Η διασημότερη οικογένεια μαφιόζων από συστάσεως Χόλιγουντ, οι Κορλεόνε, επιστρέφουν στη μεγάλη οθόνη μετά την ψηφιακή αποκατάσταση και επανέκδοση του «Νονού» του Φράνσις Φορντ Κόπολα. Το ογκώδες γκανγκστερικό έπος, για το οποίο χρειάστηκε άλλες δύο ταινίες να το χωρέσουν, χαρακτήρισε τον αμερικανικό κινηματογράφο της δεκαετίας του ’70.
Ο «Νονός» είναι συναρπαστικό παραμύθι, αλλά και στιβαρό κινηματογραφικό δράμα γύρω από το όνειρο και την αληθινή όψη του καπιταλισμού. Ο Κόπολα μετέτρεψε την ηθογραφία της μαφίας σε πολυσύνθετη ακουαρέλα της Αμερικής του εικοστού αιώνα. Παράλληλα, η ιστορία του Σικελού δον Κορλεόνε πήρε διαστάσεις σύγχρονης τραγωδίας. Στον «Νονό» του 1972 συναντήθηκαν σπουδαίοι ηθοποιοί. Ο κραταιός και ιδιόρρυθμος Μάρλον Μπράντο (που στο άκουσμα του ονόματός του, οι παραγωγοί ένιωθαν το αίμα τους ν’ ανεβαίνει στο κεφάλι τους), ο Αλ Πατσίνο, ο Τζέιμς Κάαν, ο Ρόμπερ Ντιβάλ, ο Τζον Καζάλε, η Νταϊάν Κίτον.
Η Παραμάουντ είχε εξασφαλίσει τα δικαιώματα του ομότιτλου μυθιστορήματος του Μάριο Πούτζο (είχε καταληφθεί για τα καλά από τον πυρετό των μπεστ σέλερ, όπως σύσσωμο το Χόλιγουντ εκείνης της εποχής) και έψαχνε κατάλληλο σκηνοθέτη, για να μεταφέρει την ιστορία του Κορλεόνε στην οθόνη. Κανείς, όμως, καταξιωμένος επαγγελματικά δεν ήταν πρόθυμος να ρισκάρει την καριέρα του αφήνοντας τα αποτυπώματά του σε mainstream εικόνες για τη μαφία. Χαρακτηριστικά του κλίματος που επικρατούσε, αλλά και των παρεμβάσεων σκοτεινών κύκλων, είναι τα όσα έχει πει ο Αλμπερτ Ράντι, παραγωγός του «Νονού». Οταν έγινε γνωστή η πρόθεσή τους να προχωρήσουν στην παραγωγή, κάποιοι απαιτούσαν να μην υπάρχουν στους διαλόγους λέξεις όπως «mafia» ή «cosa nostra». Είχε προηγηθεί και μια συγκέντρωση κατά της ταινίας, στο Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν, από έναν ιταλοαμερικανικό όμιλο, στην οποία είχαν πάρει μέρος ο διάσημος Φρανκ Σινάτρα και ο Σάμι Ντέιβις.
Πρόθυμος ήταν ο Σαμ Πέκινπα, ο οποίος είχε πάρει λίγο τα πάνω του χάρη στην «Αγρια συμμορία», που είχε παρουσιαστεί το 1969, αλλά τελικά προτιμήθηκε ο Κόπολα, ο οποίος είχε το προνόμιο να είναι ο μοναδικός Ιταλός δεύτερης γενιάς ανάμεσα στους ανερχόμενους σκηνοθέτες στο Χόλιγουντ.
Ο Πίτερ Μπαρτ, ηγετικό στέλεχος της Παραμάουντ τότε, περιγράφει εύγλωττα πώς το στούντιο αντιμετώπισε το ζήτημα: «Ο Πέκινπα ήταν ικανός να σου μετρήσει ένα προς ένα τα πτώματα της κάθε σκηνής. Ο Κόπολα στο οπτικό του πεδίο δεν είχε τη βία, αλλά το χρονικό μιας οικογένειας, η οποία ήταν ο μικρόκοσμος του αμερικανικού καπιταλισμού. Εμείς θέλαμε μια ταινία που να μυρίζει σπαγγέτι και αυτό μόνον ένας Ιταλός μπορούσε να το πετύχει».
Εν ολίγοις, το μεσογειακό ταμπεραμέντο του Κόπολα, που αναζητούσε ένα εισιτήριο πρώτης θέσης για το δικό του αμερικανικό όνειρο, συνέβαλε καθοριστικά για την εκτόξευσή του στ’ άστρα. Ο νεαρός σκηνοθέτης βούτηξε κατευθείαν στα βαθιά, σαν να ήθελε ν’ αποδείξει πως μπορεί να συνεχίσει την παράδοση Αμερικανών δημιουργών επιπέδου Ορσον Ουέλς.
Ο Κόπολα ήξερε επίσης πως το κάστινγκ θα έκρινε σε μεγάλο βαθμό το μέγεθος του «Νονού». Ξόδεψε 400.000 δολάρια από τον προϋπολογισμό της παραγωγής και τέσσερις μήνες μέχρι να πείσει την Παραμάουντ να δεχτεί τον άσημο Αλ Πατσίνο και τον Μπράντο. Ειδικά για τον δεύτερο έδωσε μάχη. Οι παραγωγοί ήθελαν ασφαλείς λύσεις: πρωταγωνιστές που δεν θα τίναζαν την ταινία στον αέρα με το εκρηκτικό τους ταμπεραμέντο. Ενιωθαν σιγουριά τοποθετώντας τον Τζορτζ Σι Σκοτ ή τον Λόρενς Ολίβιε, αν δεχόταν την πρόταση, στον θρόνο του αίματος. Ο Κόπολα, ανένδοτος, έφτασε σε σημείο να δεσμευτεί πως ο Μπράντο θα ’ταν σαν αρνάκι στα πλατό και στα παρασκήνια μέχρι να γυριστεί και το τελευταίο καρέ της ταινίας.
Να πώς περιγράφει ο ίδιος το πρώτο δοκιμαστικό του Μπράντο: «Τράβηξε πίσω τα μαλλιά του και τα “περασε” με μαύρο βερνίκι παπουτσιών· φόρεσε με σηκωμένο γιακά το άσπρο πουκάμισο που του δώσαμε και κατόπιν έβαλε χαρτοπετσέτες στο στόμα λέγοντας “αυτοί οι τύποι θα πρέπει να φαίνονται σαν μπουλντόγκ”». Ετσι ο Μάρλον Μπράντο έγινε Νονός.