«Ροκ Επανάσταση», «Το ροκ κατακτά την Κούβα», «Οι Στόουνς αλλάζουν (ξανά) τον μουσικό χάρτη»: αυτά και άλλα γλαφυρά διαβάσαμε αυτές τις μέρες στους τίτλους ελληνικών και ξένων ΜΜΕ, σχετικά με τη συναυλία των Rolling Stones που πραγματοποιήθηκε στην Κούβα την περασμένη Παρασκευή. Περίπου σαν οι θρυλικοί Βρετανοί ρόκερ να προσγειώθηκαν ως μάννα εξ ουρανού στη χώρα των «δύσμοιρων» Κουβανών για να τους διδάξουν το ροκ – για να μην πούμε την ίδια τη μουσική.
Προφανώς και οι Κουβανοί είναι πολύ κατατοπισμένοι μουσικά. Οσο για το ροκ, αυτό το είχαν στην καρδιά τους από την εποχή που ο Τζον Λένον τραγουδούσε το «Power to the People». Οι δίσκοι των «δυτικών» συγκροτημάτων μάλιστα διακινούνταν κρυφά, κατά τα χρόνια των σχετικών απαγορεύσεων, από εκείνους που αγαπούσαν, εκτός από την bossa, και τον ηλεκτρικό ήχο. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους αλλά και για τους πολύ νεότερους, όπως αποδεικνύει η τεράστια προσέλευση, η συναυλία των Stones ήταν κάτι που περίμεναν με μεγάλη λαχτάρα. Και βέβαια το αποτέλεσμα δεν τους απογοήτευσε· οι βετεράνοι μουσικοί τα έδωσαν όλα επί σκηνής, προσφέροντας ένα αξέχαστο σόου στους Κουβανούς, με εντυπωσιακή παραγωγή και πανηγυρικό setlist. Ως εκεί όμως. Η υπερβολική πολιτικοποίηση ενός καλλιτεχνικού γεγονότος, ακόμη και ιστορικής σημασίας όπως αυτό, είναι μάλλον άτοπη. Κάτι τέτοιο άλλωστε απέφυγαν επιμελώς και οι ίδιοι οι Stones από σκηνής, με τον Μικ Τζάγκερ να περιορίζεται στο ελπιδοφόρο αλλά γενικό «Οι καιροί αλλάζουν», αντί ενός πολιτικά φορτισμένου λογυδρίου, που, για να πούμε την αλήθεια, δεν θα είχε και κανένα νόημα. Τελικά, πάνω από τους οποιουσδήποτε συμβολισμούς, στάθηκε η χαρά του κουβανικού λαού που είδε από κοντά ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά είδωλα παγκοσμίως.