Elvis ★★★
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ (2022)
Σκηνοθεσία: Μπαζ Λούρμαν
Ερμηνείες: Οστιν Μπάτλερ, Τομ Χανκς, Ελεν Τόμσον
Ο σχεδόν άγνωστος πρωταγωνιστής Οστιν Μπάτλερ δίνει τα πάντα σε ερμηνεία, χορό και τραγούδι, ενώ ο Τομ Χανκς κινείται στα γνωστά υψηλά στάνταρ.
Κατευθείαν από τις Κάννες όπου έκανε πρεμιέρα, μας έρχεται η πολυαναμενόμενη κινηματογραφική βιογραφία του Ελβις Πρίσλεϊ, διά χειρός Μπαζ Λούρμαν. Ο σκηνοθέτης και εικαστικός δημιουργός, που ειδικεύεται ίσως όσο κανείς άλλος στην απεικόνιση της λάμψης και της εξτραβαγκάντζας, αναλαμβάνει να αφηγηθεί την ιστορία του πιο υπέρλαμπρου αστέρα που έχει γνωρίσει η βιομηχανία του θεάματος. Το κάνει μάλιστα μέσα από τη ματιά του περίφημου μάνατζερ του Πρίσλεϊ, του «Συνταγματάρχη» Τομ Πάρκερ (Τομ Χανκς), ο οποίος διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο σε όλη τη διάρκεια της καριέρας –αλλά και της προσωπικής ζωής– του «βασιλιά» του ροκ εν ρολ.
Η αφήγηση του φιλμ ξεκινάει ακριβώς με τον Πάρκερ, έναν άνθρωπο του τσίρκου, ο οποίος αναζητά το επόμενο επιτυχημένο του νούμερο και πέφτει πάνω στον Ελβις: έναν όμορφο νεαρό τραγουδιστή που έχει το συνήθειο να λικνίζεται ανεξέλεγκτα πάνω στη σκηνή, προκαλώντας… πανικό ανάμεσα στο γυναικείο κοινό. Σύντομα ο «Συνταγματάρχης» θα αναλάβει την εκπροσώπησή του, με τη δημοφιλία του Ελβις να απογειώνεται και τους εκπροσώπους της πουριτανικής Αμερικής να τρίζουν τα δόντια τους από οργή. Καθώς τα χρόνια προχωρούν, νέοι αστέρες της ροκ έρχονται στην επιφάνεια, ο Ελβις τραγουδά… χριστουγεννιάτικα και οι προσωπικές απώλειες τον βαραίνουν όλο και περισσότερο.
Ο Λούρμαν βουτάει στον ωκεανό της σπουδαίας προσωπικότητας με γενναιότητα και μερικούς καθοριστικούς συμμάχους να τον υποστηρίζουν: πρώτος ο σχεδόν άγνωστος πρωταγωνιστής του, Οστιν Μπάτλερ («Κάποτε στο Χόλιγουντ»), ο οποίος δίνει τα πάντα σε ερμηνεία, χορό και τραγούδι, προκειμένου να γεμίσει τα παπούτσια ενός μύθου. Ο Τομ Χανκς από την πλευρά του κινείται στα γνωστά υψηλά στάνταρ, παρουσιάζοντας έναν πραγματικά αινιγματικό και ενδιαφέροντα χαρακτήρα. Τέλος το εικαστικό κομμάτι της ταινίας (σκηνικά, κοστούμια, σετ) είναι αναμενόμενα άρτιο, συντελώντας σε μερικές πολύ εντυπωσιακές σκηνές.
Από εκεί και έπειτα, ακριβώς όλο το χάος που συνεπάγεται μια βιογραφία του Ελβις Πρίσλεϊ, ίσως παρασύρει και τον δημιουργό της, μαζί με τους υπόλοιπους τρεις σεναριογράφους της ταινίας, σε έναν κυκεώνα πληροφορίας που τελικά μπερδεύει και κουράζει τον θεατή, ειδικά αν λάβουμε υπ’ όψιν τη σχεδόν τρίωρη διάρκεια. Κι αν κάποια από αυτά τα στοιχεία, όπως για παράδειγμα εκείνα που εξηγούν τη σχέση του Ελβις με τη «μαύρη» σκηνή των μπλουζ στο Μέμφις, είναι πραγματικά απολαυστικά, άλλα θα μπορούσαν να λείπουν άνετα από το τελικό μοντάζ.