«Fuocoammare» (*** 1/2), φωτιά στη θάλασσα: το σινεμά της πραγματικότητας ξεπροβάλλει στον ορίζοντα με αυτόν τον περίπου οξύμωρο τίτλο, που είναι κλεμμένος από ένα παλιό σισιλιάνικο τραγούδι. Το ντοκιμαντέρ του Ιταλού σκηνοθέτη Τζιανφράνκο Ρόζι, βραβευμένο με τη Χρυσή Αρκτο στην πρόσφατη Μπερλινάλε, αναφέρεται στη Λαμπεντούζα, ένα βράχο καταμεσής της Μεσογείου που, λόγω του προσφυγικού, τον έμαθαν και οι αγεωγράφητοι.
Το προηγούμενο ντοκιμαντέρ του Ρόζι, το «Sacro GRA», είχε στo κινηματογραφικό του DNA τον Φελίνι και το «Roma». Ηταν μια αποσπασματική περιπλάνηση στον περιφερειακό αυτοκινητόδρομο της Αιώνιας Πόλης, που μας τοποθέτησε ως παρατηρητές απέναντι σε ανθρώπινα ερείπια. Το «Fuocoammare» είναι μοιρασμένο στα δύο. Στο ένα κομμάτι του, όπου η ζωή έχει βρει την αρμονία της ακολουθώντας τη βουή της θάλασσας, οι εικόνες διακρίνονται από την αισθαντικότητα του λιτού μεσογειακού τοπίου. Στο άλλο, όπου η ζωή μοιάζει να αναδύεται από έναν αλλόκοτο σκοτεινό βυθό, οι εικόνες θυμίζουν περιπέτεια εφιαλτικής φαντασίας.
Παρακολουθούμε τον μικρό Σαμουέλε, που φτιάχνει σφεντόνες για να κυνηγήσει πουλιά ή για να κατατροπώσει τον εχθρό, έναν ακίνητο «στρατό» από φραγκοσυκιές. Παρακολουθούμε έναν άντρα με περιβολή ψαροντουφεκά, σαν φιγούρα από κομέντια αλ ιταλιάνα, να κατεβαίνει μια πλαγιά για να βουτήξει για αχινούς στη θάλασσα. Παρακολουθούμε, όμως, και τα κύματα των προσφύγων που σκάνε στα βράχια.
Ο Ρόζι δεν σχολιάζει. Μόνον παρακολουθεί. Δεν κάνει πολιτικό κινηματογράφο (υπό τη στενή έννοια της πολιτικής στράτευσης ή της φανφαρόνικης δημαγωγίας) περικυκλώνοντας την ηθογραφία. Το βλέμμα του έχει την «αδιαφορία» του οξυδερκούς παρατηρητή, που έχει κόψει ψυχρά σε φέτες την πραγματικότητα, για να την καταγράψει αντικειμενικά. Η Μπερλινάλε, πάντως, πολύ σωστά έκανε πολιτική, στέλνοντας τη Χρυσή Αρκούδα της στο νοτιότερο σύνορο της Ευρώπης.
Ο «Ματωμένος γάμος» (** 1/2), το διασημότερο έργο του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, μεταφέρθηκε πάλι στην οθόνη, αυτήν τη φορά από την Ισπανίδα σκηνοθέτιδα Πάουλα Ορτίθ. Ο τρόπος που το προσέγγισε, μετέτρεψε την ισπανική τραγωδία του Λόρκα σε μοιραίο ερωτικό τρίγωνο, σε σκηνικό που θυμίζει στυλιζαρισμένο φωτογραφικά σπαγγέτι γουέστερν. Αν αδικώ την ταινία της, ίσως φταίει ο Κάρλος Σάουρα και ο «Ματωμένος γάμος» του, που είναι στοιχειωμένος από duende του φλαμένκο. Εκπλήσσει ευχάριστα ο υποτιτλισμός της ταινίας, που έγινε από την Αγαθή Δημητρούκα με οδηγό την εμβληματική μετάφραση του έργου του Λόρκα από τον Νίκο Γκάτσο (εκδόσεις Πατάκη). Παίζουν: Ινμα Κουέστα, Αλεξ Γκαρθία, Ασιέρ Ετσεαντία, Λετίθια Ντολέρα.
Η κωμωδία «Ατακτος παππούς» γυρίστηκε από τον Νταν Μέιζερ. Φανταστείτε τον Ρόμπερτ ντε Νίρο, τον πρωταγωνιστή, ανάμεσα στο «Hangover» και στον «Γαμπρό της συμφοράς». Ενας ηλικιωμένος, που μόλις χήρεψε, δεν μπορεί να διώξει τον ποδόγυρο από το μυαλό του. Ετσι, βρίσκει μια πειστική δικαιολογία πείθοντας τον εγγονό του, που ετοιμάζεται για γάμο, να τον πάει με το αυτοκίνητό του στη Φλόριντα. Ονειρεύεται ντόλτσε βίτα! Συμπρωταγωνιστεί ο Ζακ Εφρον.
Το «Criminal» (* 1/2) γυρίστηκε από τον Αριελ Βρόμεν. Η CIA μεταφυτεύει στον εγκέφαλο ενός Χάνιμπαλ Λέκτερ τη μνήμη ενός νεκρού πράκτορά της. Είναι ο μοναδικός τρόπος για να ξαναβρεθεί στα ίχνη ενός Σνόουντεν, που έχει στα χέρια του όλους τους κωδικούς του Πενταγώνου. Πρωταγωνιστεί ο Κέβιν Κόστνερ.
Η «Δεύτερη μάνα» (**), δραματική κομεντί της Βραζιλιάνας σκηνοθέτιδος Αννα Μουλαϊέρτς, περιστρέφεται γύρω από την επανασύνδεση μιας μητέρας με την κόρη της.