Νέες ταινίες: Το ψέμα και η αλήθεια ενός Ταμίλ, που πήγε πρόσφυγας στο Παρίσι

Νέες ταινίες: Το ψέμα και η αλήθεια ενός Ταμίλ, που πήγε πρόσφυγας στο Παρίσι

2' 7" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι χρωματίζουν με ιδιαίτερο τόνο το «Dheepan, ο άνθρωπος χωρίς πατρίδα» (***) του Ζακ Οντιάρ, που βραβεύτηκε με Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες τον περασμένο Μάιο. Στο κέλυφος της ταινίας βρίσκεται ένα από τα πιο φλέγοντα ζητήματα των ημερών μας, το προσφυγικό και η γκετοποίηση των μεταναστών στις ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις. Στον πυρήνα της κλιμακώνεται η κρίση ταυτότητας ενός άντρα χωρίς πατρίδα, ο οποίος μπαίνει με ψεύτικη ταυτότητα σε μια «φυλακή» για να ζήσει εκεί την πιο αποκαλυπτική περιπέτεια της ζωής του.

Ο Ντιπάν, πρώην πολεμιστής (;) των Τίγρεων Ταμίλ, λιποτακτεί θέλοντας να φύγει από τη Σρι Λάνκα που μαστίζεται από εμφύλιο πόλεμο. Λίγο μετά, η μοίρα του θα συνδεθεί με τη μοίρα μιας νέας γυναίκας και ενός κοριτσιού, που επίσης θέλουν να βγουν από αυτή την κόλαση. Οι τρεις τους, άγνωστοι μεταξύ τους, γίνονται «οικογένεια», παίρνοντας το οικογενειακό διαβατήριο ενός νεκρού, και καταφέρνουν να φτάσουν στο Παρίσι. Εκεί, οι μεταναστευτικές υπηρεσίες τούς μεταφέρουν στα προάστια, σε ένα συγκρότημα πολυκατοικιών που φαντάζει σαν φυλακή με πολλές πτέρυγες.

Ο Ντιπάν, στον οποίο έχει ανατεθεί δουλειά επιστάτη, ταράζεται από την απόφαση της «συζύγου» του να πάρει το «παιδί» τους και να πάει στην αδελφή της στο Λονδίνο. Στη συνέχεια θα αρχίσει να την ζηλεύει. Η ζωή στις πολυκατοικίες είναι σαν ένα καζάνι που βράζει επικίνδυνα. Ο Ντιπάν, ο «δειλός» που δεν θέλει μπλεξίματα, θα επιτύχει την έκρηξη όταν θα νιώσει μέσα του την αγάπη. Η κανονικότητα της ζωής, όμως, παραμένει όνειρο γι’ αυτόν.

Ο Οντιάρ, ο σημαντικότερος σύγχρονος Γάλλος σκηνοθέτης, αφηγείται την ιστορία ενός άντρα που ακολουθεί το ψέμα του στην ανάδυση από το σκοτάδι στο φως. Ο ρυθμός της ταινίας είναι εσωτερικός και η περιπέτεια διαγράφει τροχιά σπείρας: ο ψεύτικος δεσμός, που οδήγησε τον Ντιπάν στην «ελευθερία», όταν αρχίζει να φαίνεται αληθινός, τον ξαναρίχνει σε έναν κύκλο βίας. Το πολεμικό δράμα γίνεται κοινωνικό, ενώ η ηθογραφία μετατρέπεται σε εκρηκτικό ψυχολογικό θρίλερ. Στο «Dheepan» διακρίνουμε πολλά δάνεια. Στο μεγαλύτερο απ’ όλα ο Οντιάρ καταθέτει την αγάπη του στον Σκορσέζε και στον «Ταξιτζή» του.

Το «Τέλος της διαδρομής» (**) του Τζέιμς Πόνσολντ είναι φλύαρο, προτείνεται όμως σε όσους θα ήθελαν μια βιογραφία πέρα από κλισέ και χολιγουντιανά στερεότυπα. Παρουσιάζει το παρασκήνιο της πενθήμερης προσπάθειας του δημοσιογράφου Ντέιβιντ Λίπσκι να πάρει μια συνέντευξη από τον συγγραφέα Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας (1962-2008) για το περιοδικό Rolling Stone. Με τον Τζέισον Σίγκελ και τον Τζέσι Αϊζενμπεργκ.

Φλύαρο, αλλά και ευφάνταστο, είναι το «Παραμύθι των παραμυθιών» (**) του Ματέο Γκαρόνε. Ομως, δεν απευθύνεται σε παιδιά. Γι’ αυτά, το γαλλικό animation «Τοσοδούλικα» (***) των Τομά Ζαμπό και Ελέν Ζιρό είναι χάρμα οφθαλμών.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή