Η μεγαλύτερη σε διάρκεια πτήση του Μάικλ Κίτον, στους δύο «Μπάτμαν» του Τιμ Μπάρτον το 1989 και το 1992, τον έκανε διάσημο. Η μικρότερη, στο σημερινό «Birdman, ή (η απρόσμενη αρετή της αφέλειας)» του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου τον καταξιώνει καλλιτεχνικά και τον βάζει σε τροχιά γύρω από τα Όσκαρ. Για πρώτη φορά προτείνεται για Όσκαρ Α΄ ανδρικού ρόλου, ενώ έχει ήδη κερδίσει Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία του. Η ταινία συγκεντρώνει συνολικά εννέα υποψηφιότητες.
Ο Κίτον ενσαρκώνει έναν ηθοποιό, τον Ρίγκαν Τόμσον, ο οποίος κάποτε πέταξε με τα φτερά του Birdman, υπερήρωα ενός κινηματογραφικού κόμικ, και έφτασε στην κορυφή του σταρ σύστεμ. Σήμερα, ξεπεσμένος, στα παρασκήνια ενός θεάτρου στο Μπρόντγουεϊ προσπαθεί να προσανατολιστεί σ’ έναν κλειστοφοβικό λαβύρινθο. Σε κάθε του βήμα παραμονεύει ο Μινώταυρος: ο Birdman ή ο άλλος του εαυτός που δεν τον αφήνει σε ησυχία θυμίζοντάς του παλιές δόξες.
Για την αγάπη του κόσμου, ο Ρίγκαν θα μπορούσε ακόμη και να πεθάνει στο σανίδι του Μπρόντγουεϊ. Εκεί πάνω επιχειρείται επεισοδιακά η επανεκκίνηση της καριέρας του. Το έργο που ανεβάζει βασίζεται σ’ ένα διήγημα του Ρέιμοντ Κάρβερ και αναφέρεται στην αγάπη. Γι’ αυτήν μιλάει διαρκώς και ο ίδιος πάνω και κάτω από τη σκηνή, έχοντας μπερδέψει την πραγματικότητα με τη φαντασία και την αληθινή ζωή με την τέχνη. Ανασφαλής και εγωιστής έχει μπερδέψει και την αγάπη με τον θαυμασμό και τη λατρεία του κοινού προς τα είδωλα της σόουμπιζ.
Το «Birdman» είναι ένα φιλμ για τον ηθοποιό, που βρίσκεται έωλος ανάμεσα στο ψέμα (Χόλιγουντ) και την αλήθεια (Μπρόντγουεϊ), ανάμεσα στο ζωντανό χειροκρότημα του κοινού και στο κρώξιμο των δαιμόνων της ψυχής του. Ενας ευφάνταστος αυτοσχεδιασμός, μια… τζαζ ταινία! Τα μονοπλάνα διαδέχονται το ένα το άλλο με φρενήρη ρυθμό και «ηχούν» σαν πνευστά που προσπαθούν να αρθρώσουν μουσικές φράσεις. Ραχοκοκαλιά της «ορχήστρας» είναι τα ντραμς του Αντόνιο Σάντζεζ, ο οποίος παίζει σόλο σ’ ένα στενό διάδρομο πίσω από τη σκηνή που κάνει πρόβες ο Ρίγκαν. Σε μια κομβική σκηνή για το υπαρξιακό του δράμα, ο Ρίγκαν μπαίνει ημίγυμνος στην τελευταία πράξη του έργου, ουρανοκατέβατος από την «πίσω πόρτα», σαν σε χάπενινγκ. Σ’ ένα άλλο «χάπενινγκ», ο Ανθρωπος-πουλί προκαλεί επεισόδιο τύπου «Αρμαγεδδώνα» στον ουρανό πάνω από το Μπρόντγουεϊ.
Ο πληθωρικός Ινιαρίτου παραλλάσσει θέματα από το «8 1/2» του Φελίνι (η εντυπωσιακή σκηνή της ανάληψης του Ρίγκαν στον ουρανό), αλλά και ιδέες από το «Αll that jazz» του Μπομπ Φόσι, σαν να τον έχει κυριεύσει το πνεύμα του «Σωσία» του Ντοστογιέφσκι.
Στον «Οδηγό επιτυχίας» (** 1/2), o Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ, σαρκαστικός και κυνικός, εισβάλλει στα παρασκήνια του Χόλιγουντ. Παράλληλα, μια νεαρή πυρομανής λειτουργεί σαν καταλύτης για να μετατραπεί μια σαπουνόπερα του Μπέβερλι Χιλς σε θρίλερ εφιαλτικής φαντασίας.
Στο «Ένα σπίτι στο Παρίσι» (***) του Ισραελ Χόροβιτζ, μια ανάλαφρη γλυκόπικρη κομεντί γίνεται στιβαρό δράμα χαρακτήρων. Ενας Νεοϋορκέζος έρχεται στο Παρίσι για μια κληρονομιά. Τον περιμένουν, όμως, εκπλήξεις. Με Κέβιν Κλάιν, Μάγκι Σμιθ, Κρίστιν Σκοτ Τόμας.