«Πενήντα αποχρώσεις του ροζ» , και όχι του γκρι, θα ’πρεπε να είναι ο τίτλος της ταινίας που έκανε παγκόσμια πρεμιέρα παραμονές του Αγίου Βαλεντίνου, απειλώντας τα ρεκόρ (στο boxoffice) της θρυλικής «Εμανουέλας». Το ροζ, που ταιριάζει τόσο αρμονικά στη σαπουνόπερα και στην αισθητική των πρωινάδικων της τιβί, πήρε τη θέση του γκρι για να σκεπάσει ένα κοινότοπο ρομάντζο που φαντασιώνει το πορνό. Το πολυδιαφημισμένο φιλμ της Σαμ Τέιλορ Τζόνσον είναι η μεγαλύτερη φούσκα στην ιστορία του ερωτικού και αισθησιακού κινηματογράφου. Ταινίες με διαφορετικό περιεχόμενο, ύφος και ειδικό βάρος, όπως η προπέρσινη «Ζωή της Αντέλ», φανήκαν πολύ πιο τολμηρές στην αναπαράσταση της ερωτικής πράξης.
Εν ολίγοις, άνθρακες ο θησαυρός. Ας μη βιαστούμε, όμως, να χρεώσουμε στο μάρκετινγκ την «απάτη». Το βιβλίο της Ε. Λ. Τζέιμς, το οποίο κινείται στα όρια της πορνογραφίας απελευθερώνοντας τη γυναικεία φαντασίωση, έγινε μπεστ σέλερ χάρη στις γυναίκες. Σε αυτές απευθύνεται. Πορνό οι άνδρες συνήθως βλέπουν, δεν διαβάζουν. Τι πιο λογικό για τους παραγωγούς από το να μετατρέψουν το βιβλίο σε «σαδομαζοχιστικό» κινηματογραφικό ρομάντζο και να ξαναπουλήσουν στο κοινό του;
Σεξ και κινηματογράφος είναι μια παλιά και αμφιλεγόμενη ιστορία. Ενα «σκάνδαλο» που θα σβηνόταν με μιας, εάν έλειπαν η στέρηση, η σεμνοτυφία και η υποκρισία από τη ζωή μας. Στις «Πενήντα αποχρώσεις του γκρι» έχει ενδιαφέρον πώς μια mainstream ταινία φλερτάρει με την πορνογραφία και τον σαδομαζοχισμό, με το σκοτεινό και το απωθημένο, επιδιώκοντας ρεκόρ στις πωλήσεις. Βοηθούντος και του πιο trendy αγίου. Τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο συνέβη και το 1972 με το «Βαθύ λαρύγγι». Το «σκάνδαλο» τότε ήταν hardcore και δεν είχε άγιο για βοήθεια.