Σαν σίφουνας έρχεται ο Μαντ Μαξ στις κινηματογραφικές μας αίθουσες. Με τον εμπνευστή του, τον Αυστραλό Τζορτζ Μίλερ, ξανά στο τιμόνι και με νέο πρωταγωνιστή. Ο Μελ Γκίμπσον, που έγινε διάσημος χάρη στον μύθο του Μαντ Μαξ, παρέδωσε τη σκυτάλη στον ανερχόμενο Τομ Χάρντι. Το 1979, στην πρώτη ταινία της τριλογίας «Mad Max», ο Μίλερ έριξε τη μυθολογία του γουέστερν στη σκιά της δυστοπίας, ανοίγοντας νέους ορίζοντες στην περιπέτεια έντονης δράσης. Τα στερεότυπα της ταινίας δρόμου, η υπερβολή του κόμικς, αλλά και οι εφιάλτες της επιστημονικής φαντασίας χρησιμοποιήθηκαν ως βασικά υλικά και στις τρεις ταινίες.
Σήμερα (που το σινεμά έχει κυριολεκτικά μπουκώσει από τη δράση, τα οπτικά εφέ και τις παραδοξότητες του κόμικς) ο Μίλερ επιχειρεί να ξεζουμίσει τον μύθο. Πληθωρικός, αλλά με έντιμο τρόπο.
Ο σημερινός «Mad Max» (Mad Max: ο δρόμος της οργής ** 1/2) είναι παραδομένος άνευ όρων στην απλοϊκότητα, ενσωματώνει όμως στις εικόνες του με ευφάνταστο τρόπο την αισθητική του graphic novel. Αυτός ο «Mad Max» φαντάζει άλλοτε σαν ασταμάτητο κυνηγητό ταχυδρομικής άμαξας από αιμοδιψείς Ινδιάνους στην έρημο του γουέστερν, κι άλλοτε σαν τσίρκο παρανοϊκών ζόμπι-ακροβατών σε μια παράσταση-παραίσθηση χέβι μέταλ. Προτιμήστε να τον δείτε σε 2D – ο «ρεαλισμός» του 3D θα εκτοξεύσει σιδερένιες μυλόπετρες πάνω σας.
Ο Μαντ Μαξ είναι ένας ξένος (δυστυχώς για εμάς χωρίς την παραμικρή συνείδηση του υπαρξιακού του κενού) σε μια απέραντη έρημο μετά την Αποκάλυψη. «Η ελπίδα είναι μεγάλο λάθος, όταν δεν μπορείς να διορθώσεις ό,τι έχει χαλάσει», λέει. Οι πληβείοι είναι άρρωστοι και διψασμένοι για νερό. Η κάστα των πολεμιστών, που υπηρετούν ένα ανθρωπόμορφο τέρας, είναι ζόμπι και διψούν για αίμα. Ζουν σε μια Μητρόπολη που θυμίζει Αίγυπτο και πληγές του Φαραώ. Από εκεί, θα επιχειρήσει να αποδράσει μια γυναίκα παίρνοντας μαζί της και άλλες γυναίκες που το «τέρας» τις θέλει μόνον για την αναπαραγωγή του. Ο Μαντ Μαξ, ο μεσσίας του Μίλερ, θα τη βοηθήσει.
Στα «Σύννεφα του Σιλς Μαρία» (***) η Ζιλιέτ Μπινός ενσαρκώνει μια διάσημη ηθοποιό του θεάτρου και του κινηματογράφου, η οποία δέχεται την πρόταση να ξαναπαίξει στην παράσταση του έργου, που απογείωσε την καριέρα της πριν από 20 χρόνια. Η νεότητα και η φθορά του χρόνου, η φιλοδοξία και το δράμα του ηθοποιού πίσω από τη μάσκα του ρόλου είναι θέματα που θέλει να αναδείξει η σκηνοθεσία του Ολιβιέ Ασαγιάς. Συμπρωταγωνιστεί η Κρίστεν Στιούαρτ.
Στο βιογραφικό «Παζολίνι» ο Γουίλεμ Νταφόε ενσαρκώνει τον Πιέρ Πάολο Παζολίνι κατά την τελευταία ημέρα της ζωής του. Ο Παζολίνι, ο οποίος είχε μια βιωματική σχέση με το σκοτάδι και την κόλαση της αληθινής ζωής, δολοφονήθηκε τον Νοέμβριο του 1975 στον περιφερειακό της Ρώμης κοντά στο αεροδρόμιο Φιουμιτσίνο από μια αρσενική πόρνη. Η σκηνοθεσία είναι του Εϊμπελ Φεράρα.
Στους «Σημαδεμένους δρόμους» η Σουμπαντέ Μορτεζάι παρουσιάζει τη σκληρή καθημερινότητα ενός μικρού Τσετσένου, ορφανού από πατέρα, που ζει σε έναν οικισμό προσφύγων στη Βιέννη.