυθένιος, ξεπηδά μέσα από το φιλμ και ποτίζει τον θεατή με τη γοητευτική μελαγχολία του.
Το εγχειρίδιο του κακού ★★
Σκηνοθεσία: Γιάννης Βεσλεμές, Πίτερ Στρίκλαντ κ.ά.
Ερμηνείες: Μαρλέν Χόιζερ, Βαγγέλης Μουρίκης,
Σκοτεινές παραδόσεις
Οκτώ διαφορετικοί σκηνοθέτες από την Ευρώπη και την Αμερική υπογράφουν ισάριθμα αποσπάσματα, σε ένα σπονδυλωτό φιλμ τρόμου που κινείται γύρω από τις σκοτεινές παραδόσεις του κάθε τόπου. Ανάμεσά τους και ο Ελληνας Γιάννης Βεσλεμές, ο οποίος εμπνέεται από τον μύθο των καλικάντζαρων και το παγανιστικό καρναβάλι, που βρίσκει απίχηση και σε σύγχρονες γιορτές. Κάποια από τα αποσπάσματα είναι πιο επιτυχημένα και άλλα αρκετά κακοφτιαγμένα, σε μια καλή ιδέα που όμως αποδεικνύεται υπερβολικά άνιση στην τελική της εκτέλεση. Εκείνο που έχει σίγουρα ενδιαφέρον είναι η λαογραφική παρατήρηση των διαφορετικών παραδόσεων, από περιοχή σε περιοχή, που γεννούν τον τρόμο.
Μέχρι τη θάλασσα
Σκηνοθεσία: Μάρκος Γκαστίν
Ενας ανηφορικός δρόμος
Η επιθυμία ή προτροπή «Μέχρι τη θάλασσα» όσο αυτονόητη φαίνεται τόσο δύσκολη έως και ανέφικτη μπορεί να είναι για κάποιους ανθρώπους. Πάνω σε αυτή τη διαχωριστική γραμμή, πολύ συχνά αόρατη, ο σκηνοθέτης Μαρκ Γκαστίν παρακολουθεί διακριτικά αλλά και διεισδυτικά ασθενείς που νοσηλεύονται, ύστερα από σοβαρά ατυχήματα, στην Κλινική Φυσικής Αποκατάστασης του ΚΑΤ. Το ντοκιμαντέρ του δεν καταφεύγει σε συνεντεύξεις. Ο θεατής «βλέπει»· όχι μόνο ασθενείς στο 24ωρό τους, τους συνοδούς τους, αλλά και τις σχέσεις που διαμορφώνονται με το περιβάλλον και τους γιατρούς. Προβάλλεται στην Ταινιοθήκη το Σαββατοκύριακο 21 και 22 Δεκεμβρίου (5 μ.μ.) και τις Κυριακές 12 και 19 Ιανουαρίου (5 μ.μ.).