Ο Σνούπι, ο Τσάρλι Μπράουν και η υπόλοιπη παλιοπαρέα των Πίνατς κατέφθασαν στις κινηματογραφικές αίθουσες, με το animation του Στιβ Μαρτίνο που έχει για τίτλο τα ονόματά τους. Στο κέντρο του χάρτινου σύμπαντος του Τσαρλς Σουλτς (κορυφαίος Αμερικανός σχεδιαστής κόμικς του περασμένου αιώνα) βρίσκεται το alter ego του, ο Τσάρλι Μπράουν με το ολοστρόγγυλο κεφάλι, που βιώνει διαρκώς την αποτυχία.
Δίπλα του είναι ο Σνούπι, ο τετράποδος φίλος του, που κάνει το παν για να τον αποδεχτούν ως… άνθρωπο και όχι ως σκύλο. Παραδίπλα η Λούσι, που του σπάει διαρκώς τα νεύρα, και τ’ άλλα παιδιά του σχολείου, που συνήθως τον κοροϊδεύουν για τις αποτυχίες του. (Αν ο Σουλτς ζούσε και σχεδίαζε, ίσως μιλούσαμε για bullying.) Στον κόσμο των Πίνατς οι ενήλικοι κάνουν αισθητή την παρουσία τους μόνο με τη φωνή τους, που ηχεί σαν γρύλισμα.
Ο Τσάρλι Μπράουν, που μάταια προσπαθεί να πετάξει τον χαρταετό του, θα ερωτευτεί τη Μικρή Κοκκινομάλα που μόλις ήρθε στη γειτονιά του. Ο έρωτας, όμως, γίνεται κι αυτός μπελάς. Ο συνεσταλμένος Τσάρλι θα πρέπει να κάνει κάτι σπουδαίο για να γίνει ο ήρωας του σχολείου και να κερδίσει την προσοχή της.
Ο Σνούπι, για να τον βοηθήσει, προσπαθεί να του μάθει χορό. Παράλληλα ζει ένα περιπετειώδες ρομάντζο στη φαντασία του: απογειώνεται, χάρη στο «μαγικό» σκυλοσπιτό του, για να σώσει τη φανταστική αγαπημένη του από τον ιπτάμενο Κόκκινο Βαρώνο.
Το «Ο Σνούπι και ο Τσάρλι Μπράουν-Πίνατς: η ταινία» (***) έχει αφέλεια, όπως όλες οι ταινίες για παιδιά, αλλά και μια πίκρα που μόνον οι ενήλικοι μπορούν να διακρίνουν. Προβάλλεται μεταγλωττισμένο.
Το γαλλικό «Μαργκερίτ» (**) του Ξαβιέ Τζιανολί, εμπνευσμένο από την αληθινή ιστορία της Αμερικανίδας σοπράνο Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς, έχει πρωτοτυπία λόγω του θέματός του. Στη Γαλλία των αρχών της δεκαετίας του ’20, η πάμπλουτη Μαργκερίτ Ντιμόν, που έχει τον τίτλο της βαρώνης χάρη στον γάμο της με έναν χρεοκοπημένο αριστοκράτη, έχει βαλθεί να γίνει τραγουδίστρια της όπερας. Το «κοινό» της, υποκριτές και καιροσκόποι που ζουν σαν παράσιτα, μαζεύεται στον πύργο της για τη χειροκροτήσει. Η καλόκαρδη Μαργκερίτ είναι τόσο φάλτσα, που μόνο γέλιο προκαλεί με τη φωνή της. Το ταλέντο δεν εξαγοράζεται. Ολα τ’ άλλα είναι κάτι περισσότερο από εμπορεύσιμα. Αν το πνεύμα του Μολιέρου είχε στοιχειώσει την άνευρη «Μαργκερίτ», θα μιλούσαμε για μια σπαρταριστή κωμωδία. Πρωταγωνιστεί η Κατρίν Φρο.
Στους βιογραφικούς «Δίδυμους θρύλους» (**) ο Μπράιαν Χέλγκελαντ παρουσιάζει τη ζωή των διδύμων Ρέτζι και Ρόνι Κρέι, δύο γκάνγκστερ που έγιναν βασιλιάδες του υποκόσμου και παράλληλα έλαμψαν και στο κοσμικό Λονδίνο της δεκαετίας του ’60. Ο Τομ Χάρντι δεσπόζει και στους δύο βασικούς ρόλους.
Προβάλλονται επίσης το μελό «Μου λείπεις ήδη» (*) και η «Μυστική λέσχη» του Πάμπλο Λαρέν.