«Ακουσα καλά, είπε “σκασμός, Αντωνάκη”; / Οχι, είπε “σκασμός, Αντωνάκη μου”…». Ο διάλογος μεταξύ του Γιώργου Κωνσταντίνου και του Γιώργου Τζιφού –του ταξιτζή που μεταφέρει τους νεόνυμφους του Γιώργου Τζαβέλα– διατηρεί στο ακέραιο τη σπιρτάδα μιας κωμωδίας που απέφυγε τις κακοτοπιές της φάρσας. «Ρωμέικη σάτιρα, με βαθιές ανθρώπινες ρίζες», είχε πει γι’ αυτήν ο δημιουργός της. Αυτό που δεν θα δούμε, όμως, στην ανανεωμένη βερσιόν του «Η δε γυνή να φοβήται τον άντρα» είναι την Πλάκα ασπρόμαυρη.
Η ταινία-μύθος του κινηματογράφου μας, που άντεξε στον χρόνο, ξανάρχεται από αύριο στις αίθουσες φρεσκαρισμένη: ένα βαψιματάκι στα καρέ έδωσε χρώμα στη νοσταλγία, διώχνοντας τη νεορεαλιστική διαύγεια της φωτογραφίας του Νίκου Γαρδέλη. Οπως θα έχετε ήδη πληροφορηθεί, η ταινία του αείμνηστου Τζαβέλα ξανακάνει πανηγυρικά πρεμιέρα επιχρωματισμένη. Το αποτέλεσμα τεχνικά δεν είναι κακό: οι χειριστές της ψηφιακής χρωματικής παλέτας την κάλυψαν περίτεχνα με επίχρισμα νοσταλγίας που μπορείς να το εκλάβεις και ως στιλ. Προσωπικά, έφερε στη μνήμη μου ρετρό καρτ ποστάλ, σαν κι αυτά που μας έστελναν κάποτε οι συγγενείς από τη Μελβούρνη τις μέρες της Λαμπρής.
Ο επιχρωματισμός, που διαφοροποιεί την ταινία ως εμπορικό προϊόν από την προηγούμενη ασπρόμαυρη βερσιόν της, θέτει ζητήματα αισθητικής φύσης (μεγάλη κουβέντα για ένα σχόλιο). Δίνει και μια ποιοτική διάσταση στο επίκαιρο ζήτημα των πνευματικών δικαιωμάτων: εδώ δεν μιλάμε για παράνομο downloading, που στερεί προσόδους από νόμιμους δικαιούχους, αλλά για επίσημο θάψιμο της δουλειάς του Νίκου Γαρδέλη κάτω από το χρώμα, σε γιορτινή πρεμιέρα μπροστά σε νέο κοινό.
Η ταινία και ο μύθος της, βέβαια, θα συνεχίσουν να υπάρχουν και στην αυθεντική τους μορφή. Περνάει ακόμα η μπογιά τους.