To 1984 o Αϊβαν Ράιτμαν γύρισε το «Ghostbusters» (* * ½), μία από τις καλύτερες κωμωδίες της δεκαετίας. Μια παρέα παραψυχολόγων, ντυμένοι με στολές που τους κάνουν να μοιάζουν με απολυμαντές κτιρίων, απαλλάσσουν τη Νέα Υόρκη από αγνώστου προελεύσεως σατανικά φαντασματάκια. Την ίδια εποχή τα αιμοβόρα Γκρέμλινς έσπερναν πανικό στην Αμερική. Το «Ghostbusters» ξαναήρθε στο κινηματογραφικό μας προσκήνιο με μια ουσιώδη διαφορά, σχετική με το φύλο των σημερινών κυνηγών φαντασμάτων.
Τέσσερις νέες γυναίκες, χωρίς σύζυγο ή εραστή, με ιδιαίτερο πάθος για μεταφυσικά ή παραψυχολογικά φαινόμενα, συστήνουν μια… startup παρέχοντας υπηρεσίες φαντασματοκτονίας. Πρόκειται για την νευρωτική Εριν (που απώθησε το νεανικό της πάθος για μια θέση φυσικού σε πανεπιστήμιο), την παχουλή Αμπι (που επιμένει με πείσμα πως υπάρχουν φαντάσματα), την ξανθιά Τζίλιαν (αγοροκόριτσο που ξεπερνά σε εφευρετικότητα τον Κύρο Γρανάζη) και την έγχρωμη Πάτι (που θάβει τη φαντασία και την ενεργητικότητά της σε μια δουλειά ρουτίνας στα υπόγεια του μετρό). Η περιπέτειά τους λίγο-πολύ είναι προβλέψιμη.
H αληθινή κόντρα σε αυτό το «Ghostbusters», που δέχθηκε πρωτοφανείς επιθέσεις στις ΗΠΑ, αφορά τον πόλεμο των φύλων και όχι τα φαντάσματα ή άλλες καρικατούρες της μεταφυσικής. Οι τέσσερις ηρωίδες μας (χαρακτηριστικοί τύποι γυναίκας πέρα από τα στερεότυπα της όμορφης, της δυναμικής ή της επιτυχημένης) διακωμωδούν τον άντρα, που παρουσιάζεται κάτι ανάμεσα σε πανηλίθιο Σούπερμαν και αρσενική Μπάρμπι. Στα όπλα τους περιλαμβάνεται και το σεξιστικό χιούμορ. Ο «φεμινισμός» ως βηματοδότης ενός διασκεδαστικού blockbuster.
Η γυναίκα έχει τον πρώτο λόγο και στην ταινία της Ρεμπέκα Μίλερ «Η Μάγκι έχει σχέδιο» (***), κομεντί γουντιαλενικής κοπής. Η Μάγκι, τριαντάρα Νεοϋορκέζα, είναι μέλος της Εκκλησίας των Κουάκερων αλλά και ανοικτή σε σύγχρονες αντιλήψεις γύρω από τον τύπο της οικογένειας. Μεθοδική και οργανωτική, έχει σχέδιο για το πώς θα γίνει μητέρα (βρήκε δωρητή σπέρματος), αλλά και πώς θα ξαναβρεί την ελευθερία της, όταν θα διδαχθεί από τη ζωή ότι τα παιδιά και ο σύζυγος εκτός από ευτυχία είναι και μπελάς. Πάντως, ο άντρας στα χέρια της χειριστικής Μάγκι φαντάζει σαν παιδί. Η χαμηλών τόνων σκηνοθεσία βαθαίνει την ηθογραφία, η ταινία όμως είναι συμπαγής χάρη στις ερμηνείες. Παίζουν: Γκρέτα Γκέργουικ, Ιθαν Χοκ, Τζούλιαν Μουρ.
Στην ιταλική κωμωδία «Πού πάω, Θεέ μου;», (**) ένας δημόσιος υπάλληλος, που θα έφτανε μέχρι το φεγγάρι για να διατηρήσει το προνόμιο της μονιμότητας, τσακίζει τα νεύρα μιας ανώτατης κυβερνητικής υπαλλήλου που έχει αναλάβει το έργο της συρρίκνωσης του δημοσίου τομέα. Γυρίστηκε από τον Τζενάρο Νουτζιάντε και έγινε μεγάλη επιτυχία στην Ιταλία. Πρωταγωνιστεί ο Κέκο Τζαλόνε.
Στο ισπανικό θρίλερ «Ποιος κλέβει ποιον;» (**) έξι ληστές μπουκάρουν σε μια τράπεζα στη Βαλένθια. Σε μία από τις θυρίδες υπάρχουν στοιχεία που εμπλέκουν σε σκάνδαλο έναν πολιτικό. Του Ντάνιελ Καλπαρσόσο.
Η «Αγωνία του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι» (*** ½) ξαναφέρνει στο προσκήνιο στιγμές της πρώιμης περιόδου Βιμ Βέντερς, που ήταν και η πιο δημιουργική. Βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Πέτερ Χάντκε (είναι συνσεναριογράφος). Στο DNA του φιλμ υπάρχουν ο Κάφκα και ο υπαρξισμός του Καμί, στην επιφάνειά του διάσπαρτες είναι οι αναφορές στον Χίτσκοκ. Στον «Τερματοφύλακα», ο Βέντερς άρχισε να αναζητάει μια νέα μυθοπλασία, στους ορίζοντες ενός νέου είδους που συνηθίσαμε να το αποκαλούμε σινεμά της περιπλάνησης.
Σε επανέκδοση προβάλλεται και το μιούζικαλ του Στάνλεϊ Ντόνεν «Funny Face» (***) με την αιθέρια Οντρεϊ Χέπμπορν και τον Φρεντ Αστέρ.