Υψηλή ραπτική ★★★
ΔΡΑΜΑ (2021)
Σκηνοθεσία: Σιλβί Οχαγιόν
Ερμηνείες: Ναταλί Μπάιγ, Λίνα Κούντρι, Κλοντ Περόν
Το φιλμ της Σιλβί Οχαγιόν καταφέρνει σε σημαντικό βαθμό να συγκεράσει το προσωπικό με το κοινωνικό-ταξικό επίπεδο και αυτό είναι πιθανότατα η μεγαλύτερη επιτυχία του.
Στον κόσμο της μόδας και των φίνων υφασμάτων μας βάζει το φιλμ από τη Γαλλία, το οποίο ωστόσο ρίχνει περισσότερο βάρος στην κοινωνική του διάσταση, παρά στη λάμψη και στη δόξα των ντεφιλέ. Πρωταγωνίστρια εδώ είναι η σπουδαία Ναταλί Μπάιγ, στον ρόλο της Εσθερ, αρχιράφτρας σε ένα παρισινό παράρτημα του οίκου Dior, η οποία ετοιμάζεται για συνταξιοδότηση. Οταν ωστόσο η Ζαντ, μια νεαρή κοπέλα από τα προάστια της κλέβει την τσάντα και την επιστρέφει μετανιωμένη, εκείνη αποφασίζει να την «υιοθετήσει» επαγγελματικά, προσφέροντάς της μια θέση στη δημιουργική της ομάδα. Η τελευταία προετοιμάζεται μάλιστα πυρετωδώς για μια σημαντική επίδειξη, με τις δύο γυναίκες να αναπτύσσουν μια πολύ ιδιαίτερη σχέση μάνας-κόρης, μέσα από εντάσεις και συγκρούσεις. Ο οίκος Dior έχει αναλάβει τα σκηνικά και τα κοστούμια της ταινίας –σε αντάλλαγμα προφανώς της… διαφήμισης– επομένως καταλαβαίνει κανείς πως αυτά είναι άψογα, σε ένα φιλμ πάντως που, όπως αναφέραμε, δεν στέκεται τόσο εκεί. Μισή Αράβισσα και μεγαλωμένη στα κακόφημα παρισινά προάστια, η Ζαντ δεν νιώθει ακριβώς οικεία όταν προσγειώνεται στο σύμπαν του μεταξιού και της δαντέλας. Το φυσικό της ταλέντο για την τέχνη της ραπτικής είναι αναμφισβήτητο, ωστόσο η λογική τής λέει πως εκεί θα είναι για πάντα ξένη.
Η Εσθερ από την άλλη έχει αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή στη δουλειά της, με αποτέλεσμα να έχει αποξενώσει αγαπημένα της πρόσωπα και να πάσχει προκαταβολικά από κατάθλιψη μπροστά στην προοπτική της απόσυρσης. Οι δυο γυναίκες, ερμηνευμένες άρτια από τις Ναταλί Μπάιγ και Λίνα Κούντρι, βρίσκουν η μία στην άλλη εκείνο που τους λείπει, δίχως αυτό να σημαίνει πως η σχέση τους είναι εύκολη κι ανέφελη.
Το φιλμ της Σιλβί Οχαγιόν καταφέρνει σε σημαντικό βαθμό να συγκεράσει το προσωπικό με το κοινωνικό-ταξικό επίπεδο και αυτό είναι πιθανότατα η μεγαλύτερη επιτυχία του. «Εμείς είμαστε η Γαλλία», βλέπουμε κάποια στιγμή να λέει η Ζαντ σε μια φίλη της που δεν δείχνει καμία διάθεση να δουλέψει για εκείνους που θεωρεί ότι την περιθωριοποιούν. Το ζήτημα της αποτελεσματικής ενσωμάτωσης εκατοντάδων χιλιάδων νέων ανθρώπων στο κοινωνικό και επαγγελματικό σύνολο, είναι εδώ πανταχού παρόν, ακόμα κι αν δεν αναλύεται σε σπουδαίο βάθος. Η ιστορία της Ζαντ είναι παράδειγμα αισιοδοξίας, όμως μερικά τόπια φίνο ύφασμα δεν είναι ικανά να καλύψουν μια ανοιχτή πληγή που απειλεί συνεχώς να κακοφορμίσει.