Candyman ★★★
ΤΡΟΜΟΥ (2021)
Σκηνοθεσία: Νία ΝταΚόστα
Ερμηνείες: Γιάχια Αμπντούλ-Ματίν, Τιγιόνα Πάρις, Κόλμαν Ντομίνγκο
Η συσσωρευμένη οργή και απαίτηση για δικαιοσύνη σε φυλετικά ζητήματα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού είναι βέβαιο πως θα αφήσει πολύ έντονο το στίγμα της και στον κινηματογράφο. Ενας από τους πιο επιφανείς σύγχρονους εκφραστές αυτών των διεκδικήσεων είναι σίγουρα ο Τζόρνταν Πιλ («Τρέξε!»), ο οποίος εδώ βρίσκεται στη θέση του παραγωγού και του συν-σεναριογράφου, σε ένα φιλμ που υπογράφει η νέα και ανερχόμενη Αφροαμερικανή σκηνοθέτις Νία ΝταΚόστα.
Η ιστορία τους αντλεί επί της ουσίας έμπνευση από τον αμερικανικό αστικό μύθο του «Candyman», ενός παραμορφωμένου μαύρου άνδρα, με γάντζο στη θέση του χεριού, ο οποίος εμφανίζεται και σκοτώνει όποιον κάνει το λάθος να προφέρει πέντε φορές το όνομά του μπροστά από τον καθρέφτη. Αυτή η τρομακτική ιστορία μεταφέρεται σε μία από τις αναπτυσσόμενες γειτονιές του σύγχρονου Σικάγου, εκεί όπου ο εικαστικός Αντονι και η σύντροφός του, Μπριάνα, σχεδιάζουν την κοινή τους ζωή. Εκείνος ωστόσο θα καλλιεργήσει μια αλλόκοτη εμμονή με τον Candyman, μέχρι που ο τελευταίος θα βγει και πάλι στο κυνήγι…
Ο Πιλ και η ΝταΚόστα παίρνουν μια ήδη φυλετικά φορτισμένη ιστορία και την ωθούν στα άκρα, καθιστώντας ουσιαστικά τον «Candyman» εκδικητή της λευκής βίας και αυθαιρεσίας αιώνων. Με μια ομολογουμένως έξυπνη παρέμβαση στον ορίτζιναλ μύθο, ο αντιήρωας εμφανίζεται ξανά και ξανά μέσα στις δεκαετίες, ενσαρκώνοντας την κραυγή αγωνίας μιας ολόκληρης κοινότητας, η οποία βιάζεται και δολοφονείται συστηματικά.
Στο σήμερα, η τρομακτική μορφή θα επανέλθει διψασμένη για αίμα λευκών, είτε αυτοί είναι αλαζόνες έμποροι τέχνης είτε μαθήτριες λυκείου που κάνουν μπούλινγκ στη μαύρη συμμαθήτριά τους. Από την άλλη, ο μάλλον ευκατάστατος Αντονι αρχίζει να μεταμορφώνεται (κυριολεκτικά) καθώς συνειδητοποιεί την κληρονομιά προγόνων αλλά και των παλαιότερων κατοίκων της περιοχής του. Οι συμβολισμοί εδώ είναι φυσικά προφανείς, όπως και οι προθέσεις των δημιουργών της ταινίας, οι οποίοι δεν κάνουν οικονομία στις σοκαριστικές εικόνες, προκειμένου να περάσουν το μήνυμά τους.
Το τελευταίο δεν είναι τόσο αυτό της ισότητας ούτε της δικαιοσύνης, αλλά ξεκάθαρα της εκδίκησης που ζητούν νεκροί και βασανισμένοι. Επιπλέον, η διαφορά με τις ταινίες του Πιλ, όπως το «Τρέξε» ή το «Us», είναι ότι εδώ δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου ο παιγνιώδης χαρακτήρας να ισορροπήσει ευεργετικά τους κεραυνούς της αφήγησης· αντιθέτως η διάχυτη σοβαρότητα μας κάνει να προσέξουμε ακόμα περισσότερο μερικά από τα κενά και τις «ευκολίες» που κάνουν την εμφάνισή τους, ειδικά προς το τέλος της ταινίας.