Ενας άνδρας συλλαμβάνεται στο δωμάτιο κάποιου ξενοδοχείου ημιδιαμονής, καθώς μια νεαρή γυναίκα μεταφέρεται σοβαρά τραυματισμένη έξω από αυτό. Ο Δημήτρης (Γιάννης Κοκκιασμένος), τον οποίο δεν βλέπουμε ποτέ, αφηγείται την ιστορία της σχέσης του με την Ολγα, μέσα από ένα μεγάλο φλας μπακ που οδηγεί στο δραματικό φινάλε.
Η «Μικρή άρκτος» της Ελισάβετ Χρονοπούλου είναι μια ταινία πάνω στα τραύματα, τα οποία οι άνθρωποι κουβαλούν –και σε μεγάλο βαθμό εγκιβωτίζουν– μέσα στις σχέσεις τους. Η ιδέα της, δε, να γυρίσει ολόκληρο το φιλμ από την οπτική του άνδρα-θύτη και όχι της γυναίκας-θύματος λειτουργεί εξαιρετικά, αμβλύνοντας επί της ουσίας τον παραπάνω διαχωρισμό, προκειμένου να αφήσει να αναδυθούν οι συγκεκριμένες προβληματικές. «Εδώ μιλάμε για εναλλασσόμενη σχέση κυνηγού και θηράματος. Αυτό που ήθελα να δείξω είναι πως συχνά στις σχέσεις των ανθρώπων υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού που κάνει τους αγαπημένους μας να πληγώνονται, κι αυτό δεν έχει σχέση με την ειλικρίνεια. Η ειλικρίνεια ως απόλυτη αρετή μιας σχέσης αποτελεί κατά τη γνώμη μου στερεότυπο· πιο μεγάλη σημασία έχουν η υπομονή, η επιμονή και η κατανόηση», μας λέει η κ. Χρονοπούλου, συμπληρώνοντας πως στόχος είναι η κατανόηση και όχι η καταγγελία. Οσο το μήκος του φιλμ προχωρά, πράγματι τόσο η ταύτιση με τους χαρακτήρες όσο και ο διαχωρισμός σε δίκαιο-άδικο γίνεται όλο και πιο δύσκολη υπόθεση.
Το τελικό μοντάζ, αποτελούμενο από σειρά μονοπλάνων σε ασπρόμαυρη φωτογραφία, μοιάζει με διαρκή διάλογο της κάμερας με την πρωταγωνίστρια Σοφία Γεωργοβασίλη· η εξαιρετική ερμηνεία της τελευταίας επικοινωνεί με γενναιότητα τα στοιχεία του τραύματος, της παραβιασμένης ιδιωτικότητας και των σκοτεινών ενστίκτων.
Το γύρισμα, ωστόσο, μόνο απλή υπόθεση δεν ήταν: «Η συγκεκριμένη χρήση της κάμερας δεν έγινε χάριν πειραματισμού. Προσπαθήσαμε αρχικά να βάλουμε την κάμερα στο κεφάλι του Γιάννη, όμως αυτό δεν λειτούργησε ποτέ. Ετσι, στην ουσία γυρίσαμε ολόκληρη την ταινία με τον διευθυντή φωτογραφίας να έχει πάρει αγκαλιά τον ηθοποιό, και το υπόλοιπο συνεργείο από πίσω. Το sound design, με όλους αυτούς τους βηματισμούς να ακούγονται σαν ένας, ας πούμε ότι ήταν μια ωραία… πρόκληση».
Παρακολουθώντας τη «Μικρή Αρκτο», η έλλειψη χρημάτων όσον αφορά την παραγωγή είναι εμφανής. Εξίσου εμφανής, ωστόσο, είναι και η δημιουργική ροπή των συντελεστών της, ικανή, με το τίποτα σχεδόν, να καταθέτει αξιόλογο κινηματογραφικό έργο.