Παρίσι, 1957. Ο ψιλόλιγνος, ντροπαλός νέος που μάταια προσπαθεί να προφυλαχθεί από τα πυρά των φωτογραφικών φλας πίσω από τα χοντρά γυαλιά μυωπίας είναι 21 ετών και έχει μόλις αναλάβει τα ηνία του Christian Dior. Λίγους μήνες μετά, η πρώτη του κολεξιόν για τον οίκο, γνωστή ως «Trapeze», χαρακτηρίζεται ως θρίαμβος. Κι όλα αυτά πριν ακόμα αρχίσει να υπογράφει με το δικό του όνομα: Yves Saint Laurent.
Η θέση του Σεν Λοράν στην ιστορία της μόδας είναι χρόνια τώρα καταγεγραμμένη. Το γυναικείο σμόκιν, το ταγιέρ-παντελόνι, το πουκάμισο-Σαχαριέν, οι συλλογές «Μοντριάν», «Αφρικάνες» και «Ρώσικα Μπαλέτα» είναι μερικές από τις χαρακτηριστικές δημιουργικές του στιγμές. «Οι μόδες περνούν, το στυλ είναι αιώνιο» έλεγε ο ίδιος.
Εξι χρόνια μετά τον θάνατό του από καρκίνο μια πρώτη κινηματογραφική προσέγγιση επιχειρεί να σκιαγραφήσει τον δημιουργό και πολύ περισσότερο τον άνθρωπο. Βασισμένη στην ομώνυμη βιογραφία της δημοσιογράφου Λοράνς Μπεναίμ, η ταινία του Ζαλίλ Λεσπέρ «Yves Saint Laurent» παίζεται στις γαλλικές αίθουσες από τον Ιανουάριο, ενώ πρόσφατα παρουσιάστηκε και στο Φεστιβάλ του Βερολίνου. Στον ρόλο του σχεδιαστή, ο Πιερ Νινέ.
Το έργο εστιάζει στη σχέση του Σεν Λοράν με τον κατά έξι χρόνια μεγαλύτερό του, σύντροφο και συνεργάτη, Πιερ Μπερζέ. Αν επί σαράντα χρόνια ο μανιοκαταθλιπτικός Ιβ οδήγησε την εποχή του και εκδημοκράτισε τη μόδα με το να την «κατεβάσει» στον δρόμο μέσα από το πρετ-α-πορτέ, ο συγκροτημένος Πιερ εκτέλεσε χρέη καλού μάνατζερ της αυτοδημιούργητης αυτοκρατορίας.
Επεται όμως και συνέχεια, καθώς ένα δεύτερο βιογραφικό έργο με τίτλο «Saint Laurent»αναμένεται να κάνει πρεμιέρα τον Μάιο στο Φεστιβάλ των Καννών, σε σκηνοθεσία Μπερτράν Μπονελό, ενώ πρωταγωνιστής του είναι ο Γκιγιόμ Γκαλιέν.
Η κόντρα των δύο ταινιών ξεκινά πολύ πριν φτάσουν στη μεγάλη οθόνη. Το «Yves Saint Laurent» έχει την υποστήριξη του Μπερζέ, ο οποίος παραχώρησε άφθονο υλικό για τα γυρίσματα, ενώ το «Saint Laurent» υποστηρίζεται από τον όμιλο Kering (πρώην PPR) στον οποίον ανήκει σήμερα ο οίκος. Ο Μπερζέ έχει ήδη δηλώσει ότι θα πολεμήσει τη δεύτερη κινηματογραφική εκδοχή γιατί «δεν είχε τον πρώτο λόγο», εκτιμούν οι συντελεστές της.
Οπως και να ’χει ο κορμός της ιστορίας δεν αλλάζει. Γεννημένος στο Οράν της Αλγερίας το 1936, ο Ιβ κερδίζει το πρώτο βραβείο στην κατηγορία «φόρεμα» σε γαλλικό κρατικό διαγωνισμό το 1954 – στον ίδιο διαγωνισμό ο Καρλ Λάγκερφελντ διακρίνεται στην κατηγορία «παλτό». Προσλαμβάνεται ως βοηθός του Ντιόρ, και όταν ο τελευταίος πεθαίνει, ο Ιβ γίνεται βασιλιάς στη θέση του βασιλιά. Παθαίνει έναν πρώτο νευρικό κλονισμό όταν το γαλλικό κράτος τον καλεί να πολεμήσει στην Αλγερία και λίγο αργότερα λύνεται η συνεργασία του με τον Ντιόρ. Μαζί με τον Πιερ ρισκάρουν τα πάντα στο πρώτο ντεφιλέ του νεοσύστατου οίκου, Yves Saint Laurent, στη rue Spontini στις 29 Ιανουαρίου του 1962. «Εσύ έχεις το ταλέντο, εγώ θα ασχοληθώ με τα υπόλοιπα» λέει χαρακτηριστικά ο Μπερζέ (τον ενσαρκώνει ο Γκιγιόμ Γκαγιέν), στο «Yves Saint Laurent».
Στο διαμέρισμα της 55 rue de Babylone, στην αριστερή όχθη, οι δύο άντρες (που παύουν να είναι ζευγάρι τη δεκαετία του ’70) ζουν ανάμεσα σε έργα των Πικάσο, Μπρανκούζι, Λεζέ, Ματίς και Μοντριάν, μεταξύ άλλων – συλλογή που δημοπρατήθηκε από τον οίκο Christie’s το 2009 και απέφερε το ποσό-ρεκόρ των 373.9 εκατομμυρίων ευρώ για τους σκοπούς του Pierre Berge – Yves Saint Laurent Foundation. Τα καλοκαίρια φιλοξενούν φίλους, όπως οι Rolling Stones, στη βίλα τους στο Μαρακές, ενώ περνούν ήσυχα Σαββατοκύριακα στο εξοχικό τους, Chateau Gabriel, στη Νορμανδία.
Η αδιάκοπη πίεση για δημιουργία αγχώνει τον εύθραυστο Ιβ, ο οποίος συχνά ταλαντεύεται ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι. Τις αισιόδοξες μέρες τού κρατά συντροφιά η μούσα και επιστήθια φίλη του Λουλού ντε λα Φαλέζ, ενώ τις γεμάτες αλκοόλ και ναρκωτικά νύχτες τις περνάει με την πιο ατίθαση Μπέτι Κατρού. Ο Ιβ βυθίζεται στην ανασφάλεια και τη μοναξιά πριν επιχειρήσει μια σειρά από αποτοξινώσεις.
Στα τέλη του ’70, εκεί που τελειώνει το σενάριο της πρώτης ταινίας, η ζωή συνεχίζεται. Ο Σαν Λοράν και ο Μπερζέ πωλούν την επιχείρηση το 1993, όμως ο πρώτος συνεχίζει να σχεδιάζει συλλογές υψηλής ραπτικής. Η τελευταία του κολεξιόν παρουσιάζεται στο Παρίσι το 2002 σε ιδιαίτερα συγκινητική ατμόσφαιρα και με μία άλλη μούσα, την Κατρίν Ντενέβ, επί σκηνής. Λίγες μέρες πριν είχε προηγηθεί συνέντευξη Τύπου κατά την οποία ο σχεδιαστής είχε ανακοινώσει την αποχώρησή του.
Μιλώντας για «τη φυλακή της κατάθλιψης» αλλά και τη συμμετοχή του στη διαμόρφωση της εποχής του, ζήτησε από τους παρευρισκομένους να του επιτρέψουν «μια κάποια ματαιοδοξία» για το γεγονός ότι δημιούργησε τη “μοντέρνα” γυναικεία γκαρνταρόμπα και για το ότι η μόδα του χάρισε αυτοπεποίθηση στις γυναίκες, επιτρέποντάς τους να αισθανθούν σίγουρες για τον εαυτό τους.
Η μόδα όμως του στέρησε ένα σημαντικό κομμάτι από τη δική του ζωή. «Δεν έζησα ποτέ ως νέος» είπε εκείνη την ημέρα ο Ιβ. «Και στο τέλος, η πιο σημαντική συνάντηση είναι αυτή με τον ίδιο σου τον εαυτό».