Στη νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, «The Lobster», όσοι χωρίζουν και μένουν μόνοι συλλαμβάνονται και μεταφέρονται σε ένα ξενοδοχείο. Εκεί, σύμφωνα με τους κανόνες της πόλης, είναι υποχρεωμένοι να βρουν σύντροφο μέσα σε 45 ημέρες. Εάν αποτύχουν, μεταμορφώνονται σε ζώο της επιλογής τους και απελευθερώνονται στο δάσος. Η Αγγελική Παπούλια υποδύεται την άκαρδη γυναίκα. Καταφέρνει και σκοτώνει πολλούς μοναχικούς προκειμένου να αποφύγει τη μοίρα της και να μετατραπεί σε ζώο.
Μια ηθοποιός για ακραίους ρόλους; Η μούσα του Λάνθιμου; Αυτές είναι δύο από τις «ταμπέλες» που τη συνοδεύουν τα τελευταία χρόνια. Η τρίτη αφορά στο θέατρο. Ως ιδρυτικό μέλος της ομάδας blitz (2004) ταυτίστηκε με το πρωτοποριακό θέατρο σχεδόν αμέσως μετά την αποφοίτησή της από τη Δραματική Σχολή του θεάτρου Εμπρός. Ο «Αστακός» είναι η τρίτη ταινία του Γιώργου Λάνθιμου στην οποία συμπρωταγωνιστεί, μετά τον πολυβραβευμένο και υποψήφιο για Οσκαρ «Κυνόδοντα» και τις «Αλπεις». To «The Lobster» απέσπασε ειδικό βραβείο της κριτικής επιτροπής στις Κάννες τον Μάιο. Είναι επίσης το αγγλόφωνο ντεμπούτο του σκηνοθέτη με διεθνές καστ και πρωταγωνιστή τον Ιρλανδό Κόλιν Φάρελ.
Αλλη μία περίεργη ταινία από τον Γιώργο Λάνθιμο;
Για μένα οι ταινίες του Γιώργου δεν είναι καθόλου περίεργες. Θεωρώ ότι εκφράζουν το πώς βλέπει τον κόσμο με έναν πολύ προσωπικό τρόπο.
Το «The Lobster» απεικονίζει τις ανθρώπινες σχέσεις;
Δείχνει πόσο μεγάλη προσπάθεια κάνουμε για να αποφύγουμε τη μοναξιά. Πολλές φορές θέλουμε να είμαστε σε μια σχέση με τρόπο σχεδόν ψυχαναγκαστικό. Κάνουμε πολλούς συμβιβασμούς γιατί νιώθουμε μεγάλη ανάγκη να υπάρξουμε μέσα από έναν άλλο.
Εσείς νιώθετε την ανάγκη να βρίσκεστε μέσα σε μια σχέση;
Οχι. Δεν νιώθω τέτοια βάρη.
Είστε ζευγάρι με κάποιον;
Δεν θέλω να σας απαντήσω.
Ηταν δύσκολο να προσεγγίσετε το ρόλο σας για πρώτη φορά στα Αγγλικά;
Ηταν πάρα πολύ δύσκολο, γιατί έπρεπε και να σκέφτομαι στα Αγγλικά. Να εκφράζομαι ή να μην εκφράζομαι μέσα από μια άλλη γλώσσα.
Τα καταφέρατε;
Προσπάθησα. Εγώ πάντα νιώθω ελλιπής.
Είδατε κάτι διαφορετικό στο παίξιμο των Αγγλων ηθοποιών;
Κάνοντας σκηνές μαζί τους, είδα πάρα πολύ καθαρά πόσο μεγάλο περιθώριο υπάρχει στην υποκριτική. Κατάλαβα τις δικές μου ελλείψεις και τη δική μου απειρία μπροστά στο δικό τους «άνοιγμα» και στη δική τους ακρίβεια. Tους ήταν πολύ εύκολο να δοκιμάζουν διαφορετικά πράγματα σε κάθε λήψη, με απίστευτες λεπτομέρειες, παραμένοντας ταυτόχρονα συνεπείς με το ρόλο τους.
Εχουν καλύτερες σχολές ηθοποιίας στην Αγγλία;
Νομίζω ότι και οι σχολές τους είναι καλύτερες, και δουλεύουν από πολύ νωρίς σε πάρα πολλές ταινίες, οπότε έρχονται πολύ γρήγορα σε επαφή με πολλούς ρόλους και βελτιώνονται συνέχεια.
Εσείς ονειρεύεστε διεθνή καριέρα;
Θα το ήθελα. Εάν δεν έπρεπε να δουλεύω στην Αθήνα, που είναι η βάση της ομάδας blitz, θα είχα ήδη μετακομίσει. Οταν δεν χρειάζεται να βρίσκομαι στην Αθήνα, μένω στο Βερολίνο.
Θέλετε να ζείτε αλλού επειδή είστε πολίτις του κόσμου ή επειδή στην Ελλάδα δεν μπορούμε να… διαχειριστούμε ούτε τα σκουπίδια μας;
Ποτέ δεν ένιωσα ότι συγχρονίζομαι με αυτήν τη χώρα. Ούτε με τον τρόπο ζωής της ούτε, πολύ περισσότερο, με την έλλειψη καλλιέργειας και με την κοινωνική κατάσταση.
Σε τι περιβάλλον μεγαλώσατε ώστε να νιώθετε ότι απέχετε;
Δεν νομίζω ότι έχει να κάνει με το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσα, όσο με μια δική μου αντίληψη για τα πράγματα. Η οικογένειά μου ήταν κανονική και δεν είχε σχέση με τέχνη. Η μητέρα μου, όμως, πήγαινε συχνά εμένα και την αδελφή μου στο θέατρο. Και κάναμε και πολλά ταξίδια. Βλέπαμε μουσεία… Μικρή ήθελα να γίνω ζωγράφος. Μετά όμως ένιωσα μια βαθύτερη ανάγκη να εκφράσω με το σώμα μου όλα αυτά που μου συνέβαιναν.
Γιατί επιλέγετε να μένετε στο Βερολίνο και όχι στο Λονδίνο, που θεωρείται η πρωτεύουσα του θεάτρου;
Η γερμανική σκηνή του θεάτρου μού αρέσει πιο πολύ. Ο,τι έχω δει στην Αγγλία είναι πιο κλασικό.
Πρωτοπορία πάνω από όλα;
Δεν μου αρέσει ο τίτλος πρωτοποριακό θέατρο, ο οποίος δεν ξέρουμε και τι σημαίνει. Αυτό που θεωρώ ενδιαφέρον είναι να γίνεται ένας διάλογος με τον θεατή αλλά και με όσα συμβαίνουν γύρω μας, στον κόσμο. Κάθε φορά που βλέπω μια παράσταση του Ρομέο Καστελούτσι, θεωρώ ότι αυτό που κάνει είναι πολύ προσωπικό και, ταυτόχρονα, συναντιέται με αυτά που γίνονται σήμερα στην Ευρώπη.
Μήπως οι Ελληνες σκηνοθέτες εστιάζουν υπερβολικά στο προσωπικό, ενώ «καιγόμαστε» στη δημόσια σφαίρα;
Μα θεωρώ ότι μόνο με έναν προσωπικό τρόπο μπορείς να μιλήσεις για όσα συμβαίνουν. Αλλιώς είσαι ή πολιτικός ή δημοσιογράφος και μιλάς με έναν τρόπο αποστασιοποιημένο και έξω από εσένα.
Ο ρόλος του θεάτρου έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα;
Εχει μεγεθυνθεί η ανάγκη του κόσμου για την τέχνη. Επειδή η πραγματικότητα γύρω μας είναι αυτή που είναι, το θέατρο έχει αποκτήσει μια μεγαλύτερη ευθύνη να προτείνει κάτι διαφορετικό στους ανθρώπους.
Γιατί δίνετε την εντύπωση ότι τα παίρνετε όλα βαριά και ότι δεν χαίρεστε ούτε την ομορφιά σας;
Οχι, χαίρομαι πάρα πολύ αυτό που είμαι. Αλλά δεν συμφωνώ στο ότι η ομορφιά έχει να κάνει μόνο με το τι ρούχα ή μακιγιάζ φοράω ή πώς είναι τα μαλλιά μου. Πρόκειται για μια κοινωνική σύμβαση, την οποία δεν μου αρέσει να υπηρετώ γιατί δεν συμφωνώ.
Το θέμα σας είναι αισθητικό ή επί της ουσίας;
Είναι και τα δύο. Ζούμε σε μια σεξιστική κοινωνία και θεωρώ ότι αυτός ο τρόπος προβολής της γυναικείας ομορφιάς είναι μονοδιάστατος και καταπιεστικός.
Εχετε σκεφτεί ότι το «αντιστύλ» μπορεί να γίνει πιο γοητευτικό από το στυλ;
Αλήθεια, δεν το σκέφτομαι αυτό. Προσπαθώ να πράττω σύμφωνα με αυτά που πιστεύω.
Σας ενοχλεί που είστε πλέον 40 ετών;
Καθόλου. Αισθάνομαι πολύ καλύτερα τα τελευταία χρόνια. Παλαιότερα ήμουν πιο εσωστρεφής και τα πράγματα μέσα μου ήταν λίγο… συμπλεγματικά.
Η επιτυχία έδωσε χαρά στη ζωή σας;
Φυσικά. Η χαρά, όμως, έχει να κάνει περισσότερο με το ότι όλα αυτά τα έχω κάνει χωρίς κανένα συμβιβασμό και μέσα από επιλογές που με ενδιέφεραν πολύ.
Και με πολλή τύχη;
Εχω υπάρξει και τυχερή. Αλλά δεν βασίζομαι στην τύχη. Για μένα πιο πολύ έχει σημασία να βασίζεται κανείς στη δουλειά του.
info: Η ταινία «The Lobster» βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες στις 22 Οκτωβρίου από τη Feelgood.