Το «Xenia» είναι η ταμπέλα ενός ρημαγμένου ξενοδοχείου, από την εγκατάλειψη, στη νοητή μεθόριο μιας πόλης της ελληνικής επαρχίας με τον έξω κόσμο. Είναι και ο τίτλος της τέταρτης ταινίας του Πάνου Κούτρα, που απ’ ό,τι φαίνεται είναι πια ώριμος δημιουργός. Ένας τίτλος, για το όνειρο δύο νεαρών μπάσταρδων, «Αλβανών που δεν θα γίνουν Έλληνες ποτέ» (οι ήρωες της ταινίας είναι μισοί Αλβανοί και μισοί Έλληνες), αλλά και για την ανάμνηση μιας Ελλάδας που κάποτε είχε συνδέσει την εξωστρέφειά της με τη φιλοξενία.
Το «Xenia» είναι ο εφιάλτης, η γκαντεμιά και η απελπισία, το σκασιαρχείο και το ξέφρενο πάρτι του 16χρονου Ντάνι και του αδελφού του, του 18χρονου Οντι. Τρέχουν και οι δύο για να κόψουν το νήμα της εφηβείας και να γίνουν άντρες. Ο Κούτρας έκανε στροφή 180 μοιρών και έβγαλε την ταινία δρόμου από τη συνηθισμένη της τροχιά, που είναι η φυγή από το κρύο προς τη ζέστη. Αφετηρία του είναι ο ελληνικός Νότος και κατάληξή του ο Βορράς. Οι δύο ήρωές του, μετέωροι γιατί μόλις αποκόπηκαν από την αλβανική τους ρίζα (πέθανε η Αλβανή μητέρα τους), αναζητούν την ελληνική τους ρίζα (τον Ελληνα πατέρα που τους εγκατέλειψε) για ν’ αποκτήσουν ταυτότητα. Ο τρέντι Ντάνι, που προκαλεί με την κραυγαλέα γκέι εμφάνισή του και τη συμπεριφορά του, είναι ένα ευαίσθητο παιδί σε σύγχυση. Ο λαϊκός και στρέιτ Οντι, που ονειρεύεται να γίνει τραγουδιστής, καλύπτει το κενό της απουσίας του πατέρα, ενώ φαντάζει σαν να έχει βγει από μελό του παλιού κινηματογράφου.
Το «Xenia» δεν έχει την κλάψα του μελό, ούτε τη δυσκαμψία της κοινωνικής καταγγελίας. Ούτε έχει εμμονές με τη νοσηρή παθογένεια της ελληνικής οικογένειας. Μιλάει για την άγρια χαρά της ζωής και για την εύθραυστη υφή του ονείρου. Αρέσκεται στην υπερβολή και στο κιτς (αφομοιώνεται λειτουργικά στην αισθητική της). Εχει τη νοσταλγία για οξυγόνο στις δύσκολες στιγμές και όχι για καταφύγιο. Είναι ποπ στον ρυθμό μιας άλλης εποχής (λατρεύει την ντίσκο της Ραφαέλα Καρά και τα τραγούδια της Πάτι Πράβο) και αυθεντικά ελαφρολαϊκή (η βελόνα έχει κολλήσει στο απόγειο του Βοσκόπουλου). Ψάχνοντας κι άλλο, θα ανακαλύψετε μια προκλητικά γνήσια λαϊκή ταινία για τους μοντέρνους ελληνικούς μας καιρούς.
«Το «Κορίτσι που εξαφανίστηκε» (**). Το φαβορί για τον τίτλο της «ταινίας της εβδομάδας», το πολυδιαφημισμένο φιλμ του Ντέιβιντ Φίντσερ, αποδείχτηκε περίτεχνη τρύπα στο νερό. Δράμα γύρω από την κρίση των συζυγικών σχέσεων που μεταλλάσσεται διαρκώς: γίνεται σχόλιο για τα μίντια και στη συνέχεια γκροτέσκ θρίλερ τρόμου. Η τροχιά του φαντάζει σαν παραλλαγή του «Φυγά» – ελεύθερα και από την ανάποδη. Ένας άντρας δηλώνει στην αστυνομία την εξαφάνιση της συζύγου του. Η σύζυγος έχει φύγει από το σπίτι φροντίζοντας να φανεί η εξαφάνισή της σαν φόνος. Τα στοιχεία ενοχοποιούν τον σύζυγο. Το σενάριο είναι από το μπεστ σέλερ της Τζίλιαν Φλιν. Παίζουν: Μπεν Αφλεκ, Ρόζαμουντ Πάικ.
«Ιστορίες για αγρίους» (*** 1/2). Σπονδυλωτή ταινία από τον Αργεντίνο σκηνοθέτη Ντάμιαν Σιφρόν. Εξι αυτόνομα επεισόδια καθημερινής τρέλας είναι εμποτισμένα σε μαύρο χιούμορ που λυτρώνει.
«Καλώς ήρθες στη Νέα Υόρκη» (** 1/2). «Σκανδαλώδης» ταινία, λόγω μιας μακροσκελούς εισαγωγής σεξουαλικών οργίων, που φωτογραφίζει τον Ντομινίκ Στρος-Καν κατά την πτώση από τον θρόνο του μετά την κατηγορία της καμαριέρας τού ξενοδοχείου του στη Νέα Υόρκη ότι την βίασε. Ο Εϊμπελ Φεράρα, παρά τη φλυαρία του, είναι μεγάλος σκηνοθέτης και ο πληθωρικός Ζεράρ Ντεπαρντιέ ένας ηθοποιός, που παρά τις καταχρήσεις, δύσκολα χάνει την ισορροπία του.
«Rio I love you» (***). Παρέλαση σκηνοθετών (Πάολο Σορεντίνο, Φερναντο Μερέγιες, Τζον Τορτούρο, Γκιγιέρμο Αριάγα) για μια συρραφή από μικρές αυτοτελείς ιστορίες με φόντο το Ρίο.
«Ο μικρός Νικόλας πάει διακοπές» (*). Ήταν απολαυστικός πριν κλείσουν τα σχολεία.