Ο διαφορετικός κύριος Κόπερφιλντ ★★★
ΔΡΑΜΑ (2019)
Σκηνοθεσία: Αρμάντο Ιανούτσι
Ερμηνείες: Ντεβ Πάτελ, Χιου Λόρι, Τίλντα Σουίντον, Γκοντολίν Κρίστι
Ο δημοφιλής Αρμάντο Ιανούτσι («Ο θάνατος του Στάλιν») διασκευάζει δημιουργικά το κλασικό παραμύθι του Τσαρλς Ντίκενς, σε ένα φιλμ-ύμνο στη διαφορετικότητα και την επιμονή ενάντια στις κάθε είδους αντιξοότητες. Ο μικρός Ντέιβιντ μένει ορφανός νωρίς στη ζωή, ενώ ένα μέλλον γεμάτο περιπέτειες τον περιμένει.
Καταδικασμένος να δουλεύει σκληρά μαζί με άλλα παιδιά στο εργοστάσιο του άκαρδου πατριού του, θα το σκάσει στη συνέχεια με προορισμό το σπίτι μιας εύπορης θείας. Η εκκεντρική γυναίκα (Τίλντα Σουίντον) και ο ακόμα πιο εκκεντρικός φίλος της, κύριος Ντικ (Χιου Λόρι), θα τον συντροφεύσουν στο εξής, καθώς προσαρμόζεται σε μια νέα κοινωνική προσωπικότητα, μαθαίνει «τρόπους» και γνωρίζει τον έρωτα, ενώ προσπαθεί να πραγματοποιήσει το όνειρό του να γίνει συγγραφέας.
Ο Ιανούτσι ξεκινά από την ορθή αναπαραγωγή της ατμόσφαιρας της εποχής, φέρνοντας ταυτόχρονα στο προσκήνιο την πιο χιουμοριστική πλευρά του βιβλίου του Ντίκενς. Μία σειρά από καταστάσεις και χαρακτήρες επιχειρούν –και σε μεγάλο βαθμό το καταφέρνουν– να δώσουν ανάλαφρο τόνο, ακόμα και όταν όσα περιγράφονται είναι μάλλον δραματικά, αν όχι τραγικά. Γενικότερα η καινούργια γραφή της ιστορίας πετυχαίνει, κυρίως χάρη στην αφοσιωμένη ερμηνεία του Ντεβ Πάτελ («Slumdog Millionaire») στον πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά και σε αυτές του κορυφαίου διδύμου Βρετανών ηθοποιών, Τίλντα Σουίντον και Χιου Λόρι, οι οποίοι είναι απλώς απολαυστικοί.
Από την άλλη, η μεγαλύτερη «ελευθερία» και μαζί αναχρονισμός που υιοθετεί ο Ιανούτσι έχει να κάνει με την πολυσυλλεκτικότητα των υπόλοιπων χαρακτήρων. Πέρα από τον ίδιο τον Κόπερφιλντ, ο οποίος είναι εμφανώς ινδικής καταγωγής, εδώ υπάρχει μια πλειάδα ηθοποιών με ρίζες από την Αφρική, την Ασία κ.ο.κ. που αναλαμβάνει τους ρόλους των γνωστών από το βιβλίο προσώπων. Το συγκεκριμένο εγχείρημα προφανώς και στερείται πιστότητας αν αναλογιστεί κανείς τις συνθήκες της Βρετανίας του 19ου αιώνα, ωστόσο στην προκειμένη περίπτωση δεν γίνεται προσχηματικά ως συνήθως· αντίθετα μοιάζει τόσο ξεκάθαρα δηλωτικό των προθέσεών του, ώστε δίνει τελικά έξτρα βάρος και υπόσταση στην ταινία.
Κατά τα λοιπά, η τελευταία αποτελεί συνολικά μια μάλλον feelgood ιστορία ενηλικίωσης, με κάπως μεγάλη διάρκεια (οι δύο ώρες είναι υπερβολικές) και δίχως άλλες σοβαρές εκπλήξεις. Μοναδική εξαίρεση το τελευταίο κομμάτι, όπου ο συγγραφέας πια, Κόπερφιλντ, γράφει την αυτοβιογραφία του κάνοντας αναδρομή σε όσα έχει ζήσει στο παρελθόν και «συνομιλώντας» με τους χαρακτήρες, ακόμα και προσθέτοντας ή αφαιρώντας κάποιους από αυτούς επί τόπου.