Το θρίλερ ταιριάζει στον γάμο

Το θρίλερ ταιριάζει στον γάμο

3' 37" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ε​​​​σύ ποιον θα παντρευτείς;» ρωτάει η τρίχρονη φίλη της κόρης μου την κόρη μου. «Τον Αναστάση», απαντά η δικιά μου. Κοιτάζει τη φίλη της στα μάτια, «ξέχασα, θα παντρευτώ και τον πρίγκιπα».

«Πώς και δεν την έχεις δει;» με ρωτούσαν φίλοι για την ταινία «Το κορίτσι που εξαφανίστηκε». Είναι θρίλερ, για τον γάμο, μου έλεγαν μερικοί, μυημένοι.

Αυτά που μας απασχολούν διαχρονικά είναι αυτά με τα οποία ασχολούμαστε λιγότερο.

Με τα παραμύθια ξεμπερδεύουμε μόλις αφήσουμε την πρώτη παιδική ηλικία. Η πραγματικότητα είναι αυτή που μας απασχολεί, λένε οι ενήλικοι.

Οι σχέσεις; Εάν δεν είναι ο έρωτας το πιο μεγάλο παραμύθι, τότε γιατί επενδύουμε φαντασιακά όλες μας τις προσδοκίες. Γιατί λειτουργεί αέναα ως το δυνατότερο ναρκωτικό της ανθρώπινης ύπαρξης. Και ο γάμος; Δεν είναι το πιο δυνατό θρίλερ της ζωής μας;

«Και τον Αναστάση και τον πρίγκιπα», σκέφτομαι, βγαίνοντας από την αίθουσα. Η πρωταγωνίστρια της ταινίας είναι μια σύγχρονη πριγκίπισσα. Ομορφη, σπουδασμένη, ερωτική, με μεγάλη διάθεση για ζωή. Και περίμενε Εκείνον. Εναν γοητευτικό άνδρα που ήξερε να στήνει κινηματογραφικά τις στιγμές του έρωτά της. Να της αγγίζει τα χείλια της χαράσσοντας μια λεπτή γραμμή αισθησιασμού στη γλυκιά από ζάχαρη σάρκα της.

Νιώθω ότι η απάντηση της μικρής είναι η πιο σωστή απάντηση που έχει δοθεί πάνω στο θέμα του γάμου. Γιατί όλοι μας παντρευόμαστε έναν κανονικό άνθρωπο και ταυτόχρονα την εξιδανίκευσή του. Βλέπουμε στο πρόσωπο του τάδε ή της δείνα ένα φάρο. Και τότε, ένας κανονικός άνδρας ή μια γυναίκα κάτω από μια νύχτα με φεγγάρι μεταλλάσσονται σε έναν άχρονο πρίγκιπα ή μια άχρονη πριγκίπισσα, βγαλμένοι από τα παραμύθια.

Και πάνω σε αυτόν τον καμβά προβάλλουμε τα πάντα. Ο πρίγκιπας γίνεται το φορτωμένο πακέτο. Αυτό το κουτί που περικλείει ό,τι αντέχουμε, αλλά κυρίως ό,τι δεν αντέχουμε. Εκείνος ή εκείνη θα τα αντέξει. Θα δείξει κατανόηση σε όσα οι γονείς μας δεν έδειξαν. Θα αγαπήσει το ελάττωμα που δεν αγαπάμε ούτε εμείς. Θα μας βλέπει ωραίους ακόμα και εάν εμείς οι ίδιοι σιχαθούμε το είδωλό μας στον καθρέφτη. Ακόμα και εάν παραιτηθούμε από τη ζωή που υποσχεθήκαμε.

Και, τελικά, έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα;

Το θρίλερ ταιριάζει στον γάμο. Γιατί στην πραγματικότητα είναι μια αδύνατη συνθήκη. Γίνεται δυνατή μόνο και μόνο επειδή οι άνθρωποι πρέπει να μοιραστούν ένα σταθερό περιβάλλον για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, και επειδή υπάρχει η αγάπη, εάν υπάρχει και αυτή για όλους. Πότε όμως μπαίνει ο δράκος; Σε ποια σκηνή βγαίνει η μάγισσα; Οι σκελετοί από την ντουλάπα;

Ερχεται μια νύχτα στη ζωή μας όπου το σεξ γίνεται προβλέψιμο. Ενα πρωινό όπου ο άλλος ξύπνησε βαρετός και παρέμεινε, και ένα μεσημέρι όπου η άλλη ουρλιάζει, και δεν σταμάτησε έκτοτε. Αυτός που ήταν δικός μας, ξαφνικά γίνεται φορτίο. Η καθημερινότητα και η ρουτίνα έχουν έναν βαθύ εξαναγκασμό, τη στέρηση της ατομικότητάς μας, τη διάψευση των προσωπικών ονείρων. Το προχώρημα του ενός ισοδυναμεί με την έλλειψη επιθυμίας για τον άλλον. Ο γάμος γίνεται καταφύγιο για τους μέτριους, αγχόνη για τους δραστήριους, παγίδα για την εποχή μας όπου όλα προσφέρονται αφειδώς και με ευκολία.

Αναρωτιέμαι γιατί κανείς δεν λέει ότι η συνενοχή είναι προϋπόθεση για ένα στέρεο ζευγάρι. Για το έγκλημα. Γι’ αυτό που σκοτώνουμε κάθε φορά για να υπάρξουμε με τον άλλον. Δικά μας ή δικά του; Κάποιοι σφυρίζουν αδιάφορα και ας βλέπουν ότι ο δικός τους άνθρωπος ματώνει για να είναι στη σχέση. Βολεύονται. Και όταν κάποιος γίνει φονιάς, σκοτώνει κάτι από τη φαντασίωση του άλλου ή την ηρεμία του, τότε γίνεται ο σκληρός, ο άδικος. Η αίσθηση του κτήματος καταστρέφει τον γάμο. Η εξέλιξη της ζωής του καθενός ατομικά θα έπρεπε να είναι εχέγγυο για να διατηρηθεί ένας γάμος. Να μη χωρίζουμε όταν ο άλλος μάς απατήσει, αλλά όταν παραιτείται από τη ζωή του.

Να χωρίζουμε όταν η στασιμότητα φτάσει στο κατώφλι και όχι όταν η ζωή χτυπάει την πόρτα. Οσο η ζωή ρέει, οι ευθύνες που μας αναλογούν για τον εαυτό μας είναι μεγάλες. Οχι ως προς τον άλλον.

Ο γάμος πλέον μόνο ως συνάντηση δύο ανθρώπων που δεν θα γίνουν και δεν πρέπει να γίνουν ποτέ Ενα, μπορεί να συντελεστεί επιτυχημένα. Και αυτό απαιτεί δύο ολόκληρους ανθρώπους. Οχι δύο μισά.

Οσον αφορά τα παιδιά, ζούμε ήδη σε έναν εξαιρετικά απαιτητικό κόσμο. Οπότε δεν υπάρχει καλύτερο μάθημα γι’ αυτά από δύο γονείς που δεν εξαρτώνται ο ένας από τον άλλο, αλλά απλώς υπάρχουν ως συνεπιβάτες σε ένα βαγόνι κοινό. Με τη δυνατότητα στο κοινό βαγόνι να μπαίνει πολύς καθαρός αέρας.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή