Το γλυκό της χαμόγελο σε υποδέχεται κάνοντάς σε να αισθανθείς οικεία, ενώ το πρόσωπό της αποπνέει ηρεμία. Είναι όμορφη με έναν τρόπο διαφορετικό από την (πολύ πιο) διάσημη αδελφή της (την Κάρλα). Το όνομά της, Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι, παραπέμπει στην παλιά ιταλική αριστοκρατία, ωστόσο η ίδια φαίνεται αρκετά προσγειωμένη και προσηνής. Σε αυτό το ύφος μάς μίλησε και ενόψει της κυκλοφορίας της ταινίας «Ενας πύργος στην Ιταλία», την οποία υπογράφει ως σκηνοθέτις, σεναριογράφος και ηθοποιός (από την ερχόμενη Πέμπτη στις αίθουσες).
Εκεί μια μεσήλικη γυναίκα προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην αδυναμία της να κάνει παιδιά, στον ενθουσιασμό για τον νεαρό εραστή της καθώς και την πώληση ενός παλιού αρχοντικού που ανήκει στην οικογένειά της. «Η ταινία πραγματεύεται το τέλος μιας περιόδου στη ζωή της πρωταγωνίστριας και την έναρξη μιας νέας με την καινούργια αγάπη». Ούσα και η ίδια σε ηλικία που ανάλογα ζητήματα φυσιολογικά προκύπτουν και με δεδομένο ότι στην ταινία συμμετέχουν τόσο η μητέρα όσο και ο πρώην σύζυγός της, θελήσαμε να μάθουμε πόσα από τα στοιχεία της ταινίας είναι αυτοβιογραφικά. «Πάντα ξεκινάμε από τη ζωή. Σίγουρα υπάρχει και η αυτοβιογραφία, όμως στη συνέχεια δουλεύουμε με τη φαντασία και τα όνειρά μας: ύστερα από τέσσερα χρόνια επεξεργασίας και δύο χρόνια γυρισμάτων, η αυτοβιογραφία αποτελεί πλέον ένα πολύ μικρό κομμάτι».
Το πέρασμα του χρόνου
Το θέμα του χρόνου φαίνεται να την απασχολεί πολύ. «Το πέρασμα του χρόνου είναι για όλους πρόβλημα, ακόμα και για τα παιδιά. Οπως και το τι κάνουμε με τον χρόνο μας. Για τις γυναίκες το θέμα είναι πιο συγκεκριμένο, βιολογικό, που δυνητικά μπορεί να εξελιχθεί σε υπαρξιακό κι επανέρχεται και με την ασθένεια, για την οποία επίσης μιλάει το φιλμ. Κι εκεί υπάρχει η έννοια του χρόνου που τελειώνει και μάλιστα σε μια πολύ πιο τραγική διάσταση».
Αν και στην υποκριτική της καριέρα μετράει πολλές δεκάδες παρουσίες, ο «Πύργος στην Ιταλία» είναι μόλις η τρίτη ταινία που σκηνοθετεί. Πόσο διαφορετική είναι αυτή η διαδικασία; «Μπορώ να πω ότι είναι πολύ πιο δύσκολο να γράφεις από το να παίζεις. Οσο για τη σκηνοθεσία, νομίζω ότι την εξασκώ με το βλέμμα του ηθοποιού. Για μένα η σκηνοθεσία είναι μια διαδικασία αγάπης. Οταν παίζω, είμαι σαν παιδί που θέλει την αγάπη του σκηνοθέτη, και όταν σκηνοθετώ, αναλαμβάνω εγώ τον ρόλο του “ενηλίκου” προσφέροντας αγάπη στους ηθοποιούς μου».
Η ταινία της Βαλέρια Μπρούνι προβλήθηκε για πρώτη φορά στη χώρα μας κατά το περασμένο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου (ήταν η ταινία λήξης), το οποίο τα τελευταία χρόνια μάς δίνει την ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή με το διαρκώς εξελισσόμενο και δραστήριο γαλλικό σινεμά. Η ίδια πιστεύει πως ο γαλλικός και ο ιταλικός κινηματογράφος βρίσκονται σε καλό δρόμο και μπορούν να αποτελέσουν παράδειγμα και για την υπόλοιπη καλλιτεχνική δραστηριότητα. «Ορισμένες φορές η κρίση κάνει το σινεμά να αφυπνιστεί και άλλες φορές το πνίγει. Ωστόσο δεν πιστεύω ότι είναι δουλειά του κινηματογράφου να κουβαλάει πολιτικά μηνύματα αλλά να συγκινεί, να ανοίγει την καρδιά και το μυαλό των ανθρώπων και να μπορεί να τους πει ότι είμαστε όλοι μαζί στο πλοίο της ύπαρξης. Από την άλλη όλα -και αυτό που μόλις είπαμε- μπορούν να θεωρηθούν πολιτική».
Αφού πιάσαμε αυτό το πεδίο, δεν θα μπορούσαμε βέβαια να μη ρωτήσουμε και τη γνώμη της κ. Μπρούνι για το πολιτικό τοπίο στη Γαλλία με την άνοδο της Ακροδεξιάς και τη δυσπιστία που όλο και περισσότεροι Γάλλοι δείχνουν προς την τωρινή κυβέρνηση. «Είναι κάτι απαίσιο και επικίνδυνο αλλά δεν με εκπλήσσει. Οι άνθρωποι που είναι δυσαρεστημένοι λόγω της κρίσης αλλά και του γεγονότος πως η κυβέρνηση δεν τήρησε τις υποσχέσεις της βρίσκουν καταφύγιο στο Εθνικό Μέτωπο». Οταν δε η κουβέντα φτάνει στις ευθύνες και της προηγούμενης κυβέρνησης του κουνιάδου της Νικολά Σαρκοζί, η κ. Μπρούνι δεν δείχνει ιδιαίτερη διάθεση να τον υπερασπιστεί, αντίθετα φέρνει το παράδειγμα του Μπαράκ Ομπάμα ως πολιτικό πλησιέστερο στη δική της λογική: «Δεν ξέρω, ίσως φταίνε όλοι. Το πρόβλημα είναι πως συνήθως η ειλικρίνεια μπαίνει σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην εξουσία. Οταν βλέπω κάποιον σαν τον Ομπάμα, που δεν είναι μάγος ούτε αλάνθαστος, αλλά δουλεύει σκληρά, προσπαθεί με εξυπνάδα και ειλικρίνεια, αυτό με αγγίζει και με κάνει να αναρωτιέμαι γιατί δεν συμβαίνει πιο συχνά».
Και ηθοποιός
Εκτός από τη σκηνοθετική της καριέρα, η οποία άλλωστε είναι και αρκετά σύντομη, η Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι έχει ως ηθοποιός αρκετούς ενδιαφέροντες ρόλους στο ενεργητικό της. Πρόσφατα την είδαμε στην έξυπνη ιταλική κωμωδία «Ζήτω η Ελευθερία» του Ρομπέρτο Αντο στο πλευρό του μεγάλου Τόνι Σερβίλο. Επιπλέον, αν πάμε περίπου μια δεκαετία πίσω, τη βρίσκουμε στην υπερπαραγωγή του Στίβεν Σπίλμπεργκ «Μόναχο», η οποία εξιστορεί τα γεγονότα μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις του «Μαύρου» Σεπτέμβρη. Ο ρόλος της όμως που ξεχωρίζει είναι εκείνος στο μικρό αλλά αριστουργηματικό «Χέρια Ψηλά» του Ρομέν Ζουπίλ («Να πεθαίνεις στα 30»), μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία γύρω από τη μετανάστευση και την παιδική φιλία. «Απλότητα και ειλικρίνεια είναι οι δύο λέξεις που χαρακτηρίζουν αυτό το φιλμ και είναι τα βασικά συστατικά του. Δεν είναι τα μόνα που χρειάζονται για να φτιάξει κανείς μια καλή ταινία, όμως πρόκειται για δύο πολύ σημαντικές, όμορφες λέξεις» μας είπε η ίδια για το «Χέρια Ψηλά» και επαίνεσε την ευαισθησία του Ρομέν Ζουπίλ στην επόμενη ταινία του οποίου μάλιστα και πάλι πρωταγωνιστεί.