Για να πω την αλήθεια δεν είμαι μεγάλος φαν των ταινιών βασισμένων σε κόμικς. Για την ακρίβεια πιστεύω πως ο ορυμαγδός των φιλμ με σούπερ ήρωες –και τα ατελείωτα σίκουελ που τα συνοδεύουν–, τα οποία μονοπωλούν τα τελευταία χρόνια τις μεγάλες χολιγουντιανές παραγωγές, είναι βασικός λόγος για την ποιοτική παρακμή της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Ολα τα παραπάνω ωστόσο δεν ισχύουν για το «Deadpool», που από την περασμένη εβδομάδα προβάλλεται και στις ελληνικές αίθουσες. Κι αυτό γιατί η πρώτη «κομίστικη» ταινία που χαρακτηρίζεται R-Rated (κατάλληλη άνω των 17) είναι πραγματικά εκπληκτική!
Το διασκεδαστικό χάος που απλώνεται στις περίπου 2 ώρες της είναι γεμάτο από καλοστημένες χορογραφίες μάχης, κοφτερές ατάκες και άφθονο απενοχοποιημένο χιούμορ, το οποίο είναι και η κινητήριος δύναμη του όλου κατασκευάσματος. Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο Deadpool, ένας αντιήρωας με τα όλα του: απίστευτα αθυρόστομος, ελαφρώς σεξιστής και χωρίς ψήγμα οίκτου στην καρδιά του, ο χαρακτήρας της Marvel κλέβει τον ταξιτζή του –του δίνει πάντως ερωτικές συμβουλές– ξεκινάει καβγάδες και εκφοβίζει εφήβους· από την άλλη μεταφέρει τα όπλα του σε σακίδιο Hello Kitty… Αυτόν τον ανεκδιήγητο τύπο υποδύεται ο Ράιαν Ρέινολντς, ο οποίος κυνηγούσε επί μία δεκαετία το συγκεκριμένο πρότζεκτ, σκοντάφτοντας προφανώς στο αντισυμβατικό τού πράγματος και στον ανάλογο… τρόμο των εταιρειών παραγωγής. Το δυνατό σημείο του «Deadpool» δεν είναι η περίτεχνη πλοκή ούτε η εξεζητημένη ατμόσφαιρα – ποιος τα χρειάζεται άλλωστε αυτά σε ένα κόμικς; Εκείνο που μετράει εδώ είναι η έξυπνη ατάκα, η «παλαβή» πολεμική φιγούρα, ο δίχως κόμπλεξ αυτοσαρκασμός. Στο τέλος της γραφής, αν θέλαμε ρεαλισμό και ανάλυση σε βάθος, θα βλέπαμε το «Spotlight».