Αν κλείσουμε τα μάτια στις υπερβολές που γίνονται κατά την απεικόνιση της βίας, αλλά και σε κάποιες ακρότητες που μπορεί να προκαλέσουν αηδία και στομαχικές διαταραχές, τότε μπορούμε με βεβαιότητα να ισχυριστούμε πως οι «Μισητοί οκτώ» είναι η πιο διαυγής politically incorrect ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο. Οπως και στο προηγούμενο «Django, o τιμωρός» έτσι και εδώ το πλαίσιο εντός του οποίου κινείται ο Αμερικανός σκηνοθέτης είναι το γουέστερν, κινηματογραφικό είδος που διαχρονικά λειτούργησε ως καθρέφτης του αμερικανικού μύθου.
Μπορούμε, επίσης, να εκλάβουμε τους «Μισητούς οκτώ» και ως σίκουελ του «Django». Ισως και σαν φόρο τιμής σε δύο μεγάλους δημιουργούς του είδους, τον Σέρτζιο Λεόνε του σπαγκέτι και τον Σαμ Πέκινπα της αναχρονιστικής «Αγριας συμμορίας». Ο Ταραντίνο, πάντως, με μια ευφυή σεναριακή κίνηση και με σαρδόνιο χιούμορ έκλεισε το γουέστερν σε ένα δωμάτιο και του… άλλαξε τα φώτα: το αποδόμησε και στη συνέχεια έριξε τα κομμάτια του στην κοίτη του σπλάτερ. Κάτι παρόμοιο είχε κάνει με το θρίλερ και το νουάρ στo «Reservoir Dogs», το οποίο τον έκανε γνωστό το 1992.
Το φυλετικό ζήτημα
Λίγο μετά τον αμερικανικό Εμφύλιο, μια άμαξα με επιβάτες έναν λευκό κυνηγό επικηρυγμένων, τον «Κρεμάλα» Τζον Ρουθ και την Ντέιζι Ντόμεργκιου, άξεστη φόνισσα που το κεφάλι της αξίζει 10.000 δολάρια, διασχίζει το χιονισμένο Ουαϊόμινγκ με προορισμό την πόλη του Κόκκινου Βράχου.
Στην άμαξα, η οποία τρέχει για να γλιτώσει από μια σφοδρή χιονοθύελλα, θα προστεθεί ένας ακόμη επιβάτης, ο έγχρωμος Μαρκίς Ουόρεν, πρώην ταγματάρχης του Ιππικού των Βορείων και νυν αμείλικτος κυνηγός κεφαλών. Χωρίς το άλογό του, το οποίο εγκατέλειψε από την κούραση, δεν μπορεί να φτάσει στον Κόκκινο Βράχο για να παραδώσει στον σερίφη τρία πτώματα παρανόμων που κουβαλά. Η χιονοθύελλα θα τους αναγκάσει να διανυκτερεύσουν στο χάνι της έγχρωμης Μίνι. Η Μίνι όμως λείπει και στο χάνι συναντούν τέσσερις μυστήριους τύπους και έναν ανάπηρο άντρα, βετεράνο συνταγματάρχη των Νοτίων.
Θα ακολουθήσει ένα γουέστερν… δωματίου, όπου οι ατάκες των πρωταγωνιστών είναι πιο καυτές και από σφαίρες. Οι λεκτικές μονομαχίες παύουν, όταν ο Ταραντίνο αποφασίζει να δώσει ώθηση στην πλοκή. Ο ίδιος λέει πως όλα αυτά είναι για το «ζήτημα της λευκής υπεροχής» και για τον «συστημικό ρατσισμό που υπήρχε ανέκαθεν στη χώρα». Πράγματι, για να δείξει τη λευκή υπεροχή δημιούργησε μια λευκή κόλαση (χάρη στο χιόνι) για τον μαύρο ήρωά του. Συνεπής, βεβαίως, στο ύφος του την έπνιξε στο αίμα. Ο Εσταυρωμένος, ο οποίος δεσπόζει στο τοπίο στο ξεκίνημα της ταινίας, ίσως υπαινίσσεται έναν Γολγοθά στη θέση του Κόκκινου Βράχου.
