Τρίτη βράδυ και ώρα 10 παρά 20, μέσα και έξω από την Ταινιοθήκη στο Γκάζι επικρατεί ένας μικρός χαμός. Αιτία, τι άλλο, ο «Αστακός» του Γιώργου Λάνθιμου, ο οποίος μαζεύει τις τελευταίες μέρες τους Αθηναίους στις 7-8 αίθουσες που προβάλλεται. Λίγο οι «φανατικοί» του σκηνοθέτη, λίγο η βράβευση στις Κάννες και το διεθνές καστ, λίγο η περιέργεια που ούτως ή άλλως συνοδεύει τέτοιου είδους φιλμ, έχουν συντελέσει ώστε η ταινία να τραβήξει το ενδιαφέρον. Η συνέχεια ωστόσο εξαρτάται από εκείνους που την είδαν ήδη· πώς με τα λόγια τους, προτρεπτικά ή αποτρεπτικά, θα ωθήσουν και άλλους να σπεύσουν τις επόμενες εβδομάδες. Το κλίμα πάντως το βράδυ της Τρίτης ήταν αυτό που λέμε… μετρημένο.
Θυμάμαι για παράδειγμα την πρώτη για το κοινό προβολή -ήταν Πέμπτη στο «Αστυ»- του «Κυνόδοντα» σχεδόν 6 χρόνια πριν. Περίπου 20-30 άτομα έφυγαν στο πρώτο μισάωρο, αρκετοί ακόμα καταριόνταν τον εαυτό τους που έκατσαν μέχρι το τέλος. Ημασταν και πολλοί βέβαια που ενθουσιαστήκαμε ακόμα κι αν κοιτούσαμε ο ένας τον άλλο κατά τη διάρκεια της προβολής, έκπληκτοι από τα όσα βλέπαμε. Την Τρίτη λοιπόν αυτό δεν συνέβη. Κανείς δεν έφυγε, λίγοι ακούγονταν απογοητευμένοι στο τέλος, εξίσου λίγοι ήταν ενθουσιώδεις. Στους περισσότερους όμως η ταινία άρεσε, υπήρχε η αίσθηση ότι παρακολουθήσαμε καλό σινεμά κι ας έχουν οι περισσότερες γωνίες πλέον λειανθεί.
Η αλήθεια είναι πως ο Λάνθιμος είναι πλέον πιο «φιλικός» στον μέσο θεατή. Ο «Αστακός», μια ταινία με ηθοποιούς διεθνούς βεληνεκούς και γενικώς πιο άνετη οικονομικά παραγωγή, απευθύνεται σε κοινό σαφώς ευρύτερο από εκείνο του «Κυνόδοντα» ή των «Αλπεων». Αυτό δεν σημαίνει πως ο δημιουργός του έχει κάνει τρομερούς συμβιβασμούς. Αντιθέτως, μαζί με τον συνοδοιπόρο του στο σενάριο Ευθύμη Φιλίππου, έχει κατασκευάσει μια πολύ ευφάνταστη ιστορία, πετυχαίνοντας μάλιστα το σημαντικότερο: να εισαγάγει τον θεατή από την αρχή στο κλίμα αυτής της εναλλακτικής κοινωνίας, ώστε να μπορέσει στη συνέχεια να του σερβίρει τον «Αστακό» με όλο το… ζουμί του.