Η καλύτερη ταινία της εβδομάδας, το «Ταξί στην Τεχεράνη» (****), πέρασε λάθρα τα σύνορα του Ιράν ξεκινώντας τη διεθνή της καριέρα. Στον πρώτο μεγάλο σταθμό, πέρυσι στην Μπερλινάλε, βραβεύτηκε με τη Χρυσή Αρκτο. Συνέχισε μόνη το ταξίδι της στον κόσμο, χωρίς τον αντικαθεστωτικό «ταξιτζή» Τζαφάρ Παναχί, ο οποίος βρίσκεται υπό περιορισμό.
Η ταινία δεν έχει σενάριο, γιατί δεν επιτρέπεται στον Παναχί να γράφει. Η δράση είναι προσχηματική, γιατί του έχουν απαγορεύσει να στήνει κάμερα σε δημόσιους χώρους και να σκηνοθετεί. Η ιρανική πραγματικότητα, ασφυκτική για τους καλλιτέχνες, υπαγορεύει τη συνθήκη παραγωγής του «Ταξί». Μοιραία, ο Παναχί περνάει στην παρανομία: νοικιάζει ένα ταξί, κάθεται στη θέση του οδηγού, κρύβει μια μικροσκοπική κάμερα στο ταμπλό και παίρνει τους δρόμους. Οι «πελάτες» του είναι και αυτοί συνένοχοι στο σχέδιο παραπλάνησης της λογοκρισίας. Το φιλμ αρχίζει σαν ντοκιμαντέρ, εξαιτίας της παραπάνω συνθήκης, καθώς οι πελάτες πιάνουν κουβέντα, ενίοτε έντονα, για ό,τι πραγματικά τους καίει.
Η αληθινή ζωή, ευτυχώς, έχει σασπένς. Είναι πλούσια σε απρόοπτα και εκπλήξεις. Μικρές τραγωδίες, δράματα, κωμικές ή παράλογες καταστάσεις, που μόνον ένας θεότυφλος σκηνοθέτης δεν θα ’βλεπε, εκτυλίσσονται μπροστά στην κρυφή κάμερα. Εν ριπή οφθαλμού, το «σινεμά της πραγματικότητας» μετατρέπεται σε μυθοπλασία. Μια καμουφλαρισμένη κωμωδία, στο μεταίχμιο της ηθογραφίας και του πολιτικού δράματος, αρχίζει να κλιμακώνεται αβίαστα στο αυτοκινούμενο κινηματογραφικό «στούντιο» του ψευτοταξιτζή Παναχί.
Το «Ταξί στην Τεχεράνη» είναι ένα μικρό ιρανικό διαμάντι, μια ταινία που μας «διδάσκει» ότι ο μεγάλος καλλιτέχνης, ακόμη και αόρατος, μπορεί να έχει ταυτότητα και υπογραφή.
Το «Ενα τραγούδι για το ηλιοβασίλεμα» (** 1/2) είναι μια άνιση ταινία του Τέρενς Ντέιβις, βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Λιούις Γκράσικ Γκίπμπον, που θεωρείται σταθμός της σκωτικής λογοτεχνίας. Στο πρώτο μέρος, υποδειγματικό για τη δραματουργική του πυκνότητα, ο Ντέιβις απογειώνει ένα δράμα εποχής με εφαλτήριο τον λυρισμό. Στο δεύτερο, η πυκνότητα χάνεται και αρχίζει η κάθοδος.
Μια νεαρή κοπέλα, που αγαπάει τη μόρφωση, μεγαλώνει σε μια αγροτική οικογένεια στην περιοχή του Αμπερντίν πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ξέσπασμα του πολέμου θα τη βρει αρχηγό στο αγροκτήματά της. Δίπολα όπως άντρας και γυναίκα, φύση και κοινωνία, πόλεμος και ειρήνη, αποτελούν τους πυλώνες της ταινίας.
Το «Φέλιξ & Μέιρα» (***) είναι μια καλοσκηνοθετημένη ερωτική ιστορία, από τον Μαξίμ Ζιρού. Για φόντο έχει τη Νέα Υόρκη. Η Μέιρα, Εβραία χασιδιτικής καταγωγής, μητέρα ενός μικρού παιδιού, ασφυκτιά σε μια οικογένεια-φυλακή. Μια μέρα γνωρίζει τον μοναχικό και δυσλειτουργικό Φέλιξ, γόνο ενός δεσποτικού πλούσιου Γάλλου. Στη συνέχεια έρχεται και ο έρωτας υποσχόμενος τη λύτρωση.
Το «Μυστικό του δικαστή» (**) , γαλλικό ερωτικό δράμα χαμηλών τόνων από τον Κριστιάν Βενσάν, έχει πρόσχημα μια δικαστική υπόθεση ενώ ξεχωρίζει για την ερμηνεία του Φαμπρίς Λουκινί. Ο κύριος Ρασίν, πρόεδρος κακουργιοδικείου και σχεδόν μισάνθρωπος, βλέπει ανάμεσα στους ενόρκους τη γυναίκα που πριν από χρόνια έκλεψε την καρδιά του. Εξαιρετική και η Σίντσε Μπαμπέτ Κνούντσεν.
Στην ασπρόμαυρη «Μικρή Αρκτο» (**) το βλέμμα της Ελισάβετ Χρονοπούλου ταυτίζεται με το βλέμμα ενός δολοφόνου (που δεν θα δούμε ποτέ το πρόσωπό του). Ο πραγματικός άξονας της ταινίας, όμως, είναι μια νεαρή γυναίκα: το θύμα (κυριολεκτικά και μεταφορικά), που πρωταγωνιστεί στα περισσότερα μονοπλάνα της ταινίας. Τραύματα, αλλά και θραύσματα από νουάρ! Με τη Σοφία Γεωργοβασίλη και τον Γιάννη Κοκιασμένο.