Βραβεία Καννών: αβαντάζ στον ρεαλισμό, ξόρκι στη δυστοπία

Βραβεία Καννών: αβαντάζ στον ρεαλισμό, ξόρκι στη δυστοπία

2' 32" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το κοινωνικό και πολιτικό σινεμά κυριάρχησαν στο 69ο Φεστιβάλ των Καννών, κρίνοντας από τα βραβεία του, τα οποία απονεμήθηκαν το βράδυ της περασμένης Κυριακής. Πάγωσαν προσδοκίες και χαμόγελα στα χείλη των σκηνοθετών τους οποίους δημοσιογράφοι και κριτικοί τουλάχιστον τους θεωρούσαν μεγάλα φαβορί. Ο πρόεδρος της φετινής κριτικής επιτροπής, ο Τζορτζ Μίλερ του φουτουριστικού «Mad Max», και τα μέλη της έδειξαν με σαφή τρόπο την προτίμησή τους σε ρεαλιστικές ιστορίες που μιλούν ξεκάθαρα για το σήμερα, ξορκίζοντας την αληθινή δυστοπία ενός κοντινού μέλλοντος.

Εν ολίγοις, ο Κεν Λόουτς παρέλαβε από τον διάσημο Μελ Γκίμπσον τον δεύτερο Χρυσό Φοίνικα της καριέρας του για το δράμα «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ». Ο Βρετανός σκηνοθέτης πριν από 10 χρόνια είχε ξανακερδίσει το ίδιο βραβείο για το πολιτικό δράμα «Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι».

Ο 80χρονος Λόουτς, που σημείωσε ένα ακόμη ρεκόρ συμμετέχοντας για 13η φορά στο διαγωνιστικό των Καννών, δεν έκρυψε τη χαρά του, ούτε στρογγύλεψε τα λόγια του. Παραλαμβάνοντας τον Φοίνικα, αναφέρθηκε στον νεοφιλελευθερισμό που με τις πολιτικές της λιτότητας «απειλεί να οδηγήσει στη δυστυχία τον κόσμο, από την Ελλάδα μέχρι τη Βραζιλία». Αναφέρθηκε επίσης στην «απελπισία που ανοίγει τον δρόμο της εξουσίας στην ακροδεξιά». Το «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ» περιγράφει την καθημερινότητα ενός μεσήλικα ξυλουργού στο Νιούκαστλ, που έπειτα από ένα καρδιακό επεισόδιο αρχίζει να βιώνει τις συνέπειες του «κουρέματος» του κοινωνικού κράτους.

Το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής πήγε στα χέρια του ιδιόρρυθμου Καναδού Ξαβιέ Ντολάν, ο οποίος εδώ και χρόνια είναι το αγαπημένο παιδί των Καννών. Ο 27χρονος σκηνοθέτης στο «Απλά είναι το τέλος του κόσμου» παρουσιάζει την ιστορία ενός βαριά άρρωστου συγγραφέα, ο οποίος επισκέπτεται την οικογένειά του ύστερα από πολλά χρόνια, με σκοπό να βρει ένα νέο σημείο ισορροπίας στη σχέση τους. Η οικογενειακή συνάντηση, όμως, δεν είναι μια απλή υπόθεση.

Το βραβείο σκηνοθεσίας το μοιράστηκαν ο Ρουμάνος Κριστιάν Μουνγκίου («Αποφοίτηση») και ο Γάλλος Ολιβιέ Ασαγιάς («Personal Shopper»). Το βραβείο σεναρίου πήγε στον Ιρανό Ασγκάρ Φαραντί (στον «Πελάτη» του μετέφερε τον «Θάνατο του εμποράκου» στο σημερινό Ιράν), ενώ το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο «American Honey» της Αντρέα Αρνολντ. Η φετινή ελληνική παρουσία στα βραβεία περιορίστηκε στη βράβευση του σεναρίου του φινλανδικού «Γυρίζοντας τον κόσμο» στο παράλληλο τμήμα «Ενα κάποιο βλέμμα». Το φιλμ έχει γυριστεί και στη Ρόδο με τη συμμετοχή και Ελλήνων ηθοποιών.

Οι αδικημένοι

Ο δημιουργός του «Mad Max» ανέτρεψε τα προγνωστικά που ήθελαν το «Toni Erdmann» της Γερμανίδας σκηνοθέτιδος Μάρεν Αντε ως απόλυτο φαβορί για τον Χρυσό Φοίνικα ή έστω για κάποιο από τα μεγάλα βραβεία. Το φιλμ αγνοήθηκε· μόνον η διεθνής ένωση κριτικών το βράβευσε. Η Αντε έχει γυρίσει μια δραματική κομεντί γύρω από τη σχέση ενός πατέρα με την κόρη του, επιχειρώντας ένα σχόλιο για τη σημερινή ευρωπαϊκή οικογένεια. Ενας μεσήλικας, ανώριμος συναισθηματικά, πηγαίνει για γουικέντ στο Βουκουρέστι απροειδοποίητα, για να δει την κόρη του που ζει εκεί. Η ξαφνική προσγείωσή του ισοδυναμεί με καταστροφή, αυτός όμως επιμένει. Στους αδικημένους συγκαταλέγεται και το «Paterson» του Τζιμ Τζάρμους. Τα δημοσιεύματα το θέλουν ως μία από τις πιο τρυφερές στιγμές ενός κατά γενική εκτίμηση υποτονικού φεστιβάλ. Τα μεγάλα ονόματα φαίνεται δεν έφεραν μεγάλες ταινίες στις Κάννες.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή