Ο χώρος θα είναι ο ίδιος, ο κινηματογράφος «Αλκυονίς», αλλά όλα τα άλλα έχουν αλλάξει δραματικά. Η Ελλάδα, όπως υπάρχει στις ταινίες του, οι άνθρωποι. Δέκα χρόνια από τον θάνατο του Αλέξη Δαμιανού (4 Μαΐου του 2006), πενήντα, σχεδόν, από την πρώτη ταινία του «Μέχρι το πλοίο» (1967), που πρωτοπροβλήθηκε στην «Αλκυονίδα». Οι συνθήκες είναι περισσότερο από πρόσφορες για ένα σημαντικό αφιέρωμα στο έργο του σκηνοθέτη που άφησε όσο λίγοι το αποτύπωμά του στον ελληνικό κινηματογράφο, που ταινίες του, όπως η «Ευδοκία» (1971) όχι μόνο δεν παλιώνουν αλλά αποκτούν διαρκώς νέες «όψεις» και πτυχές.
Το αφιέρωμα με τίτλο «Μια δυνατή φωτιά» αρχίζει την ερχόμενη Πέμπτη (5 /5) και θα διαρκέσει έως την Τετάρτη (11/5). Επτά ημέρες με προβολές, εκδηλώσεις, συζητήσεις και την προσδοκία να παρουσιαστεί ολοκληρωμένα το έργο του ποιητή, συγγραφέα, σκηνοθέτη και ηθοποιού Αλέξη Δαμιανού (το πρόγραμμα στο: https://www.facebook.com/AlexisDamianosAfieroma).
Με τα λόγια του ίδιου (από την εκπομπή «Παρασκήνιο», 1995). «Το θέμα είναι πόσο αγαπάμε αυτό τον τόπο. Πάμε να του βρούμε την ταυτότητά του, όλοι. Ψάχνουμε μια ταυτότητα όλοι μας, άλλοι πιο πολύ, άλλοι λιγότερο, άλλοι με περισσότερα ελαττώματα άλλοι με λιγότερα. Ανθρωπάκια του θεού είμαστε όλοι. Τα επιτεύγματά μας δεν έχουν τόση σημασία. Σημασία έχει η μάχη του καθενός μας.
Πήραμε τη συνταγή την ξένη και προσπαθήσαμε να την εφαρμόσουμε εδώ. Και γίναμε γελοίοι. Και τη γελοιότητα αυτή την κάναμε αποδεκτή. Από έναν λαό που τραγουδούσε τα δημοτικά τραγούδια, έναν λαό τόσο ερωτικό που πάλλεται, που τρέχει σαν το νεράκι. Ολες αυτές τις μνήμες για την καταγωγή πρέπει να τις ξυπνήσουμε. Η λήθη που υπάρχει δεν μπορεί να πάει παραπέρα. Πρέπει να φτάσουμε στην Αλήθεια που σημαίνει μη Λήθη, το στερητικό Α και τη Λήθη. Να φτάσουμε στην ομολογία, στη ταπείνωση. Και ν’ αγαπάμε, όποιος δεν αγαπά εκείνος χάνει».