Το απόλυτο χολιγουντιανό blockbuster, ο «Πόλεμος των άστρων», και δύο εξαιρετικά φιλμ, το αμερικανικό «Joy» και το ιταλικό «Η μητέρα μου», είναι οι βασικές ψηφίδες του κινηματογραφικού παζλ των Χριστουγέννων. Εάν προσθέσουμε και κάποιες αξιόλογες ταινίες από αυτές που ήδη προβάλλονται, το γαλλικό δράμα ενηλικίωσης «Με το κεφάλι ψηλά» ή τον απρόβλεπτο «Διαιτητή» για την ιταλική «παράγκα» του ποδοσφαίρου, έχουμε μια άκρως ενδιαφέρουσα εικόνα. Για τα παιδιά, καλύτερη πρόταση παραμένει ο μικρός δεινόσαυρος της Pixar, το animation «Καλόσαυρος».
Το «Joy» (****) είναι το στοίχημα του Ντέιβιντ Ο’ Ράσελ για τα φετινά Οσκαρ. Οι τρεις προηγούμενες ταινίες του («The Fighter», «Οδηγός αισιοδοξίας», «Οδηγός διαπλοκής») έχουν πρωταγωνιστήσει στην τελική κούρσα, αλλά δεν έκοψαν το νήμα. Και αυτή τη φορά κατάφερε ν’ αναδείξει στο έπακρο τις ικανότητες και την ωριμότητα των ηθοποιών του, ενώ διατήρησε το ύφος του και το ιδιαίτερο σκηνοθετικό του στυλ. Και μόνο για την Τζένιφερ Λόρενς (η μόνη που κέρδισε Οσκαρ από την παρέα του «Οδηγού αισιοδοξίας») αξίζει να δούμε την ταινία.
Η Τζόι Μαγκάνο, χωρισμένη από καιρό, ζει με την κόρη της και την «ημίτρελη» μητέρα της, που βλέπει νυχθημερόν σαπουνόπερες στην TV, αλλά και τον πρώην σύζυγό της, ο οποίος έχει βολευτεί στο υπόγειο του σπιτιού της και δεν λέει να φύγει. Στο ίδιο υπόγειο έρχεται να μείνει και ο πατέρας της (Ρόμπερτ ντε Νίρο) μετά τη διάλυση και του δεύτερου γάμου του. Εν ολίγοις, κουλουβάχατα…
Η Τζόι, σκληρά εργαζόμενη μητέρα, αλλά και νοικοκυρά με μυαλό εφευρέτη, εισάγει μια καινοτομία στο αμερικανικό νοικοκυριό. Σχεδιάζει μια σφουγγαρίστρα φιλική στον χρήστη και ορμάει για την κατάκτηση του αμερικανικού ονείρου. Φανταστείτε μια ηρωίδα που βγαίνει από το περιβάλλον της σαπουνόπερας και μπαίνει φουριόζα στον κόσμο του Φρανκ Κάπρα. Ολα αυτά διαδραματίζονται τη δεκαετία του ’90, όπου το θέαμα (τηλεμάρκετινγκ) είναι ο καταλύτης των πάντων.
Η Τζόι, το ανθεκτικότερο θρύψαλο μιας διαλυμένης οικογένειας, γίνεται ο ισχυρός πόλος της. Ο μαγνήτης, που θα συγκεντρώσει και τα υπόλοιπα θρύψαλα γύρω από έναν κοινό σκοπό: την επιτυχία στη ζούγκλα των επιχειρήσεων και του εμπορίου. Ο Ο’ Ράσελ μάς παρουσιάζει αποσπασματικά το παρελθόν της, από τα τραύματα των παιδικών της χρόνων μέχρι τις τωρινές σκοτούρες της. Μπλέκει αριστοτεχνικά την κωμωδία με το δράμα σε μια ταινία ευχάριστα πικρή και αισιόδοξη. Η ιστορία της Τζόι Μαγκάνο είναι αληθινή.
Από το «Δωμάτιο του γιου μου» έχουμε να δούμε τόσο καλή ταινία του Νάνι Μορέτι. Στο σημερινό «Η μητέρα μου» (****) το θέμα είναι καταθλιπτικό (μια ηλικιωμένη γυναίκα βαδίζει προς το τέλος της), το δράμα όμως είναι αέρινο, συγκινεί και στο τέλος λυτρώνει.
Η Μαργαρίτα, σκηνοθέτις, υπέρμαχος του κοινωνικού και πολιτικού σινεμά, γυρίζει ένα φιλμ σε ένα εργοστάσιο που βρίσκεται υπό κατάληψη από τους εργάτες. Βρισκόμαστε στη Ρώμη του σήμερα. Παράλληλα, η μητέρα της εισάγεται σε κλινική με σοβαρό πρόβλημα στην καρδιά. Η κρίση που ξεσπάει στο «εργοστάσιο» εισβάλλει στην προσωπική της ζωή. O Μορέτι φαντάζει σαν ακροβάτης ανάμεσα στο φανταστικό και στο πραγματικό.