Από την αρχή φάνηκε πως οι διοργανωτές θα έβαζαν τα δυνατά τους για να κάνουν αυτή την οσκαρική βραδιά ενδιαφέρουσα· πιο ενδιαφέρουσα τουλάχιστον από τις τελευταίες χρονιές, όπου τα χασμουρητά ξεκινούσαν από νωρίς. Εναρξη με ένα κεφάτο μουσικοθεατρικό νούμερο της Τζανέλ Μονέ και πρώτη βράβευση στον Μπραντ Πιτ για τον ρόλο του στο «Κάποτε στο… Χόλιγουντ» του Κουέντιν Ταραντίνο. Ο Αμερικανός αστέρας κέρδισε το πρώτο του ερμηνευτικό Οσκαρ και συγκινημένος το αφιέρωσε στον σκηνοθέτη της ταινίας αλλά και στα παιδιά του.
Στην εντυπωσιακή σκηνή του Dolby Theatre, όλοι οι συντελεστές της ταινίας «Παράσιτα» πανηγυρίζουν την ανέλπιστη επιτυχία.
Η μεγάλη είδηση της βραδιάς βέβαια ήρθε τα… ξημερώματα. Κάπου στις έξι το πρωί για την ακρίβεια, όταν ανακοινώθηκε πως το Οσκαρ σκηνοθεσίας πάει στον Μπονγκ Τζουν Χο, αφήνοντας το μεγάλο φαβορί, Σαμ Μέντες, καρφωμένο στη θέση του κι εμάς να καταλαβαίνουμε πια πως η μεγάλη έκπληξη είναι προ των πυλών.
Εγραψαν Ιστορία
Πράγματι, τα υπέροχα «Παράσιτα» του Κορεάτη κινηματογραφιστή έγραψαν Ιστορία. Εγιναν η πρώτη μη αγγλόφωνη ταινία στην Ιστορία που κατακτά τον τίτλο του κορυφαίου φιλμ της χρονιάς και μας άφησαν όλους χαμένους στη μετάφραση. Αυτήν ακούγαμε άλλωστε καθεμιά από τις τέσσερις συνολικά φορές που ο Μπονγκ Τζουν Χο (κατέκτησε επίσης τα αγαλματίδια πρωτότυπου σεναρίου και διεθνούς φιλμ) ανέβαινε στη σκηνή, για να ευχαριστήσει, όλο πιο έκπληκτος και ευτυχισμένος, την Ακαδημία για την τιμή που του έκανε. Οταν δε έφτασε στο βραβείο σκηνοθεσίας, δεν παρέλειψε να αποθεώσει τον συνυποψήφιό του, Μάρτιν Σκορσέζε, ζητώντας από τους παρευρισκομένους να σηκωθούν για να τον χειροκροτήσουν. Ηταν ένα από τα αρκετά standing ovation μιας βραδιάς που κοίταξε τόσο προς στο μέλλον όσο και στο παρελθόν.
Ο Χοακίν Φίνιξ και ο Μπραντ Πιτ ποζάρουν με το πρώτο τους ερμηνευτικό Οσκαρ, ενώ η Ρενέ Ζελβέγκερ προσέθεσε άλλο ένα χρυσό αγαλματίδιο στη συλλογή της.
Ανάμεσα στις βραβεύσεις μπήκαν «σφήνα», σαν υπενθυμίσεις-μέτρο σύγκρισης, σπουδαίες στιγμές από περασμένες ταινίες και εποχές του σινεμά. Σε μια από αυτές, που αφορούσε τα πρωτότυπα τραγούδια, ακολουθήσαμε τον νεαρό Εμινεμ στο προ 18ετίας «8 Mile», μέχρι που ο Αμερικανός ράπερ βγήκε κανονικά στη σκηνή για να ερμηνεύσει το θρυλικό «Lose Yourself» και να χειροκροτηθεί από το όρθιο κοινό. Σε μια άλλη, η 18χρονη Μπίλι Εϊλις, η πιο νεαρή μουσικός που έχει τραγουδήσει ποτέ στα Οσκαρ, συνόδευσε, με μια (ακόμα πιο) μελαγχολική εκδοχή του «Yesterday» των Μπιτλς, το αφιέρωμα σε όσους έφυγαν από κοντά μας αυτή τη χρονιά. Και βέβαια, το βλέμμα στο τώρα αλλά και στο μέλλον είχαν όσοι μίλησαν κατά των αδικιών και των διακρίσεων, σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο. «Εργάτες του κόσμου, ενωθείτε!» είπε η Τζούλια Ράιτσερ, παραλαμβάνοντας το Οσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ για το (παραγωγής Ομπάμα) «American Factory». Η νικήτρια του πρώτου γυναικείου ρόλου, Ρενέ Ζελβέγκερ, μίλησε για τους ήρωες που μας ενώνουν, φέρνοντας σαν παράδειγμα την Τζούντι Γκάρλαντ, την οποία ενσάρκωσε, πριν δώσει τη σκυτάλη στον Χοακίν Φίνιξ.
Η ομιλία του Φίνιξ
Σε μία από τις πιο αναμενόμενες στιγμές της τελετής, ο Χοακίν Φίνιξ ανέβηκε συναισθηματικά φορτισμένος στη σκηνή για να παραλάβει το πρώτο του Οσκαρ, ξεκαθαρίζοντας εξαρχής πως θα εκμεταλλευθεί το βήμα «για να δώσει φωνή σε εκείνους που δεν έχουν».
Μειονότητες που αδικούνται, γυναίκες που αντιμετωπίζονται άνισα, ο καταστροφικός ανθρώπινος εγωκεντρισμός, ακόμα και η αγελάδα που στερείται το μοσχαράκι της, πρόλαβαν να συμπεριληφθούν στην –ειλικρινή πάντως, όπως φάνηκε– καταγραφή του, πριν αναφερθεί σύντομα στον εαυτό του με τον χαρακτηρισμό «ρεμάλι» και ευχαριστήσει τους παρισταμένους για όλες τις δεύτερες ευκαιρίες που του έχουν δώσει. Μπορεί ο λόγος του περί σεβασμού στη διαφορετικότητα να πλησίασε επικίνδυνα, σύμφωνα με κάποιους, τα όρια του κηρύγματος, ωστόσο δέκα λεπτά αργότερα επιβεβαιώθηκε περίτρανα από την Ακαδημία με την επιλογή των «Παράσιτων». Η πηγαία χαρά του Κορεάτη δημιουργού, όπως και των υπόλοιπων συντελεστών της ταινίας, έμοιαζε με ένα μεγάλο «άξιζε τον κόπο».
Γιατί κέρδισαν τα «Παράσιτα»
Δύο ήταν οι βασικοί λόγοι που οδήγησαν σε αυτήν την ιστορική επικράτηση, η οποία άνοιξε θριαμβευτικά την πόρτα των Οσκαρ στον διεθνή κινηματογράφο: ο ένας έχει να κάνει με την ίδια την ταινία και ο δεύτερος με την Ακαδημία, που έκανε και τη γενναία αυτή στροφή. Τα «Παράσιτα» είναι αληθινά ένα φιλμ «για όλους». Το πολυεπίπεδο σενάριο, οι θεματικές του, αλλά και κάποιες στιγμές καθαρής κινηματογραφικής ιδιοφυΐας (τεχνικά-αισθητικά), ενθουσίασαν τους κριτικούς και γενικώς τους λάτρεις ενός καλού και κυρίως σύγχρονου καλλιτεχνικού σινεμά. Η ταινία του Μπονγκ Τζουν Χο ωστόσο είναι εξίσου δημοφιλής και στο κοινό. Με πλοκή συναρπαστική, αμείωτο σασπένς ώς το τέλος και ταραντινικές πινελιές, τα «Παράσιτα» έχουν αρκετά ποπ στοιχεία για να ξεχωρίσουν ακόμα και στο «δυτικό» μάτι.
Στιγμιότυπο από την ταινία.
Ολα αυτά βέβαια δεν οδηγούν απαραίτητα πιο πάνω από το συνηθισμένο ξενόγλωσσο ή –όπως λέγεται από φέτος– «διεθνές» Οσκαρ. Για να φτάσουμε ώς εκεί, χρειάστηκε να δουλέψουν οι δραστικές αλλαγές που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια στη σύνθεση των μελών της Ακαδημίας, ανανεώνοντας –και σε ηλικία και σε ιδέες– τη δεξαμενή εκείνων που χαράσσουν τους προορισμούς των χρυσών αγαλματιδίων. Το σημαντικό, όπως στα περισσότερα πράγματα, είναι πως έγινε η αρχή.