Πέμπτη, 18 Σεπτεμβρίου. Οι μέρες πλησιάζουν. Είναι η δεύτερη φορά –σου λέει– που θα παίξεις στον Κήπο του Μεγάρου και δεν θα έπρεπε να έχεις αγωνία. Ολοι στην μπάντα όμως έχουμε μια ανυπομονησία, που όμοιά της δεν έχουμε ξανανιώσει. Φέτος τα τραγούδια μας μοιάζουν λες και έχουν βγει από τις πιο ξέφρενες ταινίες. Μεγάλες δόσεις δράσης και σουρεαλισμού, πασπαλισμένες με το φως του ήλιου και τα πιο πλατιά χαμόγελα του κόσμου. «Shine» λοιπόν, στον Κήπο του Μεγάρου. Και αν κλείναμε τα μάτια για να φανταστούμε αυτήν τη συναυλία σαν προβολή σε θερινό σινεμά, αυτές οι ταινίες θα την απάρτιζαν.
«Ο Ψαλιδοχέρης», Tim Burton (1990). Είναι η ταινία που με έκανε να πω: «Εγώ στη ζωή μου θέλω να γράφω μουσική». Ενα σκοτεινό παραμύθι πλημμυρισμένο από τις πιο όμορφες μελωδίες του κόσμου. Και έχει μια σκηνή γεμάτη φως. «Δεν ξέρω πώς να την περιγράψω, η σκηνή όμως είναι εδώ: https://www.youtube.com/watch? v=qmOScCWGKOo. Αυτήν τη μαγεία θα κάνουμε τα πάντα για να τη μοιραστούμε με τους ανθρώπους που θα βρίσκονται στον Κήπο του Μεγάρου μαζί μας.
«Από το σούρουπο ώς την αυγή», Robert Rodriguez (1996). Oταν είχα πάει να δω το «From dusk till dawn» δεν είχα ιδέα για το θέμα της ταινίας. Η μισή ταινία είναι μια περιπέτεια και η υπόλοιπη ταινία τρόμου με αιμοσταγή ζόμπι. Αυτή η ανατροπή ήταν ό,τι πιο διασκεδαστικό μπορούσε να μου συμβεί. Τέτοιες ανατροπές ετοιμάζουμε στο κοινό με μια σειρά από τραγούδια, που ούτε καν φαντάζεται πώς θα μπορούσαν να δέσουν παρέα.
«Ο Σκαθαροζούμης», Tim Burton (1988). Την πρώτη φορά που είδα τον «Σκαθαροζούμη» ήμουν πολύ μικρή και νόμιζα πως ήταν θρίλερ. Tον ξαναείδα όταν μεγάλωσα, και κατάλαβα ότι ήταν κωμωδία. Και όμως αυτή η ακροβασία ανάμεσα στο τρομακτικό και το πραγματικά αστείο και σουρεαλιστικό είναι χαρακτηριστικό πολλών τραγουδιών του νέου δίσκου.
«Reservoir Dogs», Quentin Tarantino (1993). Μία σπείρα από κλέφτες και ένας προδότης ανάμεσά τους. Γρήγορη σκηνοθεσία, ασύλληπτοι χαρακτήρες και ανατροπές χωρίς προηγούμενο. Δεν έχω λόγια να περιγράψω την αγάπη μου για τον Tarantino. Και η αλήθεια είναι πως έχω βάλει τα δυνατά μου, έτσι ώστε τα ολοκαίνουρια τραγούδια μου να είναι σαν να έχουν βγει από τις ταινίες του.
«Αμελί», Jean Pierre Jeunet (2001). Eνας ύμνος στη χαρά. Μικρές καθημερινές ιστορίες ευτυχίας, λεπτομέρειες που ομορφαίνουν τη ζωή μας, και όλα αυτά μέσα από την πιο αθώα και γλυκιά φιγούρα που θα μπορούσε να εφεύρει ποτέ σκηνοθέτης. Τέτοιες ιστορίες θα πούμε και εμείς, αλλά τραγουδιστά.
«Love actually», Richard Curtis (2003). Τι αξία μπορεί να έχει μια ανάλαφρη ρομαντική κομεντί, θα πει κάποιος. Ανεκτίμητη, αν αναλογιστεί κανείς πως μια απλή ταινία μπορεί να σε κάνει να χαμογελάς μια ολόκληρη εβδομάδα.
Οκτώ ιστορίες αγάπης που, όσες φορές και αν τις δεις, δεν τις χορταίνεις. Από μια συναυλία δεν είναι δυνατόν να λείπει το ρομάντζο. Γι’ αυτό κάναμε μουσική όλες τις ιστορίες αγάπης που μας έκλεψαν την καρδιά και σκοπεύουμε να τις σκορπίσουμε απλόχερα στον κόσμο.