Σημασία είχε μόνον η αγάπη

1' 43" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ο Αντρέι Ζουλάφσκι «έφυγε» χθες από τη ζωή στα 76 του χρόνια νικημένος από τον καρκίνο. Ανήκε στη γενιά των Πολωνών κινηματογραφιστών (Ρομάν Πολάνσκι, Γέρζι Σκολιμόφσκι, Βαλέριαν Μπόροβτζικ) που ωρίμασαν καλλιτεχνικά μακριά από την πατρίδα τους. Γεννήθηκε στην πόλη Λουόουβ, που μετά τον πόλεμο πέρασε στην Ουκρανία, σπούδασε σινεμά στη Γαλλία, επέστρεψε στην Πολωνία και έγινε βοηθός του Αντρέι Βάιντα. Το 1971 γύρισε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, το «Τρίτο μέρος της νύχτας», διασκευάζοντας ένα μυθιστόρημα του διπλωμάτη πατέρα του, κι ένα χρόνο μετά έμπλεξε με τη σταλινική λογοκρισία εξαιτίας του «Διαβόλου». Ξανάφυγε από την Πολωνία και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι.

Το 1974 γύρισε το αριστούργημά του, το «Σημασία έχει ν’ αγαπάς», αποσπώντας από τη Ρόμι Σνάιντερ την κορυφαία ερμηνεία της καριέρας της. Ενας φωτογράφος (Φάμπιο Τέστι) ερωτεύεται παράφορα μια τριτοκλασάτη ηθοποιό, που παίζει σε ταινίες σοφτ πορνό για να ζήσει, και δανείζεται χρήματα για να χρηματοδοτήσει το ανέβασμα μιας σαιξπηρικής τραγωδίας για χάρη της. Το «Σημασία έχει ν’ αγαπάς» είναι το πιο πυρακτωμένο ερωτικό και υπαρξιακό (μελο)δράμα του Ζουλάφσκι, στο οποίο τίθενται και ζητήματα γύρω από το δίπολο ζωή – θέαμα.

Στην πιο δημιουργική του περίοδο, τη δεκαετία 1974-1984, κατά την οποία η υποχώρηση της γαλλικής νουβέλ βαγκ είχε δημιουργήσει μεγάλο κενό και σύγχυση, ο Ζουλάφσκι υπήρξε ένας από τους πιο ταλαντούχους και ευφάνταστους στυλίστες του ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Στις καλύτερες στιγμές του τοποθέτησε τη γυναίκα (ενίοτε προκλητικά γυμνή) στο κέντρο του φιλμικού του σύμπαντος. Η ψυχανάλυση, η κοινωνική αλληγορία, το πνεύμα του Ντοστογέφσκι και ο μεταφυσικός τρόμος (ο Ζουλάφσκι ήταν καθολικός μέχρι το κόκαλο) καθόρισαν γραμμές της γεωμετρίας του, που ενίοτε φάνταζε μπαρόκ.

Οι ταινίες για τον μοντέρνο και ερωτικό Ζουλάφσκι ήταν τολμηρά επεισόδια μιας διαρκούς περιπέτειας γύρω από την ταυτότητα της γυναίκας. Οι πρωταγωνίστριές του ήταν νέες με σπάνια ομορφιά: H Ιζαμπέλ Ατζανί έπαιξε στο «Μια γυναίκα δαιμονισμένη» (κέρδισε το βραβείο στις Κάννες το 1981). H Βαλερί Καπρίσκι έγινε η «Δημόσια γυναίκα» το 1984, ενώ η Σοφί Μαρσό άφησε πίσω της την κινηματογραφική της εφηβεία, στην «Ερωτική τρέλα» το 1985. Με τη Μαρσό υπήρξαν παντρεμένοι για ένα διάστημα και απέκτησαν ένα γιο.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή