Στις συνεντεύξεις Τύπου που ακολουθούν τις φεστιβαλικές τελετές απονομής βραβείων, σπάνια ακούγεται κάτι ενδιαφέρον. Ολοι οι βραβευμένοι είναι «so excited» και αυτό που τους έχει συμβεί είναι «amazing».Την Κυριακή το βράδυ, όμως, στην Μπερλινάλε, η είσοδος στην αίθουσα του Ιταλού σκηνοθέτη Τζιανφράνκο Ρόζι άλλαξε την ατμόσφαιρα. Δεν ήταν μόνο ο τρόπος που κράτησε τη Χρυσή Aρκτο, ποζάροντας με χιούμορ στους φωτογράφους, ήταν και η συγκίνηση που εξέπεμψε, μαζί με τους στενούς συνεργάτες του, μιλώντας για το ντοκιμαντέρ του «Fuocoammare», τα γυρίσματα στη Λαμπεντούζα («την πόρτα για την Ευρώπη»), τους κατοίκους της, τους πρόσφυγες. Λίγη ώρα νωρίτερα, όταν η Μέριλ Στριπ (πρόεδρος της κριτικής επιτροπής) και ο Ντίτερ Κόσλικ (διευθυντής του Φεστιβάλ Βερολίνου) του απένειμαν τη Χρυσή Αρκτο, ο Ρόζι δήλωσε πως «η βαθύτερη σκέψη του βρίσκεται σε όλους τους ανθρώπους που δεν έφτασαν ποτέ στη Λαμπεντούζα».
Το ντοκιμαντέρ του Ρόζι εστιάζει στην καθημερινότητα των ψαράδων της Λαμπεντούζα, ο φακός προσεγγίζει με μεγάλη ευαισθησία τα πρόσωπα, αποφεύγει τη δραματοποίηση, χειρίζεται με (όσο χιούμορ προκύπτει) τις αφηγήσεις των ανθρώπων. Και ειδικά του γιατρού, ενός μεσήλικα επιστήμονα, που βρισκόταν δίπλα στον σκηνοθέτη στη συνέντευξη Τύπου και έκλεψε την παράσταση, συγκρατώντας δάκρυα και συγκίνηση. Είναι 24 ώρες το 24ωρο στο πόδι, προσφέροντας τις υπηρεσίες του, αλλά δεν νιώθει καθόλου εξουθενωμένος. Οπως και ο Ρόζι «νιώθει πολύ μεγάλη ευθύνη».
«Οταν ξεκίνησα να γυρίζω την ταινία, ενάμιση χρόνο πριν στην Ιταλία συζητούσαμε γύρω από το προσφυγικό», είπε ο Ρόζι. «Ηταν η εποχή που η Ευρώπη συνειδητοποιούσε πως όλο και περισσότεροι άνθρωποι έφταναν στις ακτές της. Δεν μπορούμε να στρέψουμε το κεφάλι μας στην άλλη κατεύθυνση. Και δεν μπορούμε να λέμε ότι δεν ξέραμε ότι αυτό θα συμβεί. Βλέπουμε καθημερινά ανθρώπους να πεθαίνουν. Είναι ένα έγκλημα και δεν μπορούμε να το δεχόμαστε».
Η προσφυγική κρίση απασχόλησε πολύ τη φετινή 66η Μπερλινάλε. Και να ήθελε να αποφύγει το θέμα, δεν μπορούσε. «Τρύπωνε» από παντού.