Αυλαία έριξε το περασμένο Σάββατο το βράδυ, το 70ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, απονέμοντας τα βραβεία του και κλείνοντας μια διοργάνωση, η οποία φιλοδοξεί να αποτελέσει στροφή –όχι πολύ απότομη πάντως– για τον σπουδαίο ευρωπαϊκό θεσμό του σινεμά. Ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής, Κάρλο Σατριάν, αντιμετωπίζοντας και κάποια οργανωτικά προβλήματα τους προηγούμενους μήνες, κατάφερε να φέρει κάποια ανανέωση στο φεστιβάλ, πλαισιώνοντας με αρκετές ενδιαφέρουσες ειδικές προβολές ένα απλά αξιοπρεπές διαγωνιστικό πρόγραμμα, το οποίο τελικά έμεινε πιστό και στις παραδοσιακές πολιτικές-κοινωνικές αξίες της Μπερλινάλε.
Αυτό άλλωστε δείχνει και η φετινή Χρυσή Αρκτος, την οποία η επιτροπή του επικεφαλής Τζέρεμι Αϊρονς απένειμε στο «There is no evil» του Ιρανού Μοχάμαντ Ρασούλοφ. Ο τελευταίος δεν κατάφερε να παραβρεθεί στην τελετή, καθώς του έχει απαγορευθεί η έξοδος από τη χώρα, ωστόσο το ξεκάθαρα πολιτικό φιλμ του που έχει ως θέμα τη θανατική ποινή, επιβεβαίωσε την «αδυναμία» της Μπερλινάλε στους δημιουργούς από τη χώρα της Μέσης Ανατολής (Ασγκάρ Φαραντί, Τζαφάρ Παναχί κ.ο.κ.). Τέσσερις ξεχωριστές ιστορίες αποτελούν τον σπονδυλωτό πυρήνα της ταινίας, η οποία εξετάζει το ζήτημα της θανατικής ποινής τόσο από τη σκοπιά των εκτελεστών όσο και των οικογενειών των καταδικασθέντων.
Ακόμα πιο συγκινητικό ήταν το «Never Rarely Sometimes Always» της Ελίζα Χίτμαν, το οποίο απέσπασε την Αργυρή Αρκτο – Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής. Επικεντρώνοντας στο θέμα των αμβλώσεων, το ανεξάρτητο αμερικανικό φιλμ έχει για πρωταγωνίστριά του μια 17χρονη κοπέλα, η οποία ταξιδεύει από την επαρχία της Πενσιλβάνια στη Νέα Υόρκη, προκειμένου να τερματίσει μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Οσο για τους ρόλους, ο ανδρικός κατέληξε αρκετά προβλέψιμα στον Ιταλό Ελιο Τζερμάνο για την τρομερά αφοσιωμένη ερμηνεία του στον ρόλο του ιδιαίτερου ζωγράφου Αντόνιο Λιμπάγκουε (Hidden Away), ενώ κορυφαίος γυναικείος αναδείχθηκε εκείνος της Πόλα Μπερ, για το υπερβολικά άχρωμο και μπερδεμένο πάντως «Undine» του Κρίστιαν Πέτσολντ. Από την άλλη, η διάκριση για τη σκηνοθεσία πήγε μάλλον λόγω… μόδας στον Κορεάτη Χονγκ Σανγκ Σου για το «The Woman Who Run».
Στα υπόλοιπα αξιοσημείωτα των βραβεύσεων: από τη μια έχουμε την ανεξήγητη απουσία από αυτές του εξαιρετικού «First Cow» της Κέλι Ράιχαρντ, πραγματικά μία από τις λίγες τόσο καλές ταινίες του διαγωνιστικού· και από την άλλη την ελπιδοφόρα για το ελληνικό σινεμά παρουσία του Τζώρτζη Γρηγοράκη. Το βραβείο της Διεθνούς Ενωσης Κινηματογράφων Τέχνης στην παράλληλη κατηγορία Πανόραμα που κατέκτησε το «Digger» δεν είναι βέβαια κάτι τρομερά σπουδαίο, ωστόσο αποτελεί αναμφισβήτητα ανταμοιβή και αναγνώριση για ένα αρτιότατο κινηματογραφικό ντεμπούτο, που χειροκροτήθηκε με ζέση στο Βερολίνο.
Τέλος η σύγχρονη γαλλική κομεντί «Delete History», με θέμα τα σόσιαλ μίντια, τιμήθηκε με το επετειακό βραβείο που άλλοτε ονομαζόταν Αλφρεντ Μπάουερ, εις μνήμην του ιδρυτή της Μπερλινάλε. Φέτος το όνομα χρειάστηκε να αλλάξει μια και η δημοσιογραφική έρευνα απέδειξε, κάπως καθυστερημένα είναι η αλήθεια, πως ο τελευταίος υπήρξε ένα φεγγάρι υψηλόβαθμος αξιωματούχος των ναζί…