Η αναμενόμενη ποικιλία χαρακτήρισε τις κριτικές των απεσταλμένων των διεθνών Μέσων στις Κάννες, όπου το βράδυ της Παρασκευής έκανε την επίσημη πρεμιέρα του ο «Αστακός» του Γιώργου Λάνθιμου. Πιστός στον (σύντομο) πρότερο κινηματογραφικό του βίο, ο Ελληνας auter παρουσίασε άλλο ένα «περίεργο» φιλμ (weird wave), αυτήν τη φορά αγγλόφωνο –και άρα πιο οικείο στους ξένους– με πρωταγωνιστές γνωστούς σταρ του παγκόσμιου σινεμά όπως η Ρέιτσελ Βάις και ο Κόλιν Φάρελ.
Η ερμηνεία του τελευταίου, μάλιστα, αποτελεί ένα από τα λίγα σημεία συμφωνίας όλων σχεδόν των κριτικών, οι οποίοι μιλούν για «ρόλο καριέρας» κι έναν «μεταμορφωμένο ηθοποιό σε απόλυτη αρμονία με το ύφος της ταινίας».
Ενα δεύτερο σημείο που όλοι λίγο–πολύ αναγνωρίζουν είναι η οξυδερκής κοινωνική σάτιρα και το μαύρο χιούμορ, το οποίο διαποτίζει το σενάριο του φιλμ, χαρίζοντάς του ζωντάνια και λάμψεις γνήσιας κινηματογραφικής ευφυΐας. Κατά τα λοιπά, οι αντιδράσεις κυμαίνονται από τον αληθινό ενθουσιασμό μέχρι την αμηχανία και τον σκεπτικισμό, ενώ δεν είναι και λίγοι εκείνοι που μεταφέρουν τη γενικότερη αίσθηση πως κοινό και κριτικοί στις Κάννες δεν κατάλαβαν ή δεν εκτίμησαν πλήρως τα νοήματα και τους εκφραστικούς τρόπους του φιλμ. Ενας από τους κριτικούς αναφέρει: «Το Φεστιβάλ Καννών γύρισε πίσω στη Yorgos-land, μια περιοχή όπου όλοι μιλούν κάπως υπερβολικά επίσημα, οι κοινωνικές συναναστροφές επαναπροσδιορίζουν την έννοια της αμηχανίας και οι σουρεαλιστικές περιστάσεις είναι απόλυτα αποδεκτές».
Φυσικά, για εκείνους που είναι εξοικειωμένοι με το στυλ του Λάνθιμου κάτι τέτοιο δεν φαντάζει περίεργο. Ο ίδιος ο Κόλιν Φάρελ, άλλωστε, δήλωσε πως, αν και πρόκειται για το πιο ξεχωριστό και ευφάνταστο σενάριο που διάβασε ποτέ, ακόμη και σήμερα δεν έχει κατανοήσει πλήρως το νόημά του…
Οσον αφορά τη θεματική, οι περισσότερες αντιδράσεις ήταν θετικές σε σχέση με τα έξυπνα και αστεία σχόλια πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις που βρίσκονται διάσπαρτα κυρίως στο πρώτο κομμάτι του φιλμ. Μοτίβα, όπως αυτά της μεταμόρφωσης σε ζώο (σε περίπτωση που κάποιος δεν μπορεί να βρει το ταίρι του) και ατάκες του τύπου «αν κάποιο ζευγάρι αρχίσει να αντιμετωπίζει προβλήματα, του ανατίθεται ένα παιδί: αυτό συνήθως δουλεύει», δεν περνούν εύκολα απαρατήρητες και αναφέρονται ως αντιπροσωπευτικές της σκληρής σάτιρας που επιχειρεί εδώ ο Λάνθιμος μαζί με τον συν-σεναριογράφο του Ευθύμη Φιλίππου.
Εκείνο πάντως που επαινείται ακόμη και σε συγκρατημένες κατά τα άλλα κριτικές, όπως εκείνη του Πίτερ Μπράντσο στον Guardian, είναι ο γνήσιος σουρεαλισμός και η αίσθηση της αυθεντικότητας που αποπνέει η ταινία, παρά τις δυσκολίες και το φορμαλιστικό της κατασκευής της. Σε αυτήν τη βάση υπάρχει το χαρακτηριστικό σχόλιο ενός άλλου κριτικού, ο οποίος επισημαίνει: «Πριν από την προβολή εκείνο που συζητιόταν ήταν αν ο Λάνθιμος θα “ξεπουληθεί” περιορίζοντας την απόλυτη παραδοξότητα του ύφους του ή θα έχανε μία ευκαιρία ακριβώς επειδή δεν έκανε το παραπάνω. Λοιπόν η προβολή της Παρασκευής μάς έδειξε ότι δεν ξεπουλήθηκε».