Με τον ρόλο της Ντόμεργκιου επανεμφανίζεται έπειτα από χρόνια σε μεγάλη παραγωγή η Τζένιφερ Τζέισον Λι. Ο Κερτ Ράσελ (ο «Κρεμάλας», ο οποίος την έχει δέσει με αλυσίδα στο αριστερό του χέρι μέχρι να φτάσουν στην αγχόνη) φαντάζει σαν ένας μισθοφόρος του νόμου στον αντίποδα των ηρώων που ενσάρκωσε ο Τζον Γουέιν σε κλασικά γουέστερν του Τζον Φορντ, όπως το «Αγαπημένη μου Κλημεντίνη». Δεν σκοτώνει ποτέ το θήραμά του, αφήνει στον δήμιο τη βρώμικη δουλειά.
Η γυναίκα
Ο εύκολος δρόμος για να μισήσεις τους «Οκτώ» του Ταραντίνο είναι να τους κρίνεις με γνώμονα τον φεμινισμό. Ο Ταραντίνο, ο οποίος ύμνησε ανορθόδοξα τη γυναίκα στο «Kill Bill», εδώ τής συμπεριφέρεται άγρια.
Πιστεύω για έναν και μοναδικό λόγο: θέλει να καταστρέψει την εικόνα της, όπως την έπλασε ο Φορντ, γιατί αποτελεί ένα από τα βασικότερα κύτταρα του μύθου του γουέστερν. Είναι αυτή η οποία επιβάλλει το μέτρο της ηθικής στον κόσμο της Αγριας Δύσης που χαρακτηρίζεται από τις συγκρούσεις του σερίφη με τον παράνομο και του λευκού με τον Ινδιάνο. Με την κυριαρχία της πάνω στον μοναχικό άντρα, επιβεβαιώνει τον εκπολιτισμό της Αγριας Δύσης, γυρίζοντας σελίδα στη μυθολογία της. Εδώ, βέβαια, είμαστε στην εποχή που η Αμερική έπρεπε να γιατρέψει τις πληγές του Εμφυλίου.
Οι «Μισητοί οκτώ» είναι λιγάκι φλύαροι, και σίγουρα προκλητικοί, αξίζουν όμως τον κόπο.
Δείτε
Οι μισητοί οκτώ (The Hateful Eight, 2015)
Μία από τις πλέον φιλόδοξες ταινίες του Κουέντιν Ταραντίνο, στην οποία το γουέστερν και το σπλάτερ λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Η μεγάλη διάρκειά της είναι η αχίλλειος πτέρνα της.
Λίγο μετά τη λήξη του αμερικανικού Εμφυλίου, ένα αταίριαστο ζευγάρι κυνηγών επικηρυγμένων θα αναγκαστεί να συνεργαστεί για να παραδώσει τη λεία του στον σερίφη και τον δήμιο του Κόκκινου Βράχου. Ο ένας, έγχρωμος, πρώην ταγματάρχης των Βορείων, έχει στην τσέπη του σαν φυλακτό ένα γράμμα του προέδρου Λίνκολν που τον προστατεύει από τους λευκούς. Ο άλλος, ο λευκός Τζον ο «Κρεμάλας», κουβαλάει σιδηροδέσμια μια λευκή φόνισσα. Ο έγχρωμος πυροβολεί από απόσταση το θήραμά του. Ο λευκός, πιο αναχρονιστικός στο κυνήγι, περιμένει υπομονετικά μέχρι το χάπι εντ: το θέαμα της αγχόνης.
Η ταινία γυρίστηκε σε φιλμ 70mm, το οποίο δίνει μεγαλύτερη ευκρίνεια στη λεπτομέρεια. Η μουσική είναι του Ενιο Μορικόνε. Παίζουν: Σάμιουελ Τζάκσον, Κερτ Ράσελ, Τζένιφερ Τζέισον Λι (φωτ., Τιμ Ροθ, Μάικλ Μάντσεν, Μπρους Ντερν, Τσάνινγκ Τέιτουμ).