Υπάρχει ένα ωραίο καταφύγιο των κατατρεγμένων της Αθήνας στον αριθμό 14 της οδού Ευριπίδου, στο κέντρο της Αθήνας. Εκεί, ο κ. Κώστας και η κ. Σοφία έχουν δημιουργήσει μια μεγάλη αγκαλιά για τους αστέγους της μητρόπολης. Ο σκηνοθέτης Μιχάλης Δημητρίου τούς ανακάλυψε και δημιούργησε μία μικρού μήκους ταινία, η οποία συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, το οποίο ξεκινά την ερχόμενη Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου.
Το ντοκιμαντέρ του Μιχάλη Δημητρίου είναι γεμάτο από πλάνα της καθημερινότητας του κ. Κώστα και της κ. Σοφίας με τους αναξιοπαθούντες της πρωτεύουσας. Φαγητό, ύπνος, ντους, παραστάσεις, αστεία, ομιλίες και συμβουλές, μα πάνω απ’ όλα τα γεμάτα ευγνωμοσύνη βλέμματα εκείνων που, όχι δίχως μια κάποια συστολή, απευθύνονται στους δύο καλούς Σαμαρείτες των ημερών μας.
Η κρίση δεν δημιούργησε μόνο προβλήματα, ταυτόχρονα έφερε στην επιφάνεια ανθρώπους που επιπλέουν στα βαθιά νερά τού σήμερα και βοηθούν, με όσα μέσα διαθέτουν, όσους έχουν ανάγκη. Αυτούς τους ανθρώπους ανακάλυψε ο 27χρονος σκηνοθέτης Μιχάλης Δημητρίου. Οπως λέει ο ίδιος: «Η ιστορία ενός ανθρώπου που μένει στον δρόμο νιώθω ότι επαναλαμβάνεται ανά τους αιώνες, είτε λόγω πολέμου είτε εξαιτίας της οικονομικής κρίσης ή για οποιονδήποτε άλλον λόγο. Οι κίνδυνοι που οι άστεγοι καλούνται να αντιμετωπίσουν στον δρόμο είναι πολλοί, αλλά τελικά ανάμεσά μας υπάρχουν άνθρωποι με τεράστια αποθέματα αγάπης, που δεν “κολλάνε” σε κοινωνικά στερεότυπα και προκαταλήψεις. Κάποιους από αυτούς τους ανθρώπους συνάντησα κι εγώ πάνω στην έρευνά μου και έτσι αποφάσισα ότι το τεράστιο αυτό έργο τους πρέπει να γίνει ταινία».
Ο κινηματογραφικός φακός, σύμφωνα με τους συντελεστές της ταινίας, εστιάζει σε μια νότα αισιοδοξίας που έχουν δημιουργήσει ο κ. Κώστας και η κ. Σοφία. Στα 16 λεπτά της ταινίας, ο θεατής συναντάει αυτή τη δυστοπική πραγματικότητα με τον τρόπο του ντοκιμαντέρ: αληθινά και αφιλτράριστα.