Οι αναμνήσεις που δεν γλιτώνεις…

Οι αναμνήσεις που δεν γλιτώνεις…

3' 43" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ποτέ δεν είσαι εντάξει με τους νεκρούς σου. Κάτι που δεν είπες, κάτι που δεν έκανες, κάποτε που τελικά είχες δουλειά και δεν συναντήθηκες. Κι έπειτα αρχίζεις να θυμάσαι στο, πάντα ξαφνικό, Τέλος. Οι αναμνήσεις που δεν γλιτώνεις παρ’ όλα τα πέπλα προστασίας που στοίβαζες εδώ και καιρό: Ο Γιάννης στο Παρίσι μαζί με άλλους φίλους να μ’ επισκεφθούν, ένα δωμάτιο-υπνωτήριο για τους κολλητούς από την Ελλάδα – πόσες ανοησίες, τι τρέλα, τι αντοχές, όταν είσαι 22 χρόνων όλοι χωράνε σε ένα δωμάτιο 2×3. Μαζί με τον Γιάννη στη Νέα Υόρκη να επισκεφθούμε άλλη σπουδάζουσα φίλη, διακοπές στην Πάρο, διακοπές στην Τζια, το πρώτο σπίτι του Γιάννη στην Τζια, η Ελενίτσα στη ζωή του: «Παιδιά, επιτέλους! Ο Κασπίρης βρήκε ένα κορίτσι που του ταιριάζει, του αντιμιλάει, τον κοροιδεύει, τον αγαπάει!». Πολλά χρόνια μετά, ο ερχομός του μωρού, του μικρού Γιωργάκη, ο μικρούλης στην παραλία του Οτζιά, παραξενεμένοι εμείς με τον μικρό «εισβολέα». Μάνα η Ελενίτσα. Η Ελένη πια. Ολα τότε ήταν μέλλον, Γιάννη, 35 χρόνια μετά είναι πολλές οι αναμνήσεις για να τις αντέξει ένας άνθρωπος. Ούτε καν θυμάμαι πώς γνωριστήκαμε. Θυμάμαι όμως ότι χανόμασταν με τον τρόπο που χάνονται οι φίλοι – μιλάνε ένα χρόνο μετά στο τηλέφωνο και δεν έχει περάσει μία μέρα. Απλώς λυπούνται που πέρασε ο χρόνος…

Ησουν καλός, ήσουν γλυκός… δεν είχες τις χάρες όλες. Ησουν εκνευριστικός στις εκδρομές στο εξωτερικό, γιατί ήθελες να «σκανάρεις» τα πάντα: μουσεία, εξελίξεις, βιβλιοθήκες, δρώμενα – «κάτσε λίγο, βρ’ αδερφέ, να καταλάβουμε τι είδαμε!». Ησουν μανιακός με τα μηχανήματα εικόνας και ήχου, τους υπολογιστές, με όποιο τεχνολογικό βήμα γινόταν και έφτανε στους ανθρώπους. Ησουν αγχώδης, έκανες παρατηρήσεις: «Ε, θα μπορούσατε να βάλετε λίγα παραπάνω ξύλα στο τζάκι – άσε μας ήσυχους, Γιάννη, βάλ’ τα εσύ!».

Ησουν ένας από τους πιο ανήσυχους και δημιουργικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Ο,τι θυμάμαι: παραγωγός και σκηνοθέτης του διεθνούς project «Στην άλλη όχθη» στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας, βραβευμένος δημιουργός για το σχετικό με την αρχαιοκαπηλία ντοκιμαντέρ «Το κύκλωμα», παραγωγός και σκηνοθέτης της σειράς «Στα μονοπάτια της επιστήμης» με τον Γιώργο Γραμματικάκη, βραβευμένος για το δημιουργικό ντοκιμαντέρ «Ανθρωποι απλοί, απλοί σαν τα παιδιά», δημιουργός της σειράς «Οι μεγάλοι Ελληνες» για τον ΣΚΑΪ και το BBC, και η τελευταία «μεγάλη» δουλειά στα «Μονοπάτια της σκέψης» για την παλιά ΕΡΤ: Μια σειρά συνεντεύξεων-συζητήσεων με τους ζώντες σημαντικούς διανοητές του κόσμου: Galbraith, Derrida, Baudrillard, Lyotar, Chomsky, Edward Said, Andre Gorz, Edgar Morin, Wallerstein, Bourdieu, Vidal Naquet, Pierre Vernant, Μ. Walzer είναι μερικά μόνο από τα ονόματα που φιλοξένησε αυτή η κορυφαία, και όχι μόνο για τα ελληνικά δεδομένα, τηλεοπτική σειρά: «Ιερείς του πνεύματος και όχι ιερά τέρατα, οι σημαντικότεροι φιλόσοφοι της εποχής μας «λειτουργούν μπροστά στον φακό του Γιάννη Κασπίρη για τους τελευταίους πιστούς τους. Αναζητούν ακόμη, εργαλεία και μεθόδους ερμηνείας των απρόβλεπτων εξελίξεων της εποχής μας, αναθεωρούν απόψεις, ψάχνουν κι αυτοί τη “λύση”. Ερμηνεύουν την “αγορά”, την έννοια του ανταγωνισμού, του καταναλωτισμού, την επικαιρότητα του σοσιαλισμού […]» έγραφε η Πόπη Διαμαντάκου σε μια κριτική της για τη σειρά. Από το 1992 έως το 2005 το κινηματογραφικό συνεργείο ταξίδευε στη Β. Αμερική, τη Γαλλία, την Αγγλία, την Ιταλία, τη Γερμανία προκειμένου να συναντήσουν αυτές τις ξεχωριστές προσωπικότητες. H σειρά δεν ολοκληρώθηκε. Πώς θα μπορούσε; Ηταν μία παραφωνία στον δημοσιοϋπαλληλικό βάλτο, επεισόδια ολοκληρωμένα έμειναν στον αέρα, τα οικονομικά σου στον αέρα, ό,τι είχαμε καταφέρει μέχρι τώρα στον αέρα, παρόν πλήρες απογοήτευσης και μέλλον δυσοίωνο αλλά η δημιουργικότητά σου παρούσα.

Αρχισες να δουλεύεις για την ιταλική τηλεόραση (RAI) σε μικρά ρεπορτάζ και συνεντεύξεις, οι υπεύθυνοι δεν μπορούσαν να το πιστέψουν ότι είχαν στη διάθεσή τους έναν επαγγελματία του δικού σου μεγέθους έναντι αυτής της μικρής αμοιβής – σημαντικής πια για πολλούς από εμάς. Πικραμένος και θυμωμένος, έτσι όπως μόνον οι δημιουργικοί άνθρωποι μπορεί να είναι όταν κατακλύζονται από την εσωτερική τους δυναμική που δεν βρίσκει διέξοδο, όταν η χαρά της δουλειάς και της δημιουργίας διακόπτεται απότομα εξαιτίας της πολιτικής κατακλυσμιαίας ανοησίας, εξαιτίας όλων αυτών που έβλεπες ότι θα ’ρθουν και ήρθαν με το χειρότερο πρόσωπο της ιδεοληψίας, της ανεντιμότητας, της αμορφωσιάς, της ανεκδιήγητης «πρώτης φοράς Αριστερά».

Ανυπάκουος απέναντι στις ιατρικές εντολές, την Τρίτη 15 Δεκεμβρίου, η καρδιά σου χτύπησε για τελευταία φορά. Ετών 61. Σε αποχαιρετίσαμε φίλοι πολλοί στην πολιτική κηδεία στο Α΄ Νεκροταφείο, κλάψαμε, γελάσαμε, κουβεντιάσαμε όπως πάντοτε κάναμε μαζί σου. Θαυμάσαμε το κουράγιο της Ελένης και τη φωτογραφία πάνω στο φέρετρο: οι τρεις σας, γελαστοί στα χιόνια, κάπως ανέμελοι κι ευτυχισμένοι. Εσύ οριστικά απών. Πώς να σου πω, Γιάννη μου, «καλό ταξίδι» για εκεί που όρισε να πας, στο Πουθενά;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή