Σουπερνόβα ★★★
ΔΡΑΜΑ (2020)
Σκηνοθεσία: Χάρι Μακουίν
Ερμηνείες: Κόλιν Φερθ,
Στάνλεϊ Τούτσι, Πίπα Χέιγουορντ
Την ίδια χρονιά με το εκπληκτικό «The Father», μας έρχεται άλλο ένα λιγότερο εντυπωσιακό αλλά σίγουρα αξιόλογο φιλμ, γύρω από το άλλοτε θέμα-ταμπού της άνοιας. Με καθαρά βρετανικό στυλ, ο Χάρι Μακουίν («Hinterland») σκηνοθετεί τους Κόλιν Φερθ και Στάνλεϊ Τούτσι σε μια ιστορία αγάπης, η οποία αγκαλιάζει όλα τα υπόλοιπα ζητήματα που πραγματεύεται η ταινία. Ο Σαμ (Φερθ) και ο Τάσκερ (Τούτσι) είναι εδώ και πολλά χρόνια ζευγάρι και παραμένουν βαθιά αγαπημένοι. Πριν από δύο χρόνια περίπου, ωστόσο, ο Τάσκερ διαγνώστηκε με άνοια σε πρώιμο στάδιο και πλέον τα πάντα έχουν αλλάξει. Εμείς τους βρίσκουμε να ταξιδεύουν με το αγαπημένο τους αυτοκινούμενο τροχόσπιτο στην εξοχική Αγγλία, καθώς επισκέπτονται αγαπημένα μέρη, συγγενείς και φίλους, σε ένα είδος τελευταίου αποχαιρετισμού(;) πριν οι αναμνήσεις πάψουν να είναι πια κοινές.
Βρετανικό φλέγμα
Το θέμα του φιλμ είναι προφανώς αρκετά «βαρύ», ωστόσο η προσέγγιση, που διακρίνεται από το χαρακτηριστικό βρετανικό φλέγμα και την ευγένεια, βοηθά ώστε το σύνολο να μην ξεπέσει στο μελόδραμα. Φυσικά στο επίκεντρο βρίσκονται οι δύο πρωταγωνιστές, ερμηνευμένοι χαμηλότονα από δύο υπέροχους ηθοποιούς που πείθουν ως μεσήλικο ζευγάρι· τσακώνονται για τα πάντα και το τίποτα, φιλιώνουν ξανά με ένα βλέμμα και διατηρούν ακόμη εκείνη τη σπίθα της ανασφάλειας («περνάς όμορφα;») που χαρακτηρίζει τον πρώτο έρωτα.
Από την άλλη, σε κάθε σχεδόν κουβέντα κρύβεται πίσω το τέρας της αρρώστιας που απειλεί την ευτυχία τους. Ο άλλοτε «βράχος» Τάσκερ έχει πλέον την ανάγκη του πιο ευαίσθητου Σαμ, γεγονός που μοιάζει να τον θλίβει ακόμη περισσότερο κι από την ίδια του την ασθένεια. Σταδιακά και ενώ το ταξίδι τους συνεχίζεται, θα έρθουν στην επιφάνεια κάποια μυστικά, που θα δοκιμάσουν τη σχέση τους και το νόημα της αγάπης που έχουν ο ένας για τον άλλο.
Αυτό είναι ίσως και το πιο ενδιαφέρον σημείο της ταινίας του Μακουίν. Καθώς ο Τάσκερ χάνει όλο και περισσότερο την ικανότητα να είναι ανεξάρτητος, οι δυο τους βρίσκονται μπροστά σε δύσκολες αποφάσεις. Η έννοια του τέλους, σε συνδυασμό με το δικαίωμα στην επιλογή και στην αξιοπρέπεια, προσεγγίζονται εδώ με τρόπο που αφήνει στον θεατή το περιθώριο να κάνει τους δικούς του στοχασμούς.
Το ρομαντικό κλισέ «είμαστε όλοι φτιαγμένοι από το υλικό των αστέρων», που δίνει ουσιαστικά και τον τίτλο της ταινίας, εμπεριέχει φυσικά κάποια γραφικότητα, όμως δεν ενοχλεί τόσο, ιδιαίτερα μέσα στο συναισθηματικό πλαίσιο που δημιουργούν οι δύο εξαιρετικοί ερμηνευτές.