«Δέκα λεπτά διήρκησε το χειροκρότημα στο “Killers of the Flower Moon” του Μάρτιν Σκορσέζε στις Κάννες».
«Ο Όστιν Μπάτλερ χειροκροτείται για δώδεκα λεπτά για την ερμηνεία του ως “Elvis” -Συγκινημένος ο πρωταγωνιστής της ταινίας του Μπαζ Λούρμαν».
Δεν διανύουμε περίοδο φεστιβάλ των Καννών, αν στα κινηματογραφικά μέσα δεν αρχίσουν να φτάνουν ειδήσεις για τη διάρκεια του χειροκροτήματος στο τέλος της εκάστοτε ταινίας. Τα δώδεκα, δέκα, οκτώ ή όσα λεπτά οι παρευρισκόμενοι στις Κάννες στέκονται όρθιοι χτυπώντας τα χέρια τους έχουν γίνει ένας άτυπος δείκτης ποιότητας μιας ταινίας και φτάσαμε να μετράμε λεπτά αντί για αστεράκια.
Για να το κάνουμε όμως τον αντίλογο και με ένα.. ρητό από τις «Ψύχραιμες Κριτικές»: «Το “_ λεπτά κράτησε το χειροκρότημα στην πρεμιέρα του _” είναι απλά το “Εγκεφαλικά μοίρασε η _ στο Instagram” αλλά για σινεφίλ».
Έχει σημασία μόνο η διάρκεια του χειροκροτήματος ή και η ένταση; Αν κάποιος κουραστεί κατά τη διάρκεια αυτού του μίνι μαραθωνίου τι κάνει; Αν επίσης δεν του άρεσε η ταινία; Ποιος είναι ο πρώτος που τολμά να σημάνει τη λήξη του χειροκροτήματος; Τι κάνουν οι τιμώμενοι συντελεστές όλα αυτά τα λεπτά; (Ο Λέος Καράξ πάντως το 2021 άναψε τσιγάρο και έδωσε ένα και στον Άνταμ Ντράιβερ.) Τι είναι πιο άβολο, να σε χειροκροτούν για τόσα λεπτά ή να σου τραγουδάνε το «Happy Birthday»;
Είναι πολλά τα ερωτήματα, αλλά δεν έχουν και πολλή σημασία οι απαντήσεις. Φυσικά, πρέπει να είναι φοβερός ο ενθουσιασμός να βλέπεις πριν από όλους μια πολυαναμενόμενη ταινία από κάποιον σπουδαίο σκηνοθέτη, με τον ίδιο και τους υπόλοιπους συντελεστές στην αίθουσα, φορώντας τα πιο λαμπερά σου ρούχα σε μία από τις θρυλικότερες κινηματογραφικές διοργανώσεις (βέβαια, οι περισσότεροι από αυτούς τους παρευρισκόμενους βρίσκονται σε τέτοιες διοργανώσεις όσο συχνά εμείς πάμε για ποτό).
Αυτή η συνθήκη από μόνη της έχει μία υπερβολή και μια αυθυποβολή για να χειροκροτήσει κανείς δυνατότερα, να βιώσει επαυξημένα την εμπειρία της ίδιας της ταινίας για λόγους που δεν άπτονται απαραίτητα αυτής ή τέλος πάντων, όχι μόνο για αυτούς.
Ναι, είναι εξαιρετικό το ντοκιμαντέρ «Fahrenheit 9/11» του Μάικλ Μουρ που πήρε τον Χρυσό Φοίνικα το 2004 και μαζί μια εικοσάλεπτη αποθέωση. Ομοίως, όμως, και το «Αποκάλυψη Τώρα!» του Φράνσις Φορντ Κόπολα που αντίστοιχα γιουχαρίστηκε στο φεστιβάλ. Φυσικά πολύ καλή ταινία είναι και ο «Λαβύρινθος του Πάνα» του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο που χειροκροτήθηκε για 23 λεπτά, όσο δηλαδή διαρκεί μια μικρού μήκους ταινία, το επεισόδιο μιας σειράς ή σχεδόν όσο κρατά η σκηνή του νέου «Ιντιάνα Τζόουνς» στην οποία ο Χάρισον Φορντ γίνεται πιο νέος, με τη βοήθεια της τεχνολογίας, κατά 35 χρόνια.
Απολαυστικότατο και το «Άδωξοι Μπάσταρδη» του Κουέντιν Ταραντίνο που χειροκροτήθηκε για επτά λεπτά, είναι όμως καλύτερο από το «Pulp Fiction», την ταινία που όρισε το σινεμά ενός από τους σημαντικότερους δημιουργούς των τελευταίων δεκαετιών και που επειδή μάλλον το 1994 δεν μετρούσαν τόσο φανατικά τα λεπτά, δεν ξέρουμε για πόση ώρα χειροκροτήθηκε; (Εντάξει, πήρε τον Χρυσό Φοίνικα, ας μην παραπονιόμαστε.)
Καταλαβαίνετε πως η όποια προσπάθεια να ληφθεί σοβαρά η διάρκεια του χειροκροτήματος μιας ταινίας, μόνο άκαρπη μπορεί να αποδειχθεί. Είναι ένα ωραίο και πιασάρικο τρικ για να θρέψει το hype μιας ταινίας. Δεν παύει βέβαια να κινείται σχεδόν στην ίδια σφαίρα εντυπωσιασμού που βρίσκονται και οι πανάκριβες τουαλέτες και τα ατσαλάκωτα σμόκιν που παρελαύνουν στο κόκκινο χαλί της Κρουαζέτ.
Εξάλλου, οι Κάννες, πέρα από κινηματογραφικό φεστιβάλ είναι και μια μεγάλη λαμπερή φιέστα, μια κοσμική συνάντηση. Πάντα ήταν και πάντα θα είναι. Κι έχει και λίγο πλάκα που πλέον, πέρα από το κόκκινο χαλί, χαζεύουμε και τα λεπτά του χειροκροτήματος. Αλλά το να κρίνουμε από αυτό μια ταινία, είναι σαν να μετράμε πόσα likes πήρε ένα post στο Instagram. Δηλαδή, επιφανειακό και ανούσιο.