Ηρωικά χαμένοι ★★★
ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ (2019)
Σκηνοθεσία: Σεμπάστιαν Μπορενστάιν
Ερμηνείες: Ρικάρντο Νταρίν,
Λουίς Μπραντόνι, Βερόνικα Λίνας
Το πάντα ενδιαφέρον αργεντίνικο σινεμά μάς στέλνει αυτή την εβδομάδα ένα γλυκόπικρο φιλμ με περιπετειώδη χαρακτήρα και σοβαρό κοινωνικό υπόβαθρο, που συνδέεται με τη σύγχρονη ιστορία της χώρας της Λατινικής Αμερικής. Βρισκόμαστε στο 2001 και μια ομάδα κατοίκων κάποιας μικρής πολίχνης συγκεντρώνει όλες τις αποταμιεύσεις της προκειμένου να δημιουργήσει έναν αγροτικό συνεταιρισμό. Κάπου εκεί, ωστόσο, έρχεται το μεγάλο κραχ, με την οικονομία και τις τράπεζες της Αργεντινής να καταρρέουν και τις καταθέσεις των αγροτών να χάνονται. Μερικά χρόνια αργότερα, ωστόσο, εκείνοι μαθαίνουν πως τα χρήματα υπάρχουν ακόμη, ενώ οι ίδιοι έπεσαν θύματα εξαπάτησης του πρώην διευθυντή της τράπεζας και ενός αδίστακτου δικηγόρου. Αυτό που έχουν να σχεδιάσουν τώρα είναι πώς θα τα πάρουν πίσω.
Ο σκηνοθέτης του «Πιλότου», Σεμπάστιαν Μπορενστάιν, αντλεί έμπνευση από τα πολύ δύσκολα γεγονότα που έζησε η αργεντίνικη κοινωνία τις τελευταίες δύο δεκαετίες, προκειμένου να δημιουργήσει ένα διασκεδαστικό φιλμ, με αρκετό σασπένς και μερικούς απολαυστικούς χαρακτήρες. Ο Ρικάρντο Νταρίν («Ιστορίες για αγρίους») επιβεβαιώνει ξανά ότι είναι εξαιρετικός ηθοποιός, υποδυόμενος τον επικεφαλής μιας ομάδας ανθρώπων που μόνον ήρωες δεν μοιάζουν εκ πρώτης όψεως: δύο (παραπάνω από) αφελή αδέλφια, ένας παλιός σταθμάρχης, ένας γέρος αναρχικός, μια διστακτική επιχειρηματίας. Ολοι τους φιλήσυχοι άνθρωποι ή απλώς παραιτημένοι, που όμως γίνονται πυρ και μανία όταν συνειδητοποιούν ότι κάποιοι τους έκλεψαν ξεδιάντροπα και κατέστρεψαν τις ζωές τους.
Το πραγματικά γοητευτικό στοιχείο της ταινίας είναι, βέβαια, το γεγονός πως όλοι αυτοί οι χαρακτήρες μπαίνουν στη θέση… καουμπόηδων, δίχως να έχουν ιδέα από απειλές και αγριάδες. Οπως επισημαίνει και ο σκηνοθέτης: «Ο σκοπός τους είναι να κερδίσουν πάλι το δικαίωμα σε ένα όνειρο που τους στέρησαν. Ετσι, καταστρώνουν ένα σχέδιο, που όμως δεν έχουν πραγματικά την ικανότητα να εκτελέσουν. Είναι μια φαντασίωση, μια άπιαστη προσδοκία και γι’ αυτό τους μαγνητίζει τόσο. Το ταξίδι που πρέπει να κάνουν αυτοί οι κοινοί θνητοί για να παλέψουν με το σύστημα είναι στον πυρήνα της αφήγησης. Μερικά σημεία της ιστορίας και κάποια χαρακτηριστικά των ηρώων συνδέονται με τον ιταλικό νεορεαλισμό, προκαλώντας τη συμπάθεια του θεατή».
Οι «καουμπόηδες», πάντως, δεν αναφέρθηκαν τυχαία παραπάνω, μιας και η μουσική της ταινίας παραπέμπει αρκετά σε γουέστερν με το σχετικό κωμικό άρωμα. Αυτό το τελευταίο έρχεται στις περισσότερες περιπτώσεις αβίαστα, αν και προς το τέλος οι σεναριακές ευκολίες και τα κλισέ ξεπερνούν ελαφρώς τα όρια.