Μπορεί η τάση των τελευταίων ετών, σε πολλές περιπτώσεις δικαίως, να βάζει τις γυναίκες στο κινηματογραφικό επίκεντρο, ωστόσο η οσκαρική βραδιά που θα ξεκινήσει σε λίγες ώρες στο Λος Αντζελες είναι, σε πολύ μεγάλο βαθμό, ανδρική υπόθεση. Δίχως να μπούμε στην υπαρκτή συζήτηση για το κατά πόσον μια γυναίκα –η Γκρέτα Γκέργουικ στην προκειμένη περίπτωση– θα έπρεπε να βρίσκεται στη βραχεία λίστα για την καλύτερη σκηνοθεσία, εμείς ασχολούμαστε με ρόλους. Και φέτος η αλήθεια είναι πως, ύστερα από αρκετά χρόνια, οι ανδρικοί ρόλοι, πρώτοι και δεύτεροι, ήταν σχεδόν όλοι σε επίπεδο αντάξιο της χρυσόσκονης των Οσκαρ.
Κρίμα, βέβαια, που η βραδιά δεν θα έχει ιδιαίτερη αγωνία όσον αφορά τον νικητή. Για να είμαστε ειλικρινείς, από τότε που είδαμε τον «Τζόκερ» στο περασμένο Φεστιβάλ Βενετίας, αντιληφθήκαμε ότι οποιαδήποτε φετινή ανδρική ερμηνεία ήταν καταδικασμένη να επισκιαστεί. Παίζοντας κυριολεκτικά με ολόκληρο το σώμα του, ο Χοακίν Φίνιξ καταφέρνει να μεταδώσει στον θεατή κάθε ίντσα του πόνου και της παράνοιας του χαρακτήρα και να τον βγάλει από τον μανδύα του κόμικς. Ο Αμερικανός ηθοποιός δεν είναι εδώ απλώς ο ερμηνευτής του κεντρικού ήρωα αλλά συνδημιουργός της ταινίας· δίχως αυτόν, πολύ απλά δεν υπάρχει ο (συγκεκριμένος) «Τζόκερ» – γι’ αυτό άλλωστε και τον Χρυσό Φοίνικα τον παρέλαβαν από κοινού ο σκηνοθέτης Τοντ Φίλιπς μαζί με τον πρωταγωνιστή. Εκείνο που πια όλοι περιμένουν να δουν είναι τι θα πει ο Χοακίν Φίνιξ αποδεχόμενος το πρώτο του αγαλματίδιο, ειδικά μετά τον πολύ επιθετικό (κατά του ρατσισμού που υπάρχει στη βιομηχανία) λόγο που εκφώνησε στα πρόσφατα Βafta.
Οπως είπαμε ωστόσο και παραπάνω, καθένας από τους φετινούς υποψηφίους θα άξιζε το Οσκαρ α΄ ανδρικού ρόλου. Πόσο μάλλον ο Λεονάρντο ντι Κάπριο, ο οποίος ενώθηκε για πρώτη φορά επί της οθόνης με τον Μπραντ Πιτ, για χάρη του Κουέντιν Ταραντίνο. Το «Κάποτε στο… Χόλιγουντ» ήταν μια ιδιαίτερη ταινία, πιστή στο πνεύμα του δημιουργού της, η οποία πάντως δεν θα κατάφερνε να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή ούτε την πρώτη ώρα δίχως τους χαρισματικούς πρωταγωνιστές της. Ο Ντι Κάπριο ερμηνεύει έναν σταρ της τηλεόρασης των ’60s, ο οποίος προσπαθεί να προσαρμοστεί σε νέες εποχές, προσθέτοντας και μερικές απολαυστικές αυτοβιογραφικές λεπτομέρειες. Η δε σκηνή με τα κοκτέιλ στην πισίνα είναι από τις καλύτερες μεθυσμένου αυτοσχεδιασμού που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.
Και αν ο Ντι Κάπριο είναι ο μόνος της λίστας που έχει κερδίσει ήδη Οσκαρ, τότε ο Τζόναθαν Πράις, στα 73 του, σίγουρα το αξίζει. Ο βετεράνος Ουαλλός ηθοποιός με τις πάνω από 100 ταινίες και τηλεοπτικές σειρές στην καριέρα του, αλλά και με σπουδαία παρουσία στο θεατρικό σανίδι, ντύθηκε στα πορφυρά του καρδιναλίου για τις ανάγκες του ρόλου στους «Δύο Πάπες» του Netflix. Είναι η δική του ζωντανή και αφοσιωμένη ερμηνεία, δίπλα σε εκείνη του Αντονι Χόπκινς, που μετατρέπει μια μέτριου ενδιαφέροντος ιστορία σε πραγματικά καλό φιλμ. Το γεγονός πως υποδύεται ένα πραγματικό, τρομερά διάσημο πρόσωπο καθιστά ακόμη πιο δύσκολο και ταυτόχρονα επιτυχημένο το εγχείρημα.
Ο Μπαντέρας-Αλμοδόβαρ
Κάτι παρόμοιο, αλλά από άλλη προοπτική, κάνει και ο Αντόνιο Μπαντέρας στο «Πόνος και δόξα» του Πέδρο Αλμοδόβαρ. Ο Ισπανός σταρ, ο οποίος μοιάζει με άλλον ηθοποιό όταν παίζει στη γλώσσα του, αναλαμβάνει να γίνει το alter ego του Αλμοδόβαρ, ένας σκηνοθέτης σε υπαρξιακή κρίση, ο οποίος αναγκάζεται να κάνει μια επίπονη αναδρομή σε αναμνήσεις του παρελθόντος. Ο Μπαντέρας φέρνει σε πέρας την αποστολή εξαιρετικά, καταφέρνοντας να απεικονίσει τόσο την ιδιοφυΐα όσο και τη σπάνια μελαγχολία που κρύβεται κάτω από το προσωπείο του δημιουργού και κερδίζοντας τόσο το βραβείο ερμηνείας στις Κάννες όσο και την πρώτη του οσκαρική υποψηφιότητα.
Για τον ταχύτατα ανερχόμενο Ανταμ Ντράιβερ, από την άλλη, αυτή είναι η δεύτερη φορά που θα ζήσει την έξαψη του υποψηφίου, μετά την περυσινή «Παρείσφρηση». Η «Ιστορία γάμου» του Νόα Μπάουμπαχ βασίστηκε πολύ στις ερμηνείες των πρωταγωνιστών της, η κορυφαία των οποίων ήταν αναμφισβήτητα αυτή του Ντράιβερ. Με καριέρα που έχει απογειωθεί εμπορικά μετά τη συμμετοχή του στα καινούργια «Star Wars», επιβεβαιώνει ξανά τις ικανότητες που είδαμε στο φιλμ του Σπάικ Λι αλλά και στο «Πάτερσον» του Τζιμ Τζάρμους. Απροσδόκητη αποκάλυψη και το χάρισμά του στο τραγούδι, το οποίο θαυμάζουμε σε μία από τις πιο συγκινητικές στιγμές της ταινίας.
Μήπως έφτασε η ώρα του έως τώρα «αδικημένου» της λίστας;
Οι πρωταγωνιστές των «Παράσιτων», άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι ζωντάνεψαν το ευφυέστατο κινηματογραφικό όραμα του Κορεάτη Μπονγκ Τζουν Χο. Jordan Strauss / Invision / A.P.
Μπορεί ο πρώτος ανδρικός ρόλος να συγκέντρωσε φέτος μερικές όντως εξαιρετικές ερμηνείες, ωστόσο στον δεύτερο υπάρχουν τα πιο «βαριά» ονόματα της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Εξι Οσκαρ και πολλές δεκάδες υποψηφιότητες έχουν συνολικά οι πέντε άνδρες της κατηγορίας, όμως το πιθανότερο, βάσει των ώς τώρα βραβεύσεων αλλά και των στοιχηματικών προβλέψεων, είναι πως έχει φτάσει η ώρα τού μέχρι τώρα «αδικημένου» της λίστας.
Ο Μπραντ Πιτ έχει βέβαια κερδίσει ένα Οσκαρ ως παραγωγός του «12 Χρόνια Σκλάβος», ποτέ όμως για τις ερμηνευτικές του δεξιότητες. Αυτές οι τελευταίες ετίθεντο επί χρόνια σε αμφισβήτηση παρά τους πρώιμους σπουδαίους χαρακτήρες του σε φιλμ όπως «Οι δώδεκα πίθηκοι» του Τέρι Γκίλιαμ ή το «Fight Club» του Ντέιβιντ Φίντσερ. Αργότερα ήρθαν κι άλλες οσκαρικές ταινίες όπως το «Μπέντζαμιν Μπάτον» και το «Moneyball», όμως και πάλι δεν στάθηκαν αρκετές για να του χαρίσουν αυτήν την τελευταία κορυφή. Στο «Κάποτε στο… Χόλιγουντ» για πολλούς σχολιαστές ο ρόλος του δεν είναι δεύτερος, αλλά ισάξιος –το δείχνει και η διάρκεια άλλωστε– με εκείνον του Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Η διαφορά είναι πως ο Πιτ όχι απλώς καταφέρνει να σταθεί άνετα δίπλα στον πολυδοξασμένο συνάδελφο, αλλά και να ξεχωρίσει ως κουλ κασκαντέρ-ορντινάντζα, προσφέροντας και μια ξεκαρδιστική σκηνή μονομαχίας με τον «Μπρους Λι».
Πιο πάνω, με αφορμή την υποψηφιότητα του Τζόναθαν Πράις, αναφέραμε τον Αντονι Χόπκινς. Σε εκείνον έλαχε ο λιγότερο λαμπερός, περισσότερο στρυφνός Πάπας Βενέδικτος, ωστόσο μάλλον του ταίριαξε καλύτερα. Ο Χόπκινς χώρεσε άνετα στα (πορφυρά) υποδήματα του αυστηρού Γερμανού ιεράρχη, μίλησε τέσσερις διαφορετικές γλώσσες, συμπεριλαμβανομένων των λατινικών και στα 83 του, απέδειξε πως η… τέχνη δεν ξεχνιέται. Το γεγονός πως ηθοποιοί με το δικό του εκτόπισμα συμμετέχουν πια δίχως σκέψη στις παραγωγές του Netflix –και μάλιστα όχι υπό τις οδηγίες ενός Σκορσέζε– είναι ενδεικτικό της επιτυχίας της διαδικτυακής πλατφόρμας.
Μιλώντας για τον Σκορσέζε, ο «Ιρλανδός» του ένωσε φέτος ξανά τη μαφιόζικη παλιοπαρέα των Ρόμπερτ ντε Νίρο, Τζο Πέσι και Αλ Πατσίνο, με τους δύο τελευταίους να είναι και υποψήφιοι για τους δεύτερους ρόλους τους. Οσοι γνώρισαν και αγάπησαν τον Τζο Πέσι από ταινίες όπως το «Οργισμένο είδωλο» και «Τα καλά παιδιά», θα δυσκολευθούν να αναγνωρίσουν τον μειλίχιο, σχεδόν άκαμπτο χαρακτήρα που ερμηνεύει στον «Ιρλανδό». Ο Ράσελ Μπαφαλίνο είναι ένας γνήσιος μαφιόζος «Ντον», από αυτούς που δίνουν εντολές με τα μάτια και μοιράζουν δαχτυλίδια εξουσίας σε εκείνους που τα αξίζουν. Είναι χαρακτηριστικό πως ακόμα και όσοι βαρέθηκαν(!) με τον «Ιρλανδό» αναγνώρισαν με το παραπάνω την παρουσία του Τζο Πέσι.
Μεγαλύτερες συζητήσεις αντιθέτως άνοιξε ο ρόλος του Αλ Πατσίνο. Ο σπουδαίος ηθοποιός τέθηκε για πρώτη φορά υπό τις οδηγίες του Μάρτιν Σκορσέζε, ενώ συνάντησε ξανά τον Ρόμπερτ ντε Νίρο μετά το αποτυχημένο «Ου φονεύσεις», όπου οι δύο τους είχαν προταθεί για… Χρυσά Βατόμουρα. Εδώ πάντως είναι υπέροχοι, με τον Πατσίνο να ερμηνεύει τον πανίσχυρο συνδικαλιστή Τζίμι Χόφα· μαζί με τον Ντε Νίρο αποδίδουν μερικές από τις πιο απολαυστικές σκηνές του φιλμ, όταν, φτυστοί με παντρεμένο ζευγάρι, φορούν τις πιζάμες τους και γκρινιάζουν στα δωμάτια των ξενοδοχείων.
Ο Τομ Χανκς
Τελευταίος υποψήφιος για φέτος είναι ο Τομ Χανκς. Ο Αμερικανός αστέρας με τις δεκάδες βραβεύσεις, συμμετέχει στο «Ενας υπέροχος γείτονας» της Μάριελ Χέλερ («Θα μπορούσες ποτέ να με συγχωρήσεις;»), υποδυόμενος τον Φρεντ Ρότζερς, πιο γνωστό στο κοινό ως Mr. Rogers.
Από τις πιο αγαπητές τηλεπερσόνες, ήταν δημιουργός ενός παιδικού σόου που μεγάλωσε ολόκληρες γενιές Αμερικανών. Ο Χανκς από την πλευρά του τον ενσάρκωσε με ευαισθησία και σε σεβασμό, κερδίζοντας τα θετικά σχόλια των συμπατριωτών του.
Για το τέλος και ως ειδική μνεία αφήσαμε ένα σύνολο ηθοποιών που, αν και δεν κέρδισε οσκαρικές υποψηφιότητες, αναδείχθηκε ως το κορυφαίο καστ από την Αμερικανική Ενωση Ηθοποιών και υπήρξε καθοριστικό για την κινηματογραφική έκπληξη της χρονιάς. Ο λόγος για τους πρωταγωνιστές των «Παράσιτων», άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι ζωντάνεψαν το ευφυέστατο κινηματογραφικό όραμα του Κορεάτη Μπονγκ Τζουν Χο. Μπορεί τα ονόματά τους να είναι παντελώς άγνωστα στα δυτικά αυτιά μας, ωστόσο αυτό δεν μειώνει την αξία τους· αν η ταινία καταφέρει να αποσπάσει περισσότερα από το ξενόγλωσσο Οσκαρ, θα πρόκειται ασφαλώς και για δικό τους επίτευγμα.