Στην εκπληκτική ταινία «Μανόλια» (1999) του Πολ Τόμας Αντερσον, ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν υποδύεται έναν νοσοκόμο, τον Φιλ Πάρμα. Ο Φιλ φροντίζει κατ’ οίκον έναν πλούσιο τηλεοπτικό παραγωγό, τον Ερλ Πάρντριτζ, ο οποίος πεθαίνει από καρκίνο (τον υποδύεται υποδειγματικά ο Τζέισον Ρόμπαρντς). Καθώς κυλά αυτή η πολύπτυχη, βαθιά ανθρώπινη και άκρως αγχωτική ταινία, ανακαλύπτουμε ότι ο Πάρντριτζ, δύσκολος άνθρωπος, σκληρός, έχει από χρόνια αποξενωθεί από τον γιο του, τον Φρανκ Μακέι (ένας εξαιρετικός Τομ Κρουζ). Εναν «γκουρού» του τσακισμένου ανδρισμού, τα κηρύγματα του οποίου σακατεύουν κάθε ίχνος πολιτικής ορθότητας και ακούγονται σαν ύμνοι στον πλέον ξέφρενο μισογυνισμό.
Ο Φιλ γίνεται η «γέφυρα» ανάμεσα σε πατέρα και γιο – κι όχι μόνο: στο βάθος, μετατρέπεται σε ένα είδος ψυχοπομπού. Είναι το πρόσωπο που προετοιμάζει τον ετοιμοθάνατο για το ταξίδι χωρίς γυρισμό, θυμίζοντάς μας ότι και αυτός ο άγριος, κυνικός άνδρας ήταν κάποτε άνθρωπος και μάλιστα πατέρας.
Με πολύ κόπο ο Φιλ καταφέρνει να βρει τον Φρανκ και με ακόμα μεγαλύτερο να τον πείσει να έρθει να αποχαιρετήσει τον πατέρα του. Η σκηνή του θανάτου, με τον γιο στην αρχή να καταριέται τον κατάκοιτο πατέρα επειδή του κατέστρεψε τη ζωή (όπως και της μητέρας του) και στη συνέχεια, αφού ξεψυχάει ο τελευταίος, να ξεσπάει σε λυγμούς εκλιπαρώντας τον να μη φύγει, έχει έναν γνήσιο σπαραγμό και ούτε ίχνος συναισθηματολογίας.
Διακριτικά, από τη δική του θέση, ο μοναχικός Φιλ (σε μία σκηνή της ταινίας τον βλέπουμε να παραγγέλνει τηλεφωνικώς σοκολάτες και σοφτ πορνοπεριοδικά) κλαίει και αυτός παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα. Τον βλέπουμε να θρηνεί τον Πάρντριτζ σαν να ήταν γιος του. Η αποστολή του πάντως έχει ολοκληρωθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Αυτή τη σκηνή θυμήθηκα όταν έγινε γνωστό ότι ο Χόφμαν βρέθηκε νεκρός στο διαμέρισμά του στη Νέα Υόρκη. Τον είχα θαυμάσει στις «Ξέφρενες νύχτες» (πάλι του Αντερσον) και κυρίως στο άκρως λοξό και συναρπαστικό «Ευτυχία» (ενός πολλά υποσχόμενου κάποτε ανεξάρτητου σκηνοθέτη, του Τοντ Σόλοντζ), όμως ήταν με τη συνταρακτική «Μανόλια» που με σφράγισε ως θεατή. Η συνέχειά του επιβεβαίωσε το σπάνιο υποκριτικό του ταλέντο. Ολα όμως τελείωσαν απότομα πριν από μία εβδομάδα. Κι ο περισσότερος κόσμος δεν λυπήθηκε μονάχα που χάθηκε τόσο πρόωρα ένα τέτοιο ταλέντο. Ο Χόφμαν, ακόμα και σε ρόλους αρνητικών ηρώων, είχε αυτή τη στόφα του «τυπάκου που θα θέλαμε να έχουμε γνωρίσει». Δυστυχώς, σε αντίθεση με τον κινηματογραφικό «κανίβαλο» που υποδύθηκε στη «Μανόλια» ο Ρόμπαρντς, ο Χόφμαν πέθανε μόνος του.