Μια γυναίκα αρπάζει ένα μωρό από το μαιευτήριο χωρίς να γίνει αντιληπτή από κανέναν, σπάζοντας έτσι βίαια και απρόκλητα τον ιερό δεσμό μητέρας-παιδιού. Διαπράττει δε και δεύτερο έγκλημα, φόνο αυτή τη φορά, για να το προστατεύσει. Η κοινωνία και η Δικαιοσύνη είναι πια απέναντί της, αλλά εκείνη αδιαφορεί. «Ηθελα να εστιάσω σ’ ένα πρόσωπο αντισυμβατικό, να δημιουργήσω ένα ψυχικό πορτρέτο· όχι ψυχολογικό, η ψυχολογική ανάλυση δεν είναι επιδίωξη της ταινίας. Σκοπός μου ήταν ο θεατής να αισθανθεί τον ψυχισμό αυτής της γυναίκας». Αυτά μας είπε για τη «Χαρά», την ταινία που ήδη προβάλλεται στα σινεμά, ο δημιουργός της Ηλίας Γιαννακάκης.
Και θα λέγαμε ότι πέτυχε τον στόχο του. Μέσα από μια καθαρή ματιά -εν πολλοίς οφειλόμενη και στη μακρά ενασχόλησή του με το ντοκιμαντέρ- και χωρίς να παρασυρθεί από τις ψυχολογικές και τις αστυνομικές προεκτάσεις της ιστορίας, αποδίδει το συναίσθημα της απόλυτης αγάπης. Αγάπης που δίνει «μια γυναίκα με ψυχισμό μικρού παιδιού» όπως λέει. Καθοριστική αρωγός στην προσπάθειά του η υπέροχη Αμαλία Μουτούση που πλουτίζει τον χαρακτήρα της Χαράς με την τρυφερή φυσικότητα και τις αινιγματικές σιωπές της.
Με απλά υλικά
Συγκεντρωτικά, λοιπόν, η «Χαρά» είναι μια ακόμα αξιόλογη δημιουργία Ελληνα σκηνοθέτη, φτιαγμένη με απλά -αλλά καθόλου ευτελή υλικά, που έρχεται να προστεθεί σε αρκετές άλλες που έχουν εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια. Πόσο δύσκολη είναι όμως αυτή η διαδικασία για τον Ελληνα κινηματογραφιστή;
«Η δημιουργία μιας ταινίας είναι εκ των πραγμάτων μια δύσκολη υπόθεση. Στο περιβάλλον της κρίσης σαφώς τα προβλήματα είναι εντονότερα και φυσικά έχουν να κάνουν με το οικονομικό κομμάτι. Για να κάνω τη “Χαρά” δανείστηκα αλλά ευτυχώς βρήκα χρηματοδότηση εκ των υστέρων και δεν έμεινα με τα χρέη. Για άλλους δεν ισχύει αυτό. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως πολλοί σκηνοθέτες φτάνουν μόνο μέχρι τη δεύτερη ή την τρίτη τους ταινία και ύστερα τα παρατούν λόγω οικονομικής εξάντλησης. Από την άλλη, η διαδικασία δημιουργίας μιας ταινίας έχει αλλάξει. Τα ψηφιακά μέσα προσφέρουν ευκολίες -και οικονομικές- που δεν υπήρχαν παλαιότερα. Επιπλέον το διεθνές ενδιαφέρον για τις ελληνικές παραγωγές, ακόμα κι αν οφείλεται απλά στη μόδα, μόνο ως θετικό μπορεί να κριθεί. Γενικά πιστεύω ότι είμαστε σε καλό δρόμο».
Είναι φυσικά ενθαρρυντικό ότι ένας ενεργός σκηνοθέτης -και μάλιστα όχι από τους πιο προβεβλημένους- παρουσιάζεται αισιόδοξος για το μέλλον του ελληνικού κινηματογράφου. Παρ’ όλα αυτά η καλή διάθεση μόνο δεν φτάνει. Χωρίς να λέμε ότι οι πόροι για την κινηματογραφική ανάπτυξη πρέπει να αναζητηθούν μόνο στην κρατική υποστήριξη, είναι φανερό πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλη ευκαιρία. Οπως επισήμανε και ο κ. Γιαννακάκης «η χώρα έχει πραγματικά τη δυνατότητα να χτίσει ένα σύγχρονο καλλιτεχνικό προφίλ μέσα από το σινεμά. Οι διεθνείς βραβεύσεις νέων δημιουργών προς τα εκεί δείχνουν». Μένει να δούμε αν αυτή η δυνατότητα θα αξιοποιηθεί και γιατί όχι το ελληνικό σινεμά να δημιουργήσει επιτέλους ρεύμα, κάτι που τις παρά τη μεγάλη αξία κινηματογραφιστών του παρελθόντος, δεν έγινε ποτέ.