Από τις σταθερές αναφορές του εγχώριου κινηματογραφικού κόσμου, μέσα στο διάστημα της κρίσης, παραμένει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης· την Τρίτη δημοσίευσε το τρίτο και τελευταίο μέρος των ταινιών μικρού μήκους, τις οποίες Ελληνες και ξένοι δημιουργοί γύρισαν κατά παραγγελία στο διάστημα του εγκλεισμού τους. Ο λόγος εδώ περνά σε αγαπημένους κινηματογραφιστές του Φεστιβάλ από το εξωτερικό, κάποιους από τους οποίους είδαμε και τα τελευταία χρόνια στη Θεσσαλονίκη.
Το ξεκίνημα γίνεται με τον ασιατικής καταγωγής Καναδό ντοκιμαντερίστα, Γουγνκ Τσανγκ, ο οποίος υπογράφει την πιο μελαγχολική από όλες τις ταινίες της παρτίδας, κάνοντας μια προβολή σε ένα δυστοπικό μέλλον ατελείωτων επαναλήψεων καραντίνας – το φινάλε πάντως είναι μάλλον αισιόδοξο. Η Ιλντιγκο Ενιέντι από την πλευρά της έχει πιο… φιλοσοφικές τάσεις. Η νικήτρια της Χρυσής Αρκτου με το υπέροχο «Η ψυχή και το σώμα», χρησιμοποιεί και εδώ ζώα –έστω πλαστικά– κατασκευάζοντας έναν παραμυθικό διάλογο εμπνευσμένο από τον κόσμο των Ιδεών του Πλάτωνα.
Από αριστερά: Γουνγκ Τσανγκ, Βίκτορ Μορένο, Τεόνα Στρούγκαρ Μιτέβσκα και Αλμπέρ Σέρα.
Αλλοι πάλι ασχολούνται με το θέμα της οικογένειας, η οποία αναπόφευκτα αυτές τις ημέρες της απομόνωσης είτε ήρθε πολύ κοντά –σε βαθμό να παραγνωριστεί–, είτε αντιθέτως στερήθηκε αγαπημένα πρόσωπα. Στη δεύτερη κατηγορία ανήκει η Παλαιστίνια Αν-Μαρί Γιασίρ («Salt of this Sea»), η οποία κινηματογραφεί ένα συγκινητικό τηλεφώνημα με τους γονείς της, όπου τους εξηγεί γιατί δεν μπορεί να τους συναντήσει από κοντά. Τα μέλη μιας, ομολογουμένως πολύ μεγάλης, οικογένειας παρουσιάζει και η Τεόνα Στρούγκαρ Μιτέβσκα του «Υπάρχει Θεός, το όνομά του είναι Πετρούνια», σε ένα κεφάτο χορευτικό κλιπ· σε πιο σκοτεινά μονοπάτια κινείται τέλος η Ολλανδέζα, Νανούκ Λέοπολντ, η οποία, με τη συνοδεία ενός φακού, μας ξεναγεί στις γωνιές του σπιτιού της, την ώρα που τα υπόλοιπα μέλη της δικής της οικογένειας κοιμούνται.
Τελείως άλλη προσέγγιση υιοθέτησε o Ισπανός σκηνοθέτης, Βίκτορ Μορένο: χρησιμοποιώντας υλικό από διαστημικά ντοκιμαντέρ, συνομιλεί με τον ίδιο τον εαυτό του από μια άλλη διάσταση, αναλύοντας τους λόγους για τους οποίους ο εγκλεισμός είναι επί της ουσίας ατελείωτος και κομμάτι της ανθρώπινης φύσης. Εγκλειστοι στο σπίτι, στη Γη, στο ηλιακό σύστημα, στον γαλαξία κ.ο.κ., οι άνθρωποι κουβαλάμε τελικά τον εγκλεισμό μέσα μας λέει ο Μορένο, επενδύοντας τη φιλοσοφική του αφήγηση με αποσπάσματα κλασικής μουσικής.
Από αριστερά: Αν-Μαρί Γιασίρ («Disconnect»), Νανούκ Λέοπολντ («Don’t Lose Heart») και Ιλντιγκο Ενιέντι («Conversation between a donkey and a rabbit»).
Τελευταίο μικρού μήκους φιλμ είναι αυτό του Καταλανού Αλμπέρ Σέρα. Εκκεντρικός και ιδιαίτερος κινηματογραφιστής, ο Σέρα δημιουργεί ένα μάλλον ειρωνικό βίντεο με τον ίδιο να απαριθμεί της δημιουργικές επιρροές του, οι οποίες, παραδόξως δεν αποτελούνται από ταινίες, αλλά από βιβλία που σχολιάζουν ταινίες – ισχυρίζεται για παράδειγμα πως δεν έχει δει ούτε ένα φιλμ τρόμου, όμως έχει διαβάσει τα πάντα για αυτά στη σχετική βιβλιογραφία.
Εκτός από τις προβολές και τις υπόλοιπες δραστηριότητες (masterclass, προτάσεις κ.ο.κ.) του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, που μπορεί κανείς να βρει συγκεντρωμένες στο filmfestival.gr, διαδικτυακά δραστήριο παραμένει και το Φεστιβάλ Δράμας. Οπως ανακοινώθηκε, οι online «Δραμεdies», οι οποίες τρέχουν εδώ και καιρό, συνεχίζονται για δύο ακόμα εβδομάδες. Τρεις νέες μικρού μήκους ταινίες έρχονται σήμερα στο σχετικό κανάλι στο YouΤube: «Ο κλέφτης» (2005) της Ιρίνα Μπόικο, ο οποίος παρακολουθεί τις σκανταλιές ενός τετράχρονου παιδιού στις καλοκαιρινές διακοπές· «Το τέρας κοιμάται» (2017) του Κωστή Χαραμουντάνη, μια δυστοπία του μέλλοντος με ρομαντική όμως χροιά· και το γλυκόπικρο «Debtfools» (2013) των Φίλιππου Βαρδάκα και Δέσποινας Οικονομοπούλου